hey guys! hope u could come... :-)
Tuesday, December 13, 2005
Tuesday, November 15, 2005
Bagahe - Kabanata 6
Halos isang oras na akong nakaupo sa loob ng sasakyan.
Isang oras.
Isang oras mula nang paulanan ko ng suntok ang kawawang dingding.
Napatingin ako sa aking kanang kamay. Natuyo na ang dugong kanina lamang ay walang katapusan ang pag-agos. Binuksan ko ito at isinara. Inulit-ulit ko ito ng ilang beses.
“Masakit…”, naisip ko.
Isinaksak ko sa ignition ang susi at ipinihit ito. Marahang nabigyan ng buhay ang makina ng sasakyan. Naramdaman ko ang ugong ng buhay nito. Naramdaman kong unti-unting umiinit ang loob nito na kanina lamang ay napaliguan ng hamog dahil sa lamig ng gabi.
“Oo, kailangang paring mabuhay…”
Ikinambyo ko ang sasakyan sa primera gamit ang akong kanang kamay.
“Kahit masakit, kailangang paring mabuhay…”
Saan ako pupunta?
Hindi ko alam. Nagpasabi lang ako kay Ulo na mawawala ako ng buong araw. Kailangan kong mapag-isa. Kailangan kong mag-isip. Kailangan kong mailabas ang kung anumang sakit na unti-unting kumakain sa akin ng buhay.
“Master, I have mail for you…”
Nag-ring ang cellphone ko. Text message.
“San k ppnta…?”
Si Aja.
Pinabayaan ko lang ang mensaheng iyon. Patuloy ako sa pagmamaneho hanggang sa makalabas ako sa main highway. Pinindot ko ang switch ng CD player at nagpatugtog na lamang para kahit papaano ay mailipat ang aking isipan sa ibang bagay.
Ilang bayan na ang nadaanan ko. Ni hindi ko maalala ang ibang lugar na nadaraanan ko nang papunta kami sa resort. Malamang dahil gabi noon. Nag-iiba ang hitsura ng paligid kapag umaga. Unti-unti na ring umiinit. Pinatay ko ang air-con ng sasakyan at binuksan ang bintana.
Sariwang hangin.
Napawi ang nararamdaman kong init nang umagos sa loob ng sasakyan ang preskong hangin na nagmumula sa mga bukiring nakapaligid sa kalsada. Napakalinis ng kapaligiran. Walang basura. Walang mga nakakalat na balat ng pagkain o mga iniwang bote ng alak. Walang mga nagkukumpulang mga jeep at taxi. Walang usok, walang nagsisigawan at nagmumurahan.
Tahimik ang bayang ito.
Tahimik.
Kailangan ko na rin manahimik. Masyado nang magulo at maingay ang isip ko. Kailangan ko nang mamayapa.
“Master, I have mail for you…”
Text message. Si Aja nanaman. Tumatawag pa ito. Pinatay ko ang cellphone at itinago ito sa loob ng glove compartment.
“Ano kaya ang ginagawa nila ngayon…?”, naisip ko. Oo, naiisip ko sila. Pero ayaw ko pang bumalik. Hindi ako babalik hangga’t hindi ako kalmado at mapayapa. Kung kinakailangan, uuwi na ako ng Baguio at doon sila hihintayin.
“Brod, XCS. Limandaan lang…pakiresibo ha.”
Habang kinakargahan ng gasolina ang sasakyan, bumaba muna ako at dumiretso sa tindahan. Mabuti na lamang na may mga tindahan ang mga gas station. May mga pampalamig ng lalamunan, pampalamig ng tiyan… at pampalamig ng ulo. Bumili ako ng tatlong boteng inumin at ilang pirasong makakain. Hindi pa ako nag-aalmusal at ayaw kong mahilo habang nagmamaneho. Bumalik ako sa sasakyan, nagbayad at tumuloy sa aking biyahe.
Kung tutuusin, hindi ako bumibiyahe.
Dahil ang pagbi-biyahe, may pinupuntahan. May patutunguhan.
At dahil wala akong pupuntahan o patutunguhan, hindi ako bumibiyahe.
Tumatakas ako.
Halos tatlong oras na ako nagmamaneho. Hindi ko parin maigalaw ng husto ang aking kanang kamay kaya’t hirap na hirap ako sa pagkambyo. Napag-isipan kong humanap ng isang lugar kung saan ako maaaring magpahinga at magisip. Dumiretso lamang ako sa highway habang minamasdan ang paligid. Patuloy lamang ako sa pagpapatakbo hanggang sa marating ko ang isang pamilyar na bayan.
San Esteban.
Ang bayan ng San Esteban.
Naalala ko ang lugar na ito. Hindi ko maisip kung kailan, ngunit sigurado akong nakarating na ako dito. Kasama ko ang aking ina at kapatid noong panahong iyon. Isang araw na lakwatsa.
Tama.
May pinuntahan kaming dalampasigan. Isang napakalinis at mapayapang dalampasigan.
Naalala ko na.
Naalala ko na ang daan papunta doon. Pinag-isipan kong mabuti ang lahat ng aking nadaraanan. Inalala ko ang lahat ng bahay pati mga tindahan. Pagkalipas ng halos tatlumpung minuto, narating ko ang patutunguhan ko.
Ang dalampasigan.
Hindi ito pribadong dalampasigan. Hindi rin ito resort. Isang dalampasigan lamang sa tabi ng kalsadang palayo sa siyudad. Bumaba ako ng sasakyan at tumungo sa tubig. Umupo ako sa lilim ng isang punong mangga at pumikit.
“Bakit masakit?”
Naalala ko si Aja at si Bryan. Naalala ko kung paano nakasandal si Aja sa katawan ni Bryan. Naalala ko ang kanilang posisyon, pati ang kanilang magkahawak na mga kamay.
Naramdaman kong unti-unting tumulo ang isang luha.
Isang luhang natira mula sa aking pagdadalamhati sa araw na iyon.
Isang luhang kabilang sa ilang nauna.
Mga luhang hindi ko sinadyang pakawalan.
Mga luhang hindi nahulog para kay Aja.
Hindi ako umiyak dahil sa nakita ko.
Hindi ako nasaktan dahil sa magkasama si Aja at si Bryan.
Hindi rin ako nasaktan dahil sa panaginip.
Hindi.
Nasaktan ako dahil naalala ko SIYA. Umiyak ako dahil naalala ko na wala na siya sa aking piling at hindi ko alam kung mapapasaakin pa siyang muli. Pinakawalan ko ang mga luha ko hindi dahil kay Aja, ngunit dahil sa KANYA. Dahil sa babaeng hindi ko nakayanang pakawalan at kalimutan. Dahil sa KANYA, na kahit sa pagkalipas ng ilang buwan, hanggang sa umabot sa ilang taon, hindi ko pa rin magawang kalimutan SIYA.
Patuloy na tumulo ang luhang kanina ko pa itinatago. Patuloy itong umagos hanggang sa umabot ang aking paimpit na ungol sa isang hagulgol.
Oo, masakit. Ngunit ang pag-iyak ay isang paraan upang mabawasan ang sakit. Isa itong paraan upang ilabas ang kung anumang sakit na nagtatago sa damdamin ng tao.
Naalala ko ang dampi ng kanyang kamay sa aking mukha habang ako’y nakapikit. Umalingawngaw sa aking isip ang tinig ng kanyang boses habang siya’y kumakanta. Unti-unti kong naramdaman ang tibok ng kanyang puso habang ako’y nakasandal sa kanyang dibdib. Nalalanghap ko ang bango ng kanyang buhok, maging ang kinis ng kanyang balat sa aking mga kamay at labi. Kumikinang parin ang kanyang mga mata sa tuwing siya ay ngumingiti at tumatawa. Naririnig ko parin ang kanyang mga halakhak sa tuwing magbibiruan sila ng kanyang mga kaibigan.
Nakikita ko parin ang kagandahan ng kanyang pagkatao.
Sumasayaw parin sa aking puso ang taong aking binitiwan ilang taon na ang lumipas.
Iniangat ko ang aking mukha sa langit habang tumutulo ang aking mga luha at ipinikit ang aking mga mata. Unti-unti kong binuksan ang aking bibig…
Unti-unti…
Unti-unting naghiwalay ang aking mga labi… at isinigaw ko ang kanyang pangalan sa langit, kasabay ang tunog ng agos ng tubig sa mga bato at sa buhangin…
Kasama ng tunog ng sarili kong iyak…
Inilabas ko nang lahat.
Ibinigay ko nang lahat.
Inubos ko na ang lahat.
At naintindihan ko na. Natuklasan ko na.
Ang katotohanang nagpahirap sa akin ng ilang taon.
Ang katotohanang pilit kong iniwasan nang kami'y naghiwalay ng landas.
Mahal ko parin siya.
Mahal ko parin siya.
Mahal ko siya.
Ang taong nagpapatibok ng aking puso. Ang taong nagpapabilis ng aking paghinga sa pamamagitan lamang ng kanyang boses. Ang taong naglalagay ng ngiti sa aking mga labi sa tuwing siya’y darating.
Ang taong nagpapaligaya sa aking puso sa kanyang sariling paraan.
Mahal ko siya.
Napangiti ako. Isang simpleng ngiti. Isang ngiti sa ilalim ng mga luha at sakit. Isang ngiting inialay ko sa KANYA, at sa KANYA lamang. Huminga ako ng malalim at bumangon. Pinagpag ko ang aking damit at naglakad pabalik sa sasakyan.
Malapit nang lumubog ang araw. Malapit nang matapos ang araw na ito.
Payapa na ang puso ko. Tahimik na ang isip ko.
Handa na akong bumalik.
Handa na akong bumalik at harapin ang mundo.
Ngunit may kailangan muna akong gawin.
Kinuha ko ang cellphone ko, pinindot ang switch at nag-dial.
“Hello…?”
“Hi… it’s me…”
“Oh… hello…”
“I miss you…”
Isang oras.
Isang oras mula nang paulanan ko ng suntok ang kawawang dingding.
Napatingin ako sa aking kanang kamay. Natuyo na ang dugong kanina lamang ay walang katapusan ang pag-agos. Binuksan ko ito at isinara. Inulit-ulit ko ito ng ilang beses.
“Masakit…”, naisip ko.
Isinaksak ko sa ignition ang susi at ipinihit ito. Marahang nabigyan ng buhay ang makina ng sasakyan. Naramdaman ko ang ugong ng buhay nito. Naramdaman kong unti-unting umiinit ang loob nito na kanina lamang ay napaliguan ng hamog dahil sa lamig ng gabi.
“Oo, kailangang paring mabuhay…”
Ikinambyo ko ang sasakyan sa primera gamit ang akong kanang kamay.
“Kahit masakit, kailangang paring mabuhay…”
Saan ako pupunta?
Hindi ko alam. Nagpasabi lang ako kay Ulo na mawawala ako ng buong araw. Kailangan kong mapag-isa. Kailangan kong mag-isip. Kailangan kong mailabas ang kung anumang sakit na unti-unting kumakain sa akin ng buhay.
“Master, I have mail for you…”
Nag-ring ang cellphone ko. Text message.
“San k ppnta…?”
Si Aja.
Pinabayaan ko lang ang mensaheng iyon. Patuloy ako sa pagmamaneho hanggang sa makalabas ako sa main highway. Pinindot ko ang switch ng CD player at nagpatugtog na lamang para kahit papaano ay mailipat ang aking isipan sa ibang bagay.
Ilang bayan na ang nadaanan ko. Ni hindi ko maalala ang ibang lugar na nadaraanan ko nang papunta kami sa resort. Malamang dahil gabi noon. Nag-iiba ang hitsura ng paligid kapag umaga. Unti-unti na ring umiinit. Pinatay ko ang air-con ng sasakyan at binuksan ang bintana.
Sariwang hangin.
Napawi ang nararamdaman kong init nang umagos sa loob ng sasakyan ang preskong hangin na nagmumula sa mga bukiring nakapaligid sa kalsada. Napakalinis ng kapaligiran. Walang basura. Walang mga nakakalat na balat ng pagkain o mga iniwang bote ng alak. Walang mga nagkukumpulang mga jeep at taxi. Walang usok, walang nagsisigawan at nagmumurahan.
Tahimik ang bayang ito.
Tahimik.
Kailangan ko na rin manahimik. Masyado nang magulo at maingay ang isip ko. Kailangan ko nang mamayapa.
“Master, I have mail for you…”
Text message. Si Aja nanaman. Tumatawag pa ito. Pinatay ko ang cellphone at itinago ito sa loob ng glove compartment.
“Ano kaya ang ginagawa nila ngayon…?”, naisip ko. Oo, naiisip ko sila. Pero ayaw ko pang bumalik. Hindi ako babalik hangga’t hindi ako kalmado at mapayapa. Kung kinakailangan, uuwi na ako ng Baguio at doon sila hihintayin.
“Brod, XCS. Limandaan lang…pakiresibo ha.”
Habang kinakargahan ng gasolina ang sasakyan, bumaba muna ako at dumiretso sa tindahan. Mabuti na lamang na may mga tindahan ang mga gas station. May mga pampalamig ng lalamunan, pampalamig ng tiyan… at pampalamig ng ulo. Bumili ako ng tatlong boteng inumin at ilang pirasong makakain. Hindi pa ako nag-aalmusal at ayaw kong mahilo habang nagmamaneho. Bumalik ako sa sasakyan, nagbayad at tumuloy sa aking biyahe.
Kung tutuusin, hindi ako bumibiyahe.
Dahil ang pagbi-biyahe, may pinupuntahan. May patutunguhan.
At dahil wala akong pupuntahan o patutunguhan, hindi ako bumibiyahe.
Tumatakas ako.
Halos tatlong oras na ako nagmamaneho. Hindi ko parin maigalaw ng husto ang aking kanang kamay kaya’t hirap na hirap ako sa pagkambyo. Napag-isipan kong humanap ng isang lugar kung saan ako maaaring magpahinga at magisip. Dumiretso lamang ako sa highway habang minamasdan ang paligid. Patuloy lamang ako sa pagpapatakbo hanggang sa marating ko ang isang pamilyar na bayan.
San Esteban.
Ang bayan ng San Esteban.
Naalala ko ang lugar na ito. Hindi ko maisip kung kailan, ngunit sigurado akong nakarating na ako dito. Kasama ko ang aking ina at kapatid noong panahong iyon. Isang araw na lakwatsa.
Tama.
May pinuntahan kaming dalampasigan. Isang napakalinis at mapayapang dalampasigan.
Naalala ko na.
Naalala ko na ang daan papunta doon. Pinag-isipan kong mabuti ang lahat ng aking nadaraanan. Inalala ko ang lahat ng bahay pati mga tindahan. Pagkalipas ng halos tatlumpung minuto, narating ko ang patutunguhan ko.
Ang dalampasigan.
Hindi ito pribadong dalampasigan. Hindi rin ito resort. Isang dalampasigan lamang sa tabi ng kalsadang palayo sa siyudad. Bumaba ako ng sasakyan at tumungo sa tubig. Umupo ako sa lilim ng isang punong mangga at pumikit.
“Bakit masakit?”
Naalala ko si Aja at si Bryan. Naalala ko kung paano nakasandal si Aja sa katawan ni Bryan. Naalala ko ang kanilang posisyon, pati ang kanilang magkahawak na mga kamay.
Naramdaman kong unti-unting tumulo ang isang luha.
Isang luhang natira mula sa aking pagdadalamhati sa araw na iyon.
Isang luhang kabilang sa ilang nauna.
Mga luhang hindi ko sinadyang pakawalan.
Mga luhang hindi nahulog para kay Aja.
Hindi ako umiyak dahil sa nakita ko.
Hindi ako nasaktan dahil sa magkasama si Aja at si Bryan.
Hindi rin ako nasaktan dahil sa panaginip.
Hindi.
Nasaktan ako dahil naalala ko SIYA. Umiyak ako dahil naalala ko na wala na siya sa aking piling at hindi ko alam kung mapapasaakin pa siyang muli. Pinakawalan ko ang mga luha ko hindi dahil kay Aja, ngunit dahil sa KANYA. Dahil sa babaeng hindi ko nakayanang pakawalan at kalimutan. Dahil sa KANYA, na kahit sa pagkalipas ng ilang buwan, hanggang sa umabot sa ilang taon, hindi ko pa rin magawang kalimutan SIYA.
Patuloy na tumulo ang luhang kanina ko pa itinatago. Patuloy itong umagos hanggang sa umabot ang aking paimpit na ungol sa isang hagulgol.
Oo, masakit. Ngunit ang pag-iyak ay isang paraan upang mabawasan ang sakit. Isa itong paraan upang ilabas ang kung anumang sakit na nagtatago sa damdamin ng tao.
Naalala ko ang dampi ng kanyang kamay sa aking mukha habang ako’y nakapikit. Umalingawngaw sa aking isip ang tinig ng kanyang boses habang siya’y kumakanta. Unti-unti kong naramdaman ang tibok ng kanyang puso habang ako’y nakasandal sa kanyang dibdib. Nalalanghap ko ang bango ng kanyang buhok, maging ang kinis ng kanyang balat sa aking mga kamay at labi. Kumikinang parin ang kanyang mga mata sa tuwing siya ay ngumingiti at tumatawa. Naririnig ko parin ang kanyang mga halakhak sa tuwing magbibiruan sila ng kanyang mga kaibigan.
Nakikita ko parin ang kagandahan ng kanyang pagkatao.
Sumasayaw parin sa aking puso ang taong aking binitiwan ilang taon na ang lumipas.
Iniangat ko ang aking mukha sa langit habang tumutulo ang aking mga luha at ipinikit ang aking mga mata. Unti-unti kong binuksan ang aking bibig…
Unti-unti…
Unti-unting naghiwalay ang aking mga labi… at isinigaw ko ang kanyang pangalan sa langit, kasabay ang tunog ng agos ng tubig sa mga bato at sa buhangin…
Kasama ng tunog ng sarili kong iyak…
Inilabas ko nang lahat.
Ibinigay ko nang lahat.
Inubos ko na ang lahat.
At naintindihan ko na. Natuklasan ko na.
Ang katotohanang nagpahirap sa akin ng ilang taon.
Ang katotohanang pilit kong iniwasan nang kami'y naghiwalay ng landas.
Mahal ko parin siya.
Mahal ko parin siya.
Mahal ko siya.
Ang taong nagpapatibok ng aking puso. Ang taong nagpapabilis ng aking paghinga sa pamamagitan lamang ng kanyang boses. Ang taong naglalagay ng ngiti sa aking mga labi sa tuwing siya’y darating.
Ang taong nagpapaligaya sa aking puso sa kanyang sariling paraan.
Mahal ko siya.
Napangiti ako. Isang simpleng ngiti. Isang ngiti sa ilalim ng mga luha at sakit. Isang ngiting inialay ko sa KANYA, at sa KANYA lamang. Huminga ako ng malalim at bumangon. Pinagpag ko ang aking damit at naglakad pabalik sa sasakyan.
Malapit nang lumubog ang araw. Malapit nang matapos ang araw na ito.
Payapa na ang puso ko. Tahimik na ang isip ko.
Handa na akong bumalik.
Handa na akong bumalik at harapin ang mundo.
Ngunit may kailangan muna akong gawin.
Kinuha ko ang cellphone ko, pinindot ang switch at nag-dial.
“Hello…?”
“Hi… it’s me…”
“Oh… hello…”
“I miss you…”
Wednesday, September 21, 2005
Bagahe - Kabanata 5
Kape.
Oo, kape ‘yun.
Instant?
Hindi… brewed…
Oo, tama… brewed coffee…
Minulat ko ang mga mata ko. Umikot sa kuwarto ang amoy ng bagong salang na kape. Umaga na. Ang unang umaga ng bakasyon. Ibinangon ko ang ulo ko at tumingin sa paligid. Tulog pa sila. Sa aking paanan, nandoon si Jess. Katabi niya si Alex. Mukhang himbing na himbing parin sa pagtulog ang dalawa. Nakatalikod si Alex habang nakayakap naman si Jess mula sa kanyang likuran.
“Sa bagay, wala naman sigurong nangyaring masama…”, naisip ko.
Naalala ko na hindi dapat magtabi ang magkasintahan sa pagtulog. Pero hindi naman na namalayan nang makatulog kami. Pagkatapos kasi ng hapunan ay nagpulung-pulong kami dito sa kuwarto at nagkuwentuhan. Isa-isa na rin kaming nakatulog.
Lumingon ako sa aking kanan. Si Ulo at si Jemma. Nakahiga lang silang dalawa pero magkahawak ang mga kamay nila.
“Teka…hindi ba’t…?”
Nagkatuluyan nga ba ang dalawang ito nang hindi ko namamalayan? Kailan pa kaya? Bago pa kami makarating dito? Ganoon na ba ako kawalang-alam sa mga nangyayari sa paligid ko?
Medyo natakot pa akong lumingon sa bandang kaliwa. Nasilip kong may nakahiga sa ibaba ng kama. Dahan-dahan akong umusod at tumingin. Si Lax at si Watts. Nagtabi rin lang pala ang dalawa. Kinusut-kusot ko ang mga mata ko habang nagiinat.
Biglang may gumalaw sa tabi ko.
Sa kanan ko.
Tao.
Bahagya akong kinabahan dahil wala naman akong naalalang may tumabi sa akin sa pagtulog. Bumangon ako at umupo sa gilid ng kama. Unti-unti kong inilapit ang aking kamay sa laylayan ng kumot upang silipin kung sino ang tao sa ilalim. Dahan dahan. Palapit nang palapit.
Humikab ang taong nasa ilalim ng kumot. Napatigil ako.
“Pambihira… sige na, kaya mo yan!”, pagtulak ko sa sarili ko.
Nahawakan ko na ang laylayan ng kumot at unti-unti ko itong itinaas. Unti-unti…
“Pare naman, kita mong natutulog pa ang tao e… magpatulog ka naman…”
Si Anton pala.
“Sorry pare… teka… hindi mo naman siguro ako ginalaw kagabi ano?”, pabiro kong tanong.
“Hindi pare, ikaw nga gumapang e. Lumabas ka na, natutulog pa ang tao e…”
Lumabas ako ng kuwarto at dumiretso sa labas. Alas-sais y media ng umaga. Nagsalin muna ako ng kape mula sa portable brewer na dala ni Ate Janette at tuluyang lumabas upang makapag lakad-lakad.
Umaagos parin ang dagat sa dalampasigan. Ang bango pala ng simoy ng hangin ng dagat sa umaga. Sariwang sariwa. Kung ganito lang sana ang hangin sa Baguio tuwing umaga, hindi siguro tatamaring gumising ang mga tao. Walang usok, walang polusyon. Walang amoy ng sigarilyo. Maganda ang umaga.
Naglakad-lakad ako sa dulo ng dalampasigan. Nakailang metro na ako ng layo nang may mapansin akong nakataob na banca.
Naalala ko ang panaginip ko. Natigilan ako.
“Hindi, panaginip lang iyon…”, pagkukumbinse ko sa sarili ko.
Unti-unti akong lumapit sa banca. Parang biglang nawala ang aking antok. Ito mismo ang banca na nasa panaginip ko. Ito ang lugar na iyon. Dito kami nakasandal. Dito ko niyakap at hinalikan si… si…
“Aja…?”
Nakita ko si Aja na nakasandal sa likuran ng banca.
“Ang aga mo naman yatang napunta dito…”, naibulong ko sa sarili ko.
Dahan dahan akong lumapit, pilit na iniiwasang makagawa ng kahit anumang tunog. Malapit na ako. Ilang hakbang nalang…
Bigla siyang gumalaw.
Umusod ang katawan niya na parang inaayos ang pagkasandal.
May kasama siya.
Si Bryan?
Nakahiga si Bryan sa binti ni Aja.
Hinihimas ni Aja ang ulunan nito at pinaglalaruan ang kanyang buhok.
Tumalikod ako at naglakad sa kabilang direksyon. Hindi ko na namalayang ibinuhos ko ang aking kape at ihinagis ang tasa sa dagat.
“Bakit ganoon…?”
Dati nang may gusto si Bryan kay Aja. Hindi nga lang siya makagawa ng anumang plano dahil sa mula umpisa, ipinaalam na sa kanya ni Aja na wala siyang pag-asa.
Pero bakit ngayon…?
Nakaramdam ako ng kirot sa aking dibdib. Masakit na kirot. Naramdaman kong kumakapal ang aking lalamunan, na para bang may granadang sumabog sa aking dibdib. Nanlabo ang aking paningin. Napapailing ang aking ulo habang patuloy akong naglalakad nang walang direksyon.
Tumulo ang unang luha.
Sumunod ang pangalawa.
At nasundan pa ng iba hanggang sa ang dating pagtulo lamang ay tuluyang naging agos ng luha.
Umiiyak ako.
Pero bakit?
Bakit?!
Patuloy akong naglakad hanggang sa makabalik ako sa shed.
Hindi ko na natiis.
Itinaas ko ang aking kamay, isinara sa isang kamao at buong lakas na binayo ng suntok ang pader.
Itinaas ko ang aking isang kamay at inulit ang pagbayo. Inulit-ulit ko ang pagbuhos ng sakit at pagdadalamhati sa kawawang pader na walang magawa kundi ang tanggapin ang bawat suntok na aking maibibigay. Yumayanig ang shed. Nararamdaman kong nahuhulog sa aking mga balikat ang mga piraso ng damo na ginawang bubungan ng shed.
Gusto kong sumigaw. Gusto kong magwala.
“Pare tama na yan!”
Lumingon ako sa aking likuran.
“Paulo… bakit ganoon, Paulo?!?”, paimpit kong sigaw ko sa kanya.
Umatras ako ng bahagya, umikot at buong lakas na ibinaon ang aking kanang binti sa pader na kanina lamang ay kulay puti, at sa ngayon ay may mga mantas na na pula gawa ng sunud-sunod na pagbayo ng aking mga kamao.
Lumapit sa akin si Ulo. Alam kong nagising siya sa aking ginawa. Napaupo ako at parang isang bata ay humagulgol habang ibinabayo ang aking mga kamao sa buhangin.
“Bro tama na… bakit ba? Ano’ng problema…?”, gulung-gulo ang isip ni Ulo habang pilit na iniintindi kung bakit ko ginawa iyon.
Sa totoo lang, hindi ko rin alam.
“Guys, okay lang kayo? I found this cup sa beach, may nakaiwan yata. Siguro si… “
Si Aja. Kasunod niya si Bryan.
“MY GOSH! What happened?!? Paulo, ano’ng nangyari sa kanya?!”
Tumingala ako kay Paulo. Luhain parin ang aking mga mata habang pilit kong ipinapabasa sa kanya ang nilalaman ng aking damdamin.
Tumango siya. Naintindihan niya.
Bumangon ako at ipinagpag ang aking damit at naglakad pabalik sa cottage.
“Wait… what happened…?”
Lumingon ako kay Aja. Ngunit nang makita ko siya, nakita ko rin si Bryan na mukhang nagising din sa mga pangyayari.
“Wala ‘to. Nadisgrasya lang.”
“Pero pano’ng… wait…!”
Tumalikod ako at patuloy na naglakad pabalik sa shed habang nakikita ko si Aja sa dulo ng aking paningin na magtakip ng kanyang kamay sa bibig nang makita ang mga pulang mantsa sa pader ng shed.
Thursday, September 01, 2005
Pamamaalam
Maglilinis ako ng aking kwarto
Na punong-puno ng galit at damit
Mga bagay na hindi ko na kailangan
Nakaraang hindi na pwedeng pagpaliban
-Kwarto, Sugarfree
Na punong-puno ng galit at damit
Mga bagay na hindi ko na kailangan
Nakaraang hindi na pwedeng pagpaliban
-Kwarto, Sugarfree
Saturday, August 27, 2005
Bagahe - Kabanata 4
Alas-onse na ng gabi. Madilim ang paligid. Malinaw ang kalawakan. Kitang-kita ng mata ang nag-gagandahang mga bituin. Ang buwan, bilog… buo… parang eksena sa isang pelikulang pang-romansa. Parang mata ng Diyos na nagsusubaybay sa Kanyang mundong pansamantalang iniwan ng liwanag. Walang ibang marinig kundi ang huni ng mga kulisap na nagtatago sa mga puno at halamang nakapaligid. May mumunting mga lamparang nakatirik sa gilid ng mga daanan ng tao. Kung titingnan ito, parang sadyang dumapo ang mga alitaptap sa paanan ng tao upang ilawan ang kanyang daraanan. Maganda ang gabi. Walang labis, walang kulang. Tamang-tama ang pagkakataon. Kahit sa dilim, kitang-kita ang mga sariwang bulaklak na tumutubo sa hardin. Sa dilim, mas kaaya-aya ang ganda ng mga ito kaysa sa araw. Ang pagdapo ng sinag ng buwan sa mga dahon at bulaklak sa paligid ay tila isang larawan sa isang nobelang hindi mababasa ninuman, isang nobelang walang salita… kundi mga larawan lamang, na sa pagbuklat ng mambabasa ng mga pahina nito, hindi niya mababasa ang kuwento… mararamdaman niya ito. Sa mga larawang nakaguhit sa bawat pahina, mararamdaman ng mambabasa ang daloy ng buhay ng nobela. Walang salita. Walang nakasulat. Pawang mga larawan lamang.
Ito na nga.
Ngayon na.
“’Ja…?”
“Hmm…?”
Mahinang sumagot si Aja. Hindi sa antok, hindi rin sa lungkot. Sadyang ang mga ganitong pagkakataon ay hindi kailangan ng matinig na boses. Sapat na ang mga bulong.
“Hmmm… bakit? What’s wrong…?”
“Wala naman…”
“’lam mo, naiinis ako pag ganyan ka. Parang may gusto kang sabihin pero ayaw mo… ang gulo mo…”, bulong ni Aja na may halong inis at lambing. Kinurot niya ang braso kong nakayakap sa kanya habang nakasandal kami sa isang nakataob na banca sa dalampasigan.
“Mas malakas ka pala mangurot kaysa sumipa. Siguro kung may tournament dapat huwag ka nalang sumipa, mangurot ka nalang. Sigurado panalo ka agad…”, biro ko sa kanya.
Kinagat niya ang braso ko. Mas malakas sa kurot. Mas madiin. Sinubukas kong tiisin ang sakit, ngunit dahil sa may kasamang ngipin ang pagkaipit sa aking braso, hindi ko rin natiis at impit akong napasigaw.
“Sorry… ‘kaw kasi eh…”, patawang sabi ni Aja.
Tiningnan ko ang parte ng braso ko na kanyang kinagat. May natuklap na maliit na piraso ng balat. Pinunasan at hinimas ito ni Aja at marahang hinalikan, kunwa’y pantanggal ng sakit.
“’wag ka na rin mag-Law… mag-Medicine ka nalang. Isipin mo, hahalikan mo lang yung sugat, gagaling agad”, patuloy kong pagbiro sa kanya.
Hindi na siya bumawi. Walang kurot, walang kagat, walang salita. Kundi ay lalo niyang hinigpitan ang pagkayakap niya sa akin. Naramdaman ko ang pagtibok ng kanyang puso. Naramdaman ko ang kanyang paghinga sa aking leeg. Naamoy ko ang bango ng kanyang buhok. Walang halong pabango. Natural ang bango ng kanyang buhok. Natural ang lambot, natural ang kinis. Hinawi ko iyon at dahan-dahan kong idinampi ang aking mga labi sa kanyang noo. Hindi ko siya nakikita, ngunit naramdaman ko ang kanyang ngiti. Umayos siya ng puwesto hanggang sa halos nakahiga na siya sa aking dibdib habang nakasandal ako sa gilid ng banca.
“After tomorrow, uuwi na tayo sa Baguio…”, bulong niya.
“Yeah. Balik sa problema. Balik sa school. Balik sa lahat…”
“Ayoko…”, malambing niyang reklamo.
Mahina kaming napatawa. Pareho kami ng naiisip -- ayaw na naming bumalik. Ayaw naming matapos ang pagkakataong ito, ang pagkakataong magkasama kami, na kaming dalawa lamang ang tao sa aming maliit na mundo. Ayaw naming matapos ang oras na ito. Niyakap ko siya ng mahigpit. Ganoon din ang ginawa niya.
“I’m not letting you go, Aja…”, bulong ko sa kanya.
“I won’t let you let me go…”
Ipinikit ko ang aking mga mata at sinapo ang gilid ng kanyang mukha. Dahan-dahan kong inilapit ang sarili kong mukha sa kanya, unti-unting naglalapit ang aming mga labi…
“Bossing, kakain na!”
Bigla akong nagulat nang naramdaman ko ang malamig na tubig na umagos sa aking katawan. Pag-mulat ko ng aking mga mata, nakita ko na lamang na basa na ako at nakatayo ang tumatawang si LJ sa aking harapan habang hawak ang isang baso na kanina lang ay may lamang malamig na tubig.
“Sira ulo ka talaga, LJ. Kung hindi ka lang babae babalibagin kita sa dagat eh”, patawa kong sigaw kay LJ habang bumabangon ako. “Hoy Leilanie Joy! Pakikuha naman yung tuwalya ko sa tent, pati na rin yung bag ko. Magbibihis ako…”
“Huwag na! Hindi ka rin lang naliligo e, magpasalamat ka binuhusan pa kita ng tubig at kahit papaano nakatikim ka ng ligo”, habol na pang-aasar ni LJ habang kinukuha ang mga gamit ko sa tent.
Naghubad ako ng jersey at nagsuot ng shirt. Medyo malamig din pala dito kapag gabi. Tiningnan ko ang relo, ala-sais y media palang.
“Panaginip…?”, natanong ko sa sarili ko. May pagkagaan parin ang pakiramdam ko kaya’t medyo wala pa ako sa ganap na pagkagising.
Tiningnan ko ang aking braso. “Oo, dito ako kinurot ni Aja… tapos dito niya ako kinagat”, pagpapaalala ko habang pinagmamasdan ang aking braso. Walang sugat… walang balat na natuklap. Kundi ay may dalawang pantal na pula sa lugar na kung saan ay dapat na mayroong sugat. Tumingin ako sa recliner na aking hinigaan. May ilang mga pulang langgam na gumagapang sa paanan nito.
“So kinurot ako at kinagat ng langgam…”, patawa kong inisip.
Nagsisibalikan na ang iba naming kabarkada, ang iba kapapaligo lamang at ang iba naman ay kaaahon sa dagat. Hindi ko sinasadyang mapalingon kay Aja habang naglalakad siya pabalik sa shed mula sa dagat. Naka-bra top siya at naka-shorts. Medyo may pagkaitim na rin sa kanyang balikat. Mukhang hindi talaga siya umahon sa dagat mula nang makatulog ako. Napagmasdan ko ang kanyang noo… na kanina lamang sa panaginip ko ay hinalikan ko, ang kanyang buhok… na napagisipan ko kung yun nga ba talaga ang amoy at pakiramdam tulad ng sa aking panaginip. Pinagmasdan ko ang kanyang dibdib, kung saan ko naramdaman ang pagtibok ng kanyang puso. Tinitigan ko ang kanyang bibig, kung saan ko naramdaman ang init ng kanyang paghinga… at kung saan ko sana siya hahalikan…
“Ligawan mo na kasi…”
Nagulat ako sa nagsabi noon. Lumingon ako at nakita ko si Ate Janette. Nakangiti siya sa akin habang nakade-quatro sa recliner.
“Nag-iisip ka pa diyan e alam naman nating iyan din ang gagawin mo”
Si Ate Janette. Isang taon lang ang tanda niya sa akin, pero mula sa undergraduate ko ay nakasanayan ko rin na tawagin siyang Ate. Nag-aaral siya ng Doctor of Education sa Unibersidad ng Pilipinas, Manila. Mabuti na lamang na nakapag-laan siya ng apat na araw upang makasama sa barkada.
“Ate naman, bata pa ‘ko ano. Di ko pa iniisip yan…”, pabiro kong ganti.
“Sabi mo eh. Pero sige, kunwari naman naniniwala ako sa iyo”, pakindat niyang sagot.
Dumating si Aja sa shed at patuloy lamang ito naglakad. Dumaan siya sa aking harapan na di man lang ako tiningnan. Sa dulo ng aking paningin ay nakikita kong nakangiti si Ate Janette. Siya ang “matchmaker” ng grupo. Palibhasa ay mataas ang napag-aralan sa Psychology at Education, siya ang naging “Guru” ng barkada. Oo, siya ang nagpakilala kay Jess kay Alex. Siya rin ang nagpasimuno ng tambalan ni Ulo at Jemma.
Sinundan ko ng tingin si Aja. Habang nagpupunas siya ng buhok, biglang nagtagpo ang mga paningin namin. Ngumiti siya. Isa nanamang matamis na ngiti. Lumapit siya sa akin at kinuha ang aking braso.
“Ano’ng nangyari dito? Masakit ba?”
“Kinurot at kinagat ng langgam. Medyo mahapdi, pero okey lang”, pangiti kong sagot.
“Kinurot? Baliw… sobra ka kasi kung magmuni-muni… “
“Ako? Hindi ah, sarap nga ng tulog ko e. Malay ko ba na may batalyon pala ng langgam sa ilalim ng recliner ko…”
“Oo na, sige na. Diyan ka lang, kukuha ako ng antibiotic cream. Baka magka-infection pa iyan…”, nakangiting bilin ni Aja.
“Opo Inay…”, pabiro ko din sa kanya.
Habang naglalakad siya papunta sa tent upang kumuha ng gamot, lumingon siya sa akin at nagtanong…
“After tomorrow, uuwi na tayo sa Baguio, right?”
Ito na nga.
Ngayon na.
“’Ja…?”
“Hmm…?”
Mahinang sumagot si Aja. Hindi sa antok, hindi rin sa lungkot. Sadyang ang mga ganitong pagkakataon ay hindi kailangan ng matinig na boses. Sapat na ang mga bulong.
“Hmmm… bakit? What’s wrong…?”
“Wala naman…”
“’lam mo, naiinis ako pag ganyan ka. Parang may gusto kang sabihin pero ayaw mo… ang gulo mo…”, bulong ni Aja na may halong inis at lambing. Kinurot niya ang braso kong nakayakap sa kanya habang nakasandal kami sa isang nakataob na banca sa dalampasigan.
“Mas malakas ka pala mangurot kaysa sumipa. Siguro kung may tournament dapat huwag ka nalang sumipa, mangurot ka nalang. Sigurado panalo ka agad…”, biro ko sa kanya.
Kinagat niya ang braso ko. Mas malakas sa kurot. Mas madiin. Sinubukas kong tiisin ang sakit, ngunit dahil sa may kasamang ngipin ang pagkaipit sa aking braso, hindi ko rin natiis at impit akong napasigaw.
“Sorry… ‘kaw kasi eh…”, patawang sabi ni Aja.
Tiningnan ko ang parte ng braso ko na kanyang kinagat. May natuklap na maliit na piraso ng balat. Pinunasan at hinimas ito ni Aja at marahang hinalikan, kunwa’y pantanggal ng sakit.
“’wag ka na rin mag-Law… mag-Medicine ka nalang. Isipin mo, hahalikan mo lang yung sugat, gagaling agad”, patuloy kong pagbiro sa kanya.
Hindi na siya bumawi. Walang kurot, walang kagat, walang salita. Kundi ay lalo niyang hinigpitan ang pagkayakap niya sa akin. Naramdaman ko ang pagtibok ng kanyang puso. Naramdaman ko ang kanyang paghinga sa aking leeg. Naamoy ko ang bango ng kanyang buhok. Walang halong pabango. Natural ang bango ng kanyang buhok. Natural ang lambot, natural ang kinis. Hinawi ko iyon at dahan-dahan kong idinampi ang aking mga labi sa kanyang noo. Hindi ko siya nakikita, ngunit naramdaman ko ang kanyang ngiti. Umayos siya ng puwesto hanggang sa halos nakahiga na siya sa aking dibdib habang nakasandal ako sa gilid ng banca.
“After tomorrow, uuwi na tayo sa Baguio…”, bulong niya.
“Yeah. Balik sa problema. Balik sa school. Balik sa lahat…”
“Ayoko…”, malambing niyang reklamo.
Mahina kaming napatawa. Pareho kami ng naiisip -- ayaw na naming bumalik. Ayaw naming matapos ang pagkakataong ito, ang pagkakataong magkasama kami, na kaming dalawa lamang ang tao sa aming maliit na mundo. Ayaw naming matapos ang oras na ito. Niyakap ko siya ng mahigpit. Ganoon din ang ginawa niya.
“I’m not letting you go, Aja…”, bulong ko sa kanya.
“I won’t let you let me go…”
Ipinikit ko ang aking mga mata at sinapo ang gilid ng kanyang mukha. Dahan-dahan kong inilapit ang sarili kong mukha sa kanya, unti-unting naglalapit ang aming mga labi…
“Bossing, kakain na!”
Bigla akong nagulat nang naramdaman ko ang malamig na tubig na umagos sa aking katawan. Pag-mulat ko ng aking mga mata, nakita ko na lamang na basa na ako at nakatayo ang tumatawang si LJ sa aking harapan habang hawak ang isang baso na kanina lang ay may lamang malamig na tubig.
“Sira ulo ka talaga, LJ. Kung hindi ka lang babae babalibagin kita sa dagat eh”, patawa kong sigaw kay LJ habang bumabangon ako. “Hoy Leilanie Joy! Pakikuha naman yung tuwalya ko sa tent, pati na rin yung bag ko. Magbibihis ako…”
“Huwag na! Hindi ka rin lang naliligo e, magpasalamat ka binuhusan pa kita ng tubig at kahit papaano nakatikim ka ng ligo”, habol na pang-aasar ni LJ habang kinukuha ang mga gamit ko sa tent.
Naghubad ako ng jersey at nagsuot ng shirt. Medyo malamig din pala dito kapag gabi. Tiningnan ko ang relo, ala-sais y media palang.
“Panaginip…?”, natanong ko sa sarili ko. May pagkagaan parin ang pakiramdam ko kaya’t medyo wala pa ako sa ganap na pagkagising.
Tiningnan ko ang aking braso. “Oo, dito ako kinurot ni Aja… tapos dito niya ako kinagat”, pagpapaalala ko habang pinagmamasdan ang aking braso. Walang sugat… walang balat na natuklap. Kundi ay may dalawang pantal na pula sa lugar na kung saan ay dapat na mayroong sugat. Tumingin ako sa recliner na aking hinigaan. May ilang mga pulang langgam na gumagapang sa paanan nito.
“So kinurot ako at kinagat ng langgam…”, patawa kong inisip.
Nagsisibalikan na ang iba naming kabarkada, ang iba kapapaligo lamang at ang iba naman ay kaaahon sa dagat. Hindi ko sinasadyang mapalingon kay Aja habang naglalakad siya pabalik sa shed mula sa dagat. Naka-bra top siya at naka-shorts. Medyo may pagkaitim na rin sa kanyang balikat. Mukhang hindi talaga siya umahon sa dagat mula nang makatulog ako. Napagmasdan ko ang kanyang noo… na kanina lamang sa panaginip ko ay hinalikan ko, ang kanyang buhok… na napagisipan ko kung yun nga ba talaga ang amoy at pakiramdam tulad ng sa aking panaginip. Pinagmasdan ko ang kanyang dibdib, kung saan ko naramdaman ang pagtibok ng kanyang puso. Tinitigan ko ang kanyang bibig, kung saan ko naramdaman ang init ng kanyang paghinga… at kung saan ko sana siya hahalikan…
“Ligawan mo na kasi…”
Nagulat ako sa nagsabi noon. Lumingon ako at nakita ko si Ate Janette. Nakangiti siya sa akin habang nakade-quatro sa recliner.
“Nag-iisip ka pa diyan e alam naman nating iyan din ang gagawin mo”
Si Ate Janette. Isang taon lang ang tanda niya sa akin, pero mula sa undergraduate ko ay nakasanayan ko rin na tawagin siyang Ate. Nag-aaral siya ng Doctor of Education sa Unibersidad ng Pilipinas, Manila. Mabuti na lamang na nakapag-laan siya ng apat na araw upang makasama sa barkada.
“Ate naman, bata pa ‘ko ano. Di ko pa iniisip yan…”, pabiro kong ganti.
“Sabi mo eh. Pero sige, kunwari naman naniniwala ako sa iyo”, pakindat niyang sagot.
Dumating si Aja sa shed at patuloy lamang ito naglakad. Dumaan siya sa aking harapan na di man lang ako tiningnan. Sa dulo ng aking paningin ay nakikita kong nakangiti si Ate Janette. Siya ang “matchmaker” ng grupo. Palibhasa ay mataas ang napag-aralan sa Psychology at Education, siya ang naging “Guru” ng barkada. Oo, siya ang nagpakilala kay Jess kay Alex. Siya rin ang nagpasimuno ng tambalan ni Ulo at Jemma.
Sinundan ko ng tingin si Aja. Habang nagpupunas siya ng buhok, biglang nagtagpo ang mga paningin namin. Ngumiti siya. Isa nanamang matamis na ngiti. Lumapit siya sa akin at kinuha ang aking braso.
“Ano’ng nangyari dito? Masakit ba?”
“Kinurot at kinagat ng langgam. Medyo mahapdi, pero okey lang”, pangiti kong sagot.
“Kinurot? Baliw… sobra ka kasi kung magmuni-muni… “
“Ako? Hindi ah, sarap nga ng tulog ko e. Malay ko ba na may batalyon pala ng langgam sa ilalim ng recliner ko…”
“Oo na, sige na. Diyan ka lang, kukuha ako ng antibiotic cream. Baka magka-infection pa iyan…”, nakangiting bilin ni Aja.
“Opo Inay…”, pabiro ko din sa kanya.
Habang naglalakad siya papunta sa tent upang kumuha ng gamot, lumingon siya sa akin at nagtanong…
“After tomorrow, uuwi na tayo sa Baguio, right?”
Monday, August 22, 2005
Thursday, August 18, 2005
Tuesday, August 16, 2005
the eye
guys! got a surprise for you. go here... :-) enjoy!
http://six.flash-gear.com/eye/eye.php?c=e&id=17183&k=39892318
http://six.flash-gear.com/eye/eye.php?c=e&id=17183&k=39892318
Monday, August 15, 2005
LS Reg #010, Series of 2005
Letter from God on Divine and Human Love
"Everyone loves to give himself completely to someone; to have a deep soul relationship with another; to be loved thoroughly and exclusively; But God to a Christian says:"
NO! Not until you are satisfied with living by Me alone. I love you and until you discover that only Me is your satisfaction to be found, you will both be capable of perfect human relationship that I have Planned for you. You will never be united with another until you have united with Me... exclusively of anyone or anything else, exclusive of any desire and longing. I want you to stop your frantic planning and to stop wishing, and to allow Me to give you the most thrilling Plan exciting - one you can't imagine.
There are things you may not understand now. But I will allow things to happen because I want you to have the BEST. Please allow me to bring it to you. DON’T struggle with ME because I am pursuing to bless you. Just keep watching Me, expecting the greatest thing-keep experiencing the satisfaction knowing what I am. Keep learning and listening to the things I tell. YOU MUST WAIT! Do not be ANXIOUS, don't WORRY, and don’t look around in ENVY at things you want. Don't keep looking OFF and AWAY from Me, or you'll miss what I want to show you.
Then when you are ready, I’ll surprise you with a love far more wonderful than you have dreamt. You see, UNTIL you're ready and UNTIL the one I have for you is ready (I am working on you both even this very minute to make both of you ready at the same time) and UNTIL you are both satisfied EXCLUSIVELY WITH ME and the life I have prepared for you, you won't be able to experience the love that exemplifies your relationship with Me, and enjoy materially and concretely the everlasting union of beauty and perfection of the love that I offer with MYSELF. Human love is a faint shadow of my love for you. You know that I love you and that IAM GOD ALMIGHTY.Believe and be satisfied!
"Everyone loves to give himself completely to someone; to have a deep soul relationship with another; to be loved thoroughly and exclusively; But God to a Christian says:"
NO! Not until you are satisfied with living by Me alone. I love you and until you discover that only Me is your satisfaction to be found, you will both be capable of perfect human relationship that I have Planned for you. You will never be united with another until you have united with Me... exclusively of anyone or anything else, exclusive of any desire and longing. I want you to stop your frantic planning and to stop wishing, and to allow Me to give you the most thrilling Plan exciting - one you can't imagine.
There are things you may not understand now. But I will allow things to happen because I want you to have the BEST. Please allow me to bring it to you. DON’T struggle with ME because I am pursuing to bless you. Just keep watching Me, expecting the greatest thing-keep experiencing the satisfaction knowing what I am. Keep learning and listening to the things I tell. YOU MUST WAIT! Do not be ANXIOUS, don't WORRY, and don’t look around in ENVY at things you want. Don't keep looking OFF and AWAY from Me, or you'll miss what I want to show you.
Then when you are ready, I’ll surprise you with a love far more wonderful than you have dreamt. You see, UNTIL you're ready and UNTIL the one I have for you is ready (I am working on you both even this very minute to make both of you ready at the same time) and UNTIL you are both satisfied EXCLUSIVELY WITH ME and the life I have prepared for you, you won't be able to experience the love that exemplifies your relationship with Me, and enjoy materially and concretely the everlasting union of beauty and perfection of the love that I offer with MYSELF. Human love is a faint shadow of my love for you. You know that I love you and that IAM GOD ALMIGHTY.Believe and be satisfied!
Thursday, August 11, 2005
Fortuitous Ignorance
"When can a person be exempted from liability in case of damages?"
- "Ma'am by caso fortuito or force majeure..."
"Right. What are the forces majeure that may exempt a person from liability?"
- "Ma'am storm... flood..."
"Yes, go on..."
- "Earthquake... volcanic eruption..."
"Really. Continue..."
- "Thunder... ma'am?"
"Close..."
- "Meteor shower...?"
"Malayo ka na..."
- "Uh... alien invasion...?"
*consequences ng di nagaaral... at walang common sense.
- "Ma'am by caso fortuito or force majeure..."
"Right. What are the forces majeure that may exempt a person from liability?"
- "Ma'am storm... flood..."
"Yes, go on..."
- "Earthquake... volcanic eruption..."
"Really. Continue..."
- "Thunder... ma'am?"
"Close..."
- "Meteor shower...?"
"Malayo ka na..."
- "Uh... alien invasion...?"
*consequences ng di nagaaral... at walang common sense.
Wednesday, August 10, 2005
Bagahe - Kabanata 3
KABANATA 3
“TABEEEEEEEEH!”
Isang mahaba at malakas na sigaw ang umalingawngaw sa buong resort habang tumatakbo si Lax patungo sa tubig, sabay lumusong. Itong si Lax talaga, parang ngayon lang nakakita ng dagat.
“Lax! Hoy damuho! Bumalik ka dito’t itatayo mo pa ang tent!”, sigaw ni Watts, ang girlfriend ni Lax. Unique ang couple na ‘to. Si Lax, laking Cebu, pero bihira sa dagat. Lumipat lang siya ng Baguio nang maisipan niyang seryosohin ang pagaaral. Si Watts, nagaaral sa Baguio pero lumipat ang pamilya niya sa Cebu dahil doon nalipat ang kanyang ama bilang Branch Manager ng Toyota Cebu. Nagkasalisihan pero nagkatagpo parin, ika nga. Si Lax ang marunong sa gawaing bahay. Si Watts, ultimo magwalis e hindi marunong, laking-mayaman kasi. Hanggang balikat ang haba ng buhok ni Lax. Hindi namin alam kung tinatamad lang magpagupit o kasapi ito sa isang di-kilalang tribo. Si Watts naman ay “sporty” ang gupit. Hindi rin “Lax” at “Watts” ang tunay nilang pangalan. Si Lax, “Jose Angelo Qumidan Paras”. “Jose” dapat ang palayaw, ginawa naming “Pepe”, tulad ng kay Ka Jose Rizal, hanggang sa naging “Peping”, “Peps”, “Ping”, “Panfilo”, “Lacson”, at sa wakas, “Lax”. Si Watts naman, “Camille de Padua Araniego”, “Cammy” ang palayaw, ginawa naming “Cams”, binaligtad at naging “Smac”, tapos “Smacks”, “Kiss”, “Mary Jane” – dahil sa legendary na halik nila ni Spider-Man - , “MJ”, “Watson” at sa ngayon, “Watts”.
“And’yan na po!”, patawang balik si Lax, habang naglalakad pabalik sa shed at tumutulo ang tubig mula sa kanyang mahabang buhok na tila nagmukhang damong-dagat dahil sa halo ng tubig at buhangin. Nang dumating ay ipinagpag pa nito ang sarili na parang aso para mabasa si Watts.
“Antipatiko ka hayop!”, sigaw ni Watts habang pinupunasan ang mukha. Lumapit naman si Lax at marahang hinalikan ito sa pisngi. Napangiti ng bahagya si Watts. “Huwag na huwag kang tatabi sa’kin mamayang gabi, matulog ka doon sa van!”, panakot na banta ni Watts.
Ganoon lang sila. May kulitan, minsan may murahan, may pikunan pero hindi nagaaway. Hindi pa yata sila nagaaaway kahit kailan, kahit noong magkaibigan palang sila, eh magtatatlong taon na sila sa susunod na buwan. Sila ang modelo namin. Marunong maging magkaibigan kahit magkasintahan. Hindi nawawala ang saya ng pagkakaibigan.
“Boss, Gatorade…”
Napatingala ako habang pinagiisipan ang dalawang magkasintahang naghaharutan sa harapan ko. Nakita ko ang pamilyar na matamis na ngiti na kani-kanina lang ay katabi ko sa sasakyan.
“Thanks Aja…”, sabay abot sa boteng iniabot.
“Guys… Joel, Jess, buwelta tayo. May parking space doon sa may cottage. Baka mapagalitan tayo ng guard”.
Hindi ko alam kung bakit ko ginawa iyon, kung bakit bigla kong tinawag ang dalawa. Nginitian lang ulit ako ni Aja nang tumayo ako at kinuha ang susi ng sasakyan sa aking jacket.
“Iniiwasan ko ba si Aja…?”, naisip ko sa sarili habang papunta sa nakaparadang sasakyan.
Magkakasunod kaming tumungo sa parking lot. Ipinarada namin ang mga sasakyan malapit sa entrance. Doon lang kasi kasya ang tatlong sasakyang magkakatabi. Mahirap na kapag magkakahiwalay, baka may sira-ulong mandisgrasya sa isa.
Habang nagmamaniobra ako paatras, may napansin akong nakaparadang van. Nakabukas ito at sa loob, may tatlong babaeng naka-shorts at bra top. Mukhang mga bakasyunista rin katulad namin. Si Jess naman, nakaupo parin sa loob ng sasakyan. Nakataas ang bintana para hindi siya makitang nakatitig sa mga nag-gagandahang babae sa loob ng van. Binusinahan ko si Jess. Napatingin ang mga babae at akala’y sila ang binubusinahan ko. Kumaway ang mga loka.
“Tara Jess, setup muna tayo doon…”, yaya ko. Hindi ako pinansin ni Jess kaya binusinahan ko ulit. Daglian niyang itinaas ang kanyang kanang kamay na parang nagsasabing, “Mga pare, I’m busy. Una na kayo, susunod ako…”. Mukhang nagugustuhan niya ang kanyang nakikita. Itong si Jess talaga. Hindi na nagbago. Naturingang playboy noong high school. Akala namin ay nagbago na ito nang makilala ang kasintahan. Maraming lalaki ang nagalit nang siya ang sagutin ni Alex. Marami-rami rin ang nanligaw kay Alex. Minsan, noong bagong dating siya sa Baguio, anim kaagad ang nanligaw sa kanya sa department nila. Nag-umpisang manligaw si Jess noong napasama si Alex sa barkada. Sinagot naman siya nito sa loob ng tatlong buwan. Kung tutuusin, napakasuwerte ni Jess kay Alex. Maganda na si Alex, napakagalante pa. Mabait, mapagkakatiwalaan at tapat. Kahit sila na ni Jess, mayroon paring mga nanliligaw sa kanya. Mga mas mayayaman, mas makikisig, mga mas magagandang lalaki kay Jess. Pero ni minsan hindi binigyan ng pagkakataon ni Alex ang mga ito. Tapat siya kay Jess. Si Jess naman ay parang walang alam sa tunay na halaga ni Alex.
“Magsisisi ka rin, Jess…”, pabulong kong nasumbat. Kinuha ko ang wallet at cellphone ko at lumabas. Matapos i-lock at pindutin ang alarm ng sasakyan, nagtungo na ako sa grupo.
“Bakit ganoon…?”, naisip ko. “Bakit siya nawala sa akin… inalagaan ko naman siyang mabuti. Ibinigay ko lahat ng gusto niya, lahat ng hiling niya. Sinuklian ko lahat ng lambing niya sa akin… pero bakit parin siya nawala…? It’s unfair…” Napatayo ako sa lilim ng kubo. Isinuot ko ang dalang shades dahil medyo naluluha na ang mga mata ko. Oo, masakit parin. Oo, hanggang ngayon ay nagluluksa parin ako sa pagkawala ng babaeng pinakamamahal ko. Hanggang ngayon, nasasaktan parin ako habang naaalala ko ang lahat, habang nakikita kong masaya ang ibang mga tao sa piling ng iba at samantalang ako ay hindi ko mapagaling ang sugat.
“Siguro hindi ako ang magpapagaling… “, nabulong ko na lamang sa sarili ko.
Pagdating ko sa grupo, nakaset-up na ang tent na paglalagyan ng mga gamit habang nasa beach kami. Dinala na ni Joel, Ulo at Lax ang mga bag sa cottage. Binuksan ko ang cooler para kumuha ng tubig nang my mapansin akong babaeng nakaupong mag-isa sa buhangin. Lumapit ako at umupo sa tabi niya.
“Peach, ano problema?”
Si Peachy. Katya Gutierrez. “Peachy” ang tawag namin sa kanya dahil siya ang pinakabata sa amin. Cute kasi ang pangalan, eh cute din ang batang ito.
“Kuya…”, sabay napasinghot.
“Shhh, bakit? Ano’ng problema?
Inilabas niya ang kanyang cellphone. Nag-dial ng numero at pinindot ang call. “The subscriber cannot be reached. Please try again later. The subscriber cannot be reached…”, narinig kong sabi ng recording ng cellphone niya. Tinatawagan niya si Matthew, boyfriend niyang naiwan sa Baguio. Hindi siya nakasama, kesyo may tatapusin daw na term paper. Ilang buwan na nilang pinagplanuhang sumama pero noong isang lingo lang ay biglang umatras ito.
“Kuya ayaw naman macontact si Matt. Kanina nagriring pero hindi niya sinasagot… tapos I tried again when we got here, ‘cannot be reached’ na siya… kuya ano kaya…”
Nararamdaman kong nagpapanic na si Peachy. Si Matthew, limang taong mas matanda sa kanya. Apat na buwan palang sila magkasintahan. Seryoso na sa buhay at sa relasyon si Matt. May pagka-demanding si Peachy. Gusto niya palagi niyang kasama si Matthew. Ayaw niyang nagiging malapit si Matthew sa ibang babae, lalo na kapag hindi sila magkasama. Kapag hindi nito macontact ang cellphone ng boyfriend, tatawag ito sa ina ng lalaki at sa kanya hahanapin ang kasintahan. Ma-PDA si Peachy. Bata pa kasi, mga bagong karanasan ang nararamdaman sa isang relasyon. Hindi ko rin masisisi si Matthew. Alam ko kung bakit hindi ma-contact ni Peachy ang cell ni Matthew. Umiiwas siya. Hindi na niya kaya ang pagiging demanding ni Peach. Hindi lang niya alam kung paano tatapusin ang lahat dahil kahit papaano ay mahal din niya si Peach.
“Shhh… don’t worry too much. Siguro namatay ang battery or walang signal sa kanila. Diba taga-Irisan siya? Eh mahina ang signal doon diba?”
“Baka galit siya kuya kasi sumama parin ako dito…”
Kumikirot ang puso ko. Hindi ko masabi ang katotohanan kay Peachy. Nasasaktan akong itago sa kanya ang katotohanan. “Ito ang mga bagay na dapat mong matutunang mag-isa, Peach…”, naisip ko sa sarili ko, na may halong dasal na sana ay maisip din niya ang naiisip ko. Bata pa siya. Labingwalong taon palang si Peachy. Katatapos lang niyang mag-debut. Marami pa siyang dadaanan. Marami pa siyang makikilala. Marami pa siyang mararanasan. Inakbayan ko siya at hinimas ang likod para tumahan na siya.
“We’ll be going back home in a couple days, Peach. Huwag ka mag-alala masyado. Just try to enjoy your time here. Malay mo may makikilala ka rin na bagong lala-…”
“Kuya naman!”, sambat niya. “Don’t say that! I know Matt trusts me and I trust him. I didn’t come here to look for boys…”
“Joke lang, Peach. Gusto lang naman kita pangitiin e. I’m sorry, okay? Di na mauulit, promise…”, patawa kong hingi ng tawad. Oo, gusto kong may makilala siyang bago. Ka-edad niya. Kapareho niya ng interes. Kapareho niya ng hangad sa buhay. Masyado pa siyang bata para humarap sa mga seryosong problema naming mga mas matatanda.
“C’mon, magbihis ka na. Try again later baka macontact mo na siya, alright?”
Tumayo kami mula sa pagkakaupo. Nagpahila pa siya patayo at ipinagpag ang buhanging kumapit sa kanyang damit. Maya-maya lang ay nakikipagbiruan na ito sa mga ibang kabarkada namin. “Bata ka pa, Peach. Marami ka pa matututunan… you’re still too naïve…”, huling isip ko habang naghuhubad ng jersey upang makapagpahid ng sunblock lotion. Parang kapatid ko na iyang si Peach. Dahil kay Peach natuto akong makipagkaibigan sa mga babae at maging malapit sa kanila. Sa kanya ko nakuha ang aking “feminine touch”, ika nga. Nakapagbihis na ako at hihiga sana sa recliner upang magpahinga nang makita ko si Aja sa dulo ng aking mata. Nakatingin siya sa akin. Malungkot na tingin. Parang may gustong sabihin o gawin pero hindi niya makaya. Naramdaman ko ang lungkot niya… ang paghahangad. Doon ko naramdaman ang damdamin niyang pinaghihintay niya sa akin. Doon ko naalala ang sakit, ang pakiramdam ng pagpunit ng babae sa harapan mo ng isang liham ng pag-ibig na sadya mong ginawa para sa kanya. Ibinaba ko ang shades ko at pumikit, pilit na tinatanggal ang malungot niyang imahen sa isip ko.
“TABEEEEEEEEH!”
Isang mahaba at malakas na sigaw ang umalingawngaw sa buong resort habang tumatakbo si Lax patungo sa tubig, sabay lumusong. Itong si Lax talaga, parang ngayon lang nakakita ng dagat.
“Lax! Hoy damuho! Bumalik ka dito’t itatayo mo pa ang tent!”, sigaw ni Watts, ang girlfriend ni Lax. Unique ang couple na ‘to. Si Lax, laking Cebu, pero bihira sa dagat. Lumipat lang siya ng Baguio nang maisipan niyang seryosohin ang pagaaral. Si Watts, nagaaral sa Baguio pero lumipat ang pamilya niya sa Cebu dahil doon nalipat ang kanyang ama bilang Branch Manager ng Toyota Cebu. Nagkasalisihan pero nagkatagpo parin, ika nga. Si Lax ang marunong sa gawaing bahay. Si Watts, ultimo magwalis e hindi marunong, laking-mayaman kasi. Hanggang balikat ang haba ng buhok ni Lax. Hindi namin alam kung tinatamad lang magpagupit o kasapi ito sa isang di-kilalang tribo. Si Watts naman ay “sporty” ang gupit. Hindi rin “Lax” at “Watts” ang tunay nilang pangalan. Si Lax, “Jose Angelo Qumidan Paras”. “Jose” dapat ang palayaw, ginawa naming “Pepe”, tulad ng kay Ka Jose Rizal, hanggang sa naging “Peping”, “Peps”, “Ping”, “Panfilo”, “Lacson”, at sa wakas, “Lax”. Si Watts naman, “Camille de Padua Araniego”, “Cammy” ang palayaw, ginawa naming “Cams”, binaligtad at naging “Smac”, tapos “Smacks”, “Kiss”, “Mary Jane” – dahil sa legendary na halik nila ni Spider-Man - , “MJ”, “Watson” at sa ngayon, “Watts”.
“And’yan na po!”, patawang balik si Lax, habang naglalakad pabalik sa shed at tumutulo ang tubig mula sa kanyang mahabang buhok na tila nagmukhang damong-dagat dahil sa halo ng tubig at buhangin. Nang dumating ay ipinagpag pa nito ang sarili na parang aso para mabasa si Watts.
“Antipatiko ka hayop!”, sigaw ni Watts habang pinupunasan ang mukha. Lumapit naman si Lax at marahang hinalikan ito sa pisngi. Napangiti ng bahagya si Watts. “Huwag na huwag kang tatabi sa’kin mamayang gabi, matulog ka doon sa van!”, panakot na banta ni Watts.
Ganoon lang sila. May kulitan, minsan may murahan, may pikunan pero hindi nagaaway. Hindi pa yata sila nagaaaway kahit kailan, kahit noong magkaibigan palang sila, eh magtatatlong taon na sila sa susunod na buwan. Sila ang modelo namin. Marunong maging magkaibigan kahit magkasintahan. Hindi nawawala ang saya ng pagkakaibigan.
“Boss, Gatorade…”
Napatingala ako habang pinagiisipan ang dalawang magkasintahang naghaharutan sa harapan ko. Nakita ko ang pamilyar na matamis na ngiti na kani-kanina lang ay katabi ko sa sasakyan.
“Thanks Aja…”, sabay abot sa boteng iniabot.
“Guys… Joel, Jess, buwelta tayo. May parking space doon sa may cottage. Baka mapagalitan tayo ng guard”.
Hindi ko alam kung bakit ko ginawa iyon, kung bakit bigla kong tinawag ang dalawa. Nginitian lang ulit ako ni Aja nang tumayo ako at kinuha ang susi ng sasakyan sa aking jacket.
“Iniiwasan ko ba si Aja…?”, naisip ko sa sarili habang papunta sa nakaparadang sasakyan.
Magkakasunod kaming tumungo sa parking lot. Ipinarada namin ang mga sasakyan malapit sa entrance. Doon lang kasi kasya ang tatlong sasakyang magkakatabi. Mahirap na kapag magkakahiwalay, baka may sira-ulong mandisgrasya sa isa.
Habang nagmamaniobra ako paatras, may napansin akong nakaparadang van. Nakabukas ito at sa loob, may tatlong babaeng naka-shorts at bra top. Mukhang mga bakasyunista rin katulad namin. Si Jess naman, nakaupo parin sa loob ng sasakyan. Nakataas ang bintana para hindi siya makitang nakatitig sa mga nag-gagandahang babae sa loob ng van. Binusinahan ko si Jess. Napatingin ang mga babae at akala’y sila ang binubusinahan ko. Kumaway ang mga loka.
“Tara Jess, setup muna tayo doon…”, yaya ko. Hindi ako pinansin ni Jess kaya binusinahan ko ulit. Daglian niyang itinaas ang kanyang kanang kamay na parang nagsasabing, “Mga pare, I’m busy. Una na kayo, susunod ako…”. Mukhang nagugustuhan niya ang kanyang nakikita. Itong si Jess talaga. Hindi na nagbago. Naturingang playboy noong high school. Akala namin ay nagbago na ito nang makilala ang kasintahan. Maraming lalaki ang nagalit nang siya ang sagutin ni Alex. Marami-rami rin ang nanligaw kay Alex. Minsan, noong bagong dating siya sa Baguio, anim kaagad ang nanligaw sa kanya sa department nila. Nag-umpisang manligaw si Jess noong napasama si Alex sa barkada. Sinagot naman siya nito sa loob ng tatlong buwan. Kung tutuusin, napakasuwerte ni Jess kay Alex. Maganda na si Alex, napakagalante pa. Mabait, mapagkakatiwalaan at tapat. Kahit sila na ni Jess, mayroon paring mga nanliligaw sa kanya. Mga mas mayayaman, mas makikisig, mga mas magagandang lalaki kay Jess. Pero ni minsan hindi binigyan ng pagkakataon ni Alex ang mga ito. Tapat siya kay Jess. Si Jess naman ay parang walang alam sa tunay na halaga ni Alex.
“Magsisisi ka rin, Jess…”, pabulong kong nasumbat. Kinuha ko ang wallet at cellphone ko at lumabas. Matapos i-lock at pindutin ang alarm ng sasakyan, nagtungo na ako sa grupo.
“Bakit ganoon…?”, naisip ko. “Bakit siya nawala sa akin… inalagaan ko naman siyang mabuti. Ibinigay ko lahat ng gusto niya, lahat ng hiling niya. Sinuklian ko lahat ng lambing niya sa akin… pero bakit parin siya nawala…? It’s unfair…” Napatayo ako sa lilim ng kubo. Isinuot ko ang dalang shades dahil medyo naluluha na ang mga mata ko. Oo, masakit parin. Oo, hanggang ngayon ay nagluluksa parin ako sa pagkawala ng babaeng pinakamamahal ko. Hanggang ngayon, nasasaktan parin ako habang naaalala ko ang lahat, habang nakikita kong masaya ang ibang mga tao sa piling ng iba at samantalang ako ay hindi ko mapagaling ang sugat.
“Siguro hindi ako ang magpapagaling… “, nabulong ko na lamang sa sarili ko.
Pagdating ko sa grupo, nakaset-up na ang tent na paglalagyan ng mga gamit habang nasa beach kami. Dinala na ni Joel, Ulo at Lax ang mga bag sa cottage. Binuksan ko ang cooler para kumuha ng tubig nang my mapansin akong babaeng nakaupong mag-isa sa buhangin. Lumapit ako at umupo sa tabi niya.
“Peach, ano problema?”
Si Peachy. Katya Gutierrez. “Peachy” ang tawag namin sa kanya dahil siya ang pinakabata sa amin. Cute kasi ang pangalan, eh cute din ang batang ito.
“Kuya…”, sabay napasinghot.
“Shhh, bakit? Ano’ng problema?
Inilabas niya ang kanyang cellphone. Nag-dial ng numero at pinindot ang call. “The subscriber cannot be reached. Please try again later. The subscriber cannot be reached…”, narinig kong sabi ng recording ng cellphone niya. Tinatawagan niya si Matthew, boyfriend niyang naiwan sa Baguio. Hindi siya nakasama, kesyo may tatapusin daw na term paper. Ilang buwan na nilang pinagplanuhang sumama pero noong isang lingo lang ay biglang umatras ito.
“Kuya ayaw naman macontact si Matt. Kanina nagriring pero hindi niya sinasagot… tapos I tried again when we got here, ‘cannot be reached’ na siya… kuya ano kaya…”
Nararamdaman kong nagpapanic na si Peachy. Si Matthew, limang taong mas matanda sa kanya. Apat na buwan palang sila magkasintahan. Seryoso na sa buhay at sa relasyon si Matt. May pagka-demanding si Peachy. Gusto niya palagi niyang kasama si Matthew. Ayaw niyang nagiging malapit si Matthew sa ibang babae, lalo na kapag hindi sila magkasama. Kapag hindi nito macontact ang cellphone ng boyfriend, tatawag ito sa ina ng lalaki at sa kanya hahanapin ang kasintahan. Ma-PDA si Peachy. Bata pa kasi, mga bagong karanasan ang nararamdaman sa isang relasyon. Hindi ko rin masisisi si Matthew. Alam ko kung bakit hindi ma-contact ni Peachy ang cell ni Matthew. Umiiwas siya. Hindi na niya kaya ang pagiging demanding ni Peach. Hindi lang niya alam kung paano tatapusin ang lahat dahil kahit papaano ay mahal din niya si Peach.
“Shhh… don’t worry too much. Siguro namatay ang battery or walang signal sa kanila. Diba taga-Irisan siya? Eh mahina ang signal doon diba?”
“Baka galit siya kuya kasi sumama parin ako dito…”
Kumikirot ang puso ko. Hindi ko masabi ang katotohanan kay Peachy. Nasasaktan akong itago sa kanya ang katotohanan. “Ito ang mga bagay na dapat mong matutunang mag-isa, Peach…”, naisip ko sa sarili ko, na may halong dasal na sana ay maisip din niya ang naiisip ko. Bata pa siya. Labingwalong taon palang si Peachy. Katatapos lang niyang mag-debut. Marami pa siyang dadaanan. Marami pa siyang makikilala. Marami pa siyang mararanasan. Inakbayan ko siya at hinimas ang likod para tumahan na siya.
“We’ll be going back home in a couple days, Peach. Huwag ka mag-alala masyado. Just try to enjoy your time here. Malay mo may makikilala ka rin na bagong lala-…”
“Kuya naman!”, sambat niya. “Don’t say that! I know Matt trusts me and I trust him. I didn’t come here to look for boys…”
“Joke lang, Peach. Gusto lang naman kita pangitiin e. I’m sorry, okay? Di na mauulit, promise…”, patawa kong hingi ng tawad. Oo, gusto kong may makilala siyang bago. Ka-edad niya. Kapareho niya ng interes. Kapareho niya ng hangad sa buhay. Masyado pa siyang bata para humarap sa mga seryosong problema naming mga mas matatanda.
“C’mon, magbihis ka na. Try again later baka macontact mo na siya, alright?”
Tumayo kami mula sa pagkakaupo. Nagpahila pa siya patayo at ipinagpag ang buhanging kumapit sa kanyang damit. Maya-maya lang ay nakikipagbiruan na ito sa mga ibang kabarkada namin. “Bata ka pa, Peach. Marami ka pa matututunan… you’re still too naïve…”, huling isip ko habang naghuhubad ng jersey upang makapagpahid ng sunblock lotion. Parang kapatid ko na iyang si Peach. Dahil kay Peach natuto akong makipagkaibigan sa mga babae at maging malapit sa kanila. Sa kanya ko nakuha ang aking “feminine touch”, ika nga. Nakapagbihis na ako at hihiga sana sa recliner upang magpahinga nang makita ko si Aja sa dulo ng aking mata. Nakatingin siya sa akin. Malungkot na tingin. Parang may gustong sabihin o gawin pero hindi niya makaya. Naramdaman ko ang lungkot niya… ang paghahangad. Doon ko naramdaman ang damdamin niyang pinaghihintay niya sa akin. Doon ko naalala ang sakit, ang pakiramdam ng pagpunit ng babae sa harapan mo ng isang liham ng pag-ibig na sadya mong ginawa para sa kanya. Ibinaba ko ang shades ko at pumikit, pilit na tinatanggal ang malungot niyang imahen sa isip ko.
Thursday, August 04, 2005
Bagahe - Kabanata 2
Huli naming sinundo si Jemma. Sa Scout Barrio kasi siya nakatira, malapit lang. Halos isang oras din kami naghintay kasi nung dumating kami sa bahay nila, nagtitiklop palang siya ng mga dadalhin damit. Sadyang mabagal kumilos si Jemma. Ni minsan kasi sa buhay niya hindi siya natutong magmadali. Magaling sa time management, ika nga. Pero ngayon, sobrang palpak ang management nya na dapat sesantihin na niya ang kung sinong nagplano ng araw niya. Si Jemma ang nililigawan ni ulo, kaya siguro kanina pa siya nagmamadali habang nasa bahay pa kami. Gustong magpa-pogi point pag siya ang magbubuhat ng bag ni Jemma. Ah ewan. Gusto rin naman ni Jemma si Ulo. Medyo nagpapakipot lang dahil ayaw naman niyang may masabi ang barkada na niligawan lang siya ni Ulo nang malaman nito na may gusto siya sa kanya.
“Isang tao naman dito sa harap. Ayoko magmukhang driver…”, reklamo ko nang sa likod silang umupo. Wala kasing umupo sa harap. Mukhang may nakareserba, sabi nila.
“Driver ka naman talaga a…”, pangiting asar ni Jemma.
“Palakarin ko kaya kayong dalawa?”, ganti ko.
Isang oras na ang nakalipas. Alas-diyes kasi ang usapan. Alas onse na nang dumating kami. Pero nang makita nilang kasama namin si Jemma, walang nagreklamo. Naintindihan nila. Nandoon na lahat ng tao. Kami na lang pala ang hinihintay. Pagkatapos namin pagusapan ang rota, tumuloy na kami sa biyahe. Mauuna si Joel dahil taga-Ilocos siya. Alam niya ang papunta doon. Susunod sina Alex sa kotse, mahuhuli kami. Pakiramdaman nalang, kanya-kanya muna kami pero pag nakarating kami sa La Union, maghihintayan muna para walang mawala. Gabi kasi, mas madaling mawala sa biyahe kapag gabi.
Halos dalawang oras na kaming nasa biyahe. Di parin napuputol ang convoy. Kulang nalang lobo at bandila, para na kaming pagpo-promote ng artista. Magaalas-dos na ng madaling araw. Medyo pagod na ako sa pagmamaneho. Medyo inaantok, medyo nababato. Ito kasi ang hirap pag ikaw ang driver. Hindi ka pwedeng matulog. Sinilip ko sina Ulo sa rearview mirror. Tulog ang kumag. Nakasandal pa sa kanya si Jemma. Sa ganitong lagay e hinding-hindi papayag yun na palitan ako. Napasarap ang posisyon e. Nakasandal si Jemma sa kaliwang balikat ni Ulo. Nakapatong naman ang kaliwang braso ni Ulo sa kanang tuhod ni Jemma. Hindi ako makatingin ng diretso. Masakit. Nakakainggit. Naalala ko nung ako yung nasa ganoong klaseng posisyon. Nagmamaneho ako habang nakasandal siya sa balikat ko. Magkahawak ang kanang kamay ko at ang kaliwang kamay niya. Habang minamaniobra ko ang kotse, kinukuwentuhan niya ako sa mga pangarap niya… ang mga pangarap niyang kasama ako. Ang mga pangarap niya na kanyang binuo sa pagpaplano naming dalawa. Pagkatapos niya ng kolehiyo, magbo-board exam siya. Pagkapasa niya ay magtatrabaho na rin para makatulong sa pamilya. Pero sa Baguio siya magtatrabaho para hindi kami magkakalayo. Ako naman ay mag-aaral ng Law. Pagkatapos ko, magrereview ako sa Manila para sa Bar exam. Hindi siya makakasama dahil sa trabaho niya, pero hihintayin niya ako. Sa anniversary namin, bababa siya ng Manila. Mamamasyal kami sa Laguna, doon sa bayan ng nanay niya. May bahay sila doon at doon kami magpapalipas ng gabi. Pagkatapos ay ihahatid ko siya sa Pasay pauwi ng Baguio. Bago siya sumakas ng bus ay yayakapin ko siya ng ilang oras, at kapag oras na niya para umalis, hahalikan niya ako sa labi… isang halik… matagal… matamis… isang halik na parang nagsasabing umuwi na ako sa Baguio nang makasama niya ako. Pero hindi puwede. Kailangan kong tapusin ito… para rin sa kinabukasan namin. Pagkatapos ng aming kuwentuhan, magtatawanan kami. Titigil ng saglit sa Starbucks sa North Expressway at magmemeryenda, magpapahinga sa ilalim ng sikat ng buwan.
Magpapahinga.
Habang hawak ko ang kanyang kamay.
Habang nakasandal siya sa akin.
Habang inaakbayan ko siya.
“Magsalita ka naman diyan…”
Nagulat ako sa nagsabi noon. Napabalikwas ako at nalipat sa kabilang lane ang sasakyan. May parating na traysikel. Bumusina ito ng malakas at pilit na umiwas sa akin.
Patay.
Inapakan ko ng buong lakas ang preno. Nasa sitenta ang takbo ko, nasa kuwanta ang kambyo. Nang makuha ko ulit ang maniobra ng sasakyan, buong ingat ko itong ibinalik sa kanang daanan ng kalsada. Bumusina ako ng isang beses bilang paumanhin sa dumaang traysikel. Biglang nagring ang cellphone ko.
“Hello… pare…”
“Ano nangyari? Ayos lang ba kayo?”
Si Jess ang tumatawag. Siya ang boyfriend ni Alex. Mukhang nagulat nang mapansin na nawalan ako ng control sa sasakyan.
“Ayos lang bro. Nagulat lang ako kay Aja.”
“Ok bro. Stopover muna tayo. Inaantok na ata tayo lahat, nagrereklamo na rin si Joel. Tulog si Alex, di siya pwede magdrive. Tatawagan ko nalang si Joel, kita-kita nalang tayo sa susunod na gas station.”
“Ok bro. sige kita-kita nalang. Text mo ako pag nandoon na kayo.”
Nagkusot ako ng mata. Nang lumingon ako sa kanan ko, nakita ko si Aja. Medyo seryoso ang mukha, halatang na-guilty dahil sa kanya ako nagulat. Katabi ko nga pala si Aja. Hindi ko siya napansing umupo sa passenger seat nang umalis kami ng Baguio.
Tulog na tulog parin ang ibang mga pasahero namin. Sadyang ang mga ito, mantika kung matulog.
“I’m sorry…”
“Ok lang yun Aja… medyo inaantok na kasi ako… pasensya ka na muntik na tayo madisgrasya…”
Napangiti naman si Aja dahil hindi ako nagalit. Isang matamis na ngiti ang ipinamalas niya, kasama ng kanyang maririkit na mata. Si Aja. Amelia Joanna Angelica Paraiso Rovales. AJA ang initials kaya naging Aja ang palayaw niya. Underclass ko siya sa Law. Maganda si Aja. Pilipinang-pilipina ang ganda. Morena, matangos ang ilong at hugis puso ang mukha. Wala rin ikakahiya ang katawan nito. 4th dan black belt ito sa Karate kaya sadyang may hubog ang katawan niya. Pero kahit ganoon, kikay parin. Babaeng-babae parin siya. Mas bata sa akin ng dalawang taon si Aja. Beinte palang siya. Maaga kasi nag-aral kaya maaga rin natapos. Second year na ako sa law nang nag-enroll siya. Nagkakilala lang kami habang nagpapaphotocopy ako ng mga kaso sa SCRA. Nagpaturo kasi siya kung paano gamitin ang librong yun. Mula noon, naging magkaibigan kami. Laking gulat ko na lang nang malaman kong pinsan pala niya si Joel. Unti-unti na rin siyang napasama sa barkada.
Si Aja… siya sana ang papalit sa babaeng umiwan sa akin. Siya sana ang magpapawala ng sakit… ng lungkot… ng hinagpis. Pero hindi… hindi ko talaga makita si Aja na higit pa sa kaibigan. Kahit siguro naghihintay siya sa akin, hindi ko magawang baguhin ang pagtingin ko sa kanya.
“Oh… tahimik ka nanaman diyan. Katatapos lang ng quiz nyo sa Labor… siguro delikado ka doon ano?”, asar nito.
“Medyo.”
“Ouch… ang cold. Hey sorry na talaga kanina… I didn’t mean to startle you…”
“It’s okay, Aja. Really. I just… I just have some… things… stuff… on my mind, that’s all…”
“M’kay… hey… yung gas station. Ayun yung van ni kuya Joel…”
Lumiko ako sa gas station. Pinatay ko ang cd player at pinagising ko kay Aja ang mga kasama namin.
“Meryenda muna tao guys. Ulo, gising, tama na yan. Isusumbong na kita sa tatay mo. Hehehe.”, biro ko para mawala ang tension na namagitan sa amin ni Aja.
“Isang tao naman dito sa harap. Ayoko magmukhang driver…”, reklamo ko nang sa likod silang umupo. Wala kasing umupo sa harap. Mukhang may nakareserba, sabi nila.
“Driver ka naman talaga a…”, pangiting asar ni Jemma.
“Palakarin ko kaya kayong dalawa?”, ganti ko.
Isang oras na ang nakalipas. Alas-diyes kasi ang usapan. Alas onse na nang dumating kami. Pero nang makita nilang kasama namin si Jemma, walang nagreklamo. Naintindihan nila. Nandoon na lahat ng tao. Kami na lang pala ang hinihintay. Pagkatapos namin pagusapan ang rota, tumuloy na kami sa biyahe. Mauuna si Joel dahil taga-Ilocos siya. Alam niya ang papunta doon. Susunod sina Alex sa kotse, mahuhuli kami. Pakiramdaman nalang, kanya-kanya muna kami pero pag nakarating kami sa La Union, maghihintayan muna para walang mawala. Gabi kasi, mas madaling mawala sa biyahe kapag gabi.
Halos dalawang oras na kaming nasa biyahe. Di parin napuputol ang convoy. Kulang nalang lobo at bandila, para na kaming pagpo-promote ng artista. Magaalas-dos na ng madaling araw. Medyo pagod na ako sa pagmamaneho. Medyo inaantok, medyo nababato. Ito kasi ang hirap pag ikaw ang driver. Hindi ka pwedeng matulog. Sinilip ko sina Ulo sa rearview mirror. Tulog ang kumag. Nakasandal pa sa kanya si Jemma. Sa ganitong lagay e hinding-hindi papayag yun na palitan ako. Napasarap ang posisyon e. Nakasandal si Jemma sa kaliwang balikat ni Ulo. Nakapatong naman ang kaliwang braso ni Ulo sa kanang tuhod ni Jemma. Hindi ako makatingin ng diretso. Masakit. Nakakainggit. Naalala ko nung ako yung nasa ganoong klaseng posisyon. Nagmamaneho ako habang nakasandal siya sa balikat ko. Magkahawak ang kanang kamay ko at ang kaliwang kamay niya. Habang minamaniobra ko ang kotse, kinukuwentuhan niya ako sa mga pangarap niya… ang mga pangarap niyang kasama ako. Ang mga pangarap niya na kanyang binuo sa pagpaplano naming dalawa. Pagkatapos niya ng kolehiyo, magbo-board exam siya. Pagkapasa niya ay magtatrabaho na rin para makatulong sa pamilya. Pero sa Baguio siya magtatrabaho para hindi kami magkakalayo. Ako naman ay mag-aaral ng Law. Pagkatapos ko, magrereview ako sa Manila para sa Bar exam. Hindi siya makakasama dahil sa trabaho niya, pero hihintayin niya ako. Sa anniversary namin, bababa siya ng Manila. Mamamasyal kami sa Laguna, doon sa bayan ng nanay niya. May bahay sila doon at doon kami magpapalipas ng gabi. Pagkatapos ay ihahatid ko siya sa Pasay pauwi ng Baguio. Bago siya sumakas ng bus ay yayakapin ko siya ng ilang oras, at kapag oras na niya para umalis, hahalikan niya ako sa labi… isang halik… matagal… matamis… isang halik na parang nagsasabing umuwi na ako sa Baguio nang makasama niya ako. Pero hindi puwede. Kailangan kong tapusin ito… para rin sa kinabukasan namin. Pagkatapos ng aming kuwentuhan, magtatawanan kami. Titigil ng saglit sa Starbucks sa North Expressway at magmemeryenda, magpapahinga sa ilalim ng sikat ng buwan.
Magpapahinga.
Habang hawak ko ang kanyang kamay.
Habang nakasandal siya sa akin.
Habang inaakbayan ko siya.
“Magsalita ka naman diyan…”
Nagulat ako sa nagsabi noon. Napabalikwas ako at nalipat sa kabilang lane ang sasakyan. May parating na traysikel. Bumusina ito ng malakas at pilit na umiwas sa akin.
Patay.
Inapakan ko ng buong lakas ang preno. Nasa sitenta ang takbo ko, nasa kuwanta ang kambyo. Nang makuha ko ulit ang maniobra ng sasakyan, buong ingat ko itong ibinalik sa kanang daanan ng kalsada. Bumusina ako ng isang beses bilang paumanhin sa dumaang traysikel. Biglang nagring ang cellphone ko.
“Hello… pare…”
“Ano nangyari? Ayos lang ba kayo?”
Si Jess ang tumatawag. Siya ang boyfriend ni Alex. Mukhang nagulat nang mapansin na nawalan ako ng control sa sasakyan.
“Ayos lang bro. Nagulat lang ako kay Aja.”
“Ok bro. Stopover muna tayo. Inaantok na ata tayo lahat, nagrereklamo na rin si Joel. Tulog si Alex, di siya pwede magdrive. Tatawagan ko nalang si Joel, kita-kita nalang tayo sa susunod na gas station.”
“Ok bro. sige kita-kita nalang. Text mo ako pag nandoon na kayo.”
Nagkusot ako ng mata. Nang lumingon ako sa kanan ko, nakita ko si Aja. Medyo seryoso ang mukha, halatang na-guilty dahil sa kanya ako nagulat. Katabi ko nga pala si Aja. Hindi ko siya napansing umupo sa passenger seat nang umalis kami ng Baguio.
Tulog na tulog parin ang ibang mga pasahero namin. Sadyang ang mga ito, mantika kung matulog.
“I’m sorry…”
“Ok lang yun Aja… medyo inaantok na kasi ako… pasensya ka na muntik na tayo madisgrasya…”
Napangiti naman si Aja dahil hindi ako nagalit. Isang matamis na ngiti ang ipinamalas niya, kasama ng kanyang maririkit na mata. Si Aja. Amelia Joanna Angelica Paraiso Rovales. AJA ang initials kaya naging Aja ang palayaw niya. Underclass ko siya sa Law. Maganda si Aja. Pilipinang-pilipina ang ganda. Morena, matangos ang ilong at hugis puso ang mukha. Wala rin ikakahiya ang katawan nito. 4th dan black belt ito sa Karate kaya sadyang may hubog ang katawan niya. Pero kahit ganoon, kikay parin. Babaeng-babae parin siya. Mas bata sa akin ng dalawang taon si Aja. Beinte palang siya. Maaga kasi nag-aral kaya maaga rin natapos. Second year na ako sa law nang nag-enroll siya. Nagkakilala lang kami habang nagpapaphotocopy ako ng mga kaso sa SCRA. Nagpaturo kasi siya kung paano gamitin ang librong yun. Mula noon, naging magkaibigan kami. Laking gulat ko na lang nang malaman kong pinsan pala niya si Joel. Unti-unti na rin siyang napasama sa barkada.
Si Aja… siya sana ang papalit sa babaeng umiwan sa akin. Siya sana ang magpapawala ng sakit… ng lungkot… ng hinagpis. Pero hindi… hindi ko talaga makita si Aja na higit pa sa kaibigan. Kahit siguro naghihintay siya sa akin, hindi ko magawang baguhin ang pagtingin ko sa kanya.
“Oh… tahimik ka nanaman diyan. Katatapos lang ng quiz nyo sa Labor… siguro delikado ka doon ano?”, asar nito.
“Medyo.”
“Ouch… ang cold. Hey sorry na talaga kanina… I didn’t mean to startle you…”
“It’s okay, Aja. Really. I just… I just have some… things… stuff… on my mind, that’s all…”
“M’kay… hey… yung gas station. Ayun yung van ni kuya Joel…”
Lumiko ako sa gas station. Pinatay ko ang cd player at pinagising ko kay Aja ang mga kasama namin.
“Meryenda muna tao guys. Ulo, gising, tama na yan. Isusumbong na kita sa tatay mo. Hehehe.”, biro ko para mawala ang tension na namagitan sa amin ni Aja.
Tuesday, August 02, 2005
Bagahe - Kabanata 1
Wala na siya.
Isang taon na rin ang nakalipas. Wala na siya.
Ang babaeng lagi kong kasama… ang kamay na lagi kong hawak… isa na lamang malamig na alaala. Ang dating masasaya at maaliwalas na mga araw na aming pinagsamahan… lahat nawala… kasabay niyang nawala. Kasama niyang tinangay ng hangin ang mga masasayang alaala, ang mga pantig ng dibdib habang kami’y magkasama… ang bawat matatamis na halik na aming pinagsaluhan… kasama niyang nawala. Kasama niyang naglaho. Kasama niyang pumanaw.
Ilang buwan ko ipinagluksa ang kanyang pagkawala. Naroon ako’t umiiyak habang naglalakad… habang nakahiga… habang ibinubuklat ang mga pahina ng aming nakaraan na pawang mga maiikling recuerdos de beso na dumadampi sa aking masakit na kaluluwa.
Wala na siya.
“Pare, ang niluluto mo!”
Bigla kong nahulog ang siyanseng hawak ko nang sigawan ako ng aking kasamang si Paulo. “Ulo” kung tawagin ng barkada. May pagkalaki kasi ang ulo nito. Hindi kasabihan, totoong may pagkalaki ang hugis ng ulo niya. Nandito siya sa bahay para tulungan akong maghanda ng dadalhing pagkain para sa biyahe. Magkikita-kita kami ng barkada sa Main Gate ng SLU sa loob ng dalawang oras. Pupunta kaming Pagudpod ng dalawang araw. Intramurals kasi bukas, walang pasok. Nagkataong nagkayayaan kami ng barkada kaya’t eto ako. Dahil sa ako ang marunong magluto, ako ang naatasang maghanda ng pangmeryenda namin sa biyahe. Alas-otso na ng gabi. Magna-night trip kami, katatapos lang kasi ng mga klase namin.
“Sorry ‘tol… medyo na-tostado lang naman e. Masarap parin kung lalagy—“
“Sari-sari kasi iniisip mo e…” singit niya. “Kung ako sa iyo, huwag mo siyang isipin. Pinahihirapan mo lang ang sarili mo.”
Masakit. Pero totoo. Alam kong totoo ang sinabi ni Ulo. Pinahihirapan ko lang ang sarili ko sa patuloy kong pagluluksa. Alam ko rin na medyo nagsasawa na ang barkada sa mga litanya ko. Pero dahil mga kaibigan ko sila, pinauunlakan naman nila ako at hindi nila ako pinababayaan sa tuwing nangangailangan ako ng sasandalan.
“Oo na, oo na. Baka bawiin mo pa yung sasakyan e…”
Beinte kaming magkakabarkada. Oo, dalawampu. Labindalawang babae, walong lalaki. Nagkasama-sama kami dahil sa videoke. Naroong palagi kaming nagkikita-kita sa Quantum sa SM pagkatapos ng mga exam, naglalabas ng sama ng loob. Mangilan-ngilang mga pagtatagpo namin, napagkasunduan na rin naming maging isang malaking barkada. Hindi kami basta-basta. Hindi lahat maaaring maging kasama sa barkada. May mga “initiation” kami. Hindi, hindi kami frat. Sadyang may mga bagay lang na nakakapagpatibay sa pagkakaibigan namin. Kung wala ito sa isang taong nais maging kasapi, magiging kaibigan namin siya. Kakampi. Kasama. Pero hindi kabarkada. Ano ang mga bagay na ito? Una, HIYA. Wala kaming hiyaan. Kaya naming magbihis nang sabay-sabay, lalaki man o babae, sa iisang kuwarto. Kaya naming matulog nang magkakatabi sa iisang kama. Wala kaming pakialam kung may magkatabing babae o lalaki. Ang hindi lang namin pinagtatabi ay ang mga magnobyo. May apat na magnobyo sa barkada. Nag-umpisa sa crush crush, napunta sa asaran at sutilan, hanggang sa mabigla nalang kami, magnobyo na sila. Hindi namin sila ipinagtatabing matulog. At lalong hindi namin sila pinababayaang mapag-isa sa isang kuwarto. Mahirap na baka may mangyaring hindi maganda. Masisira ang tiwala ng kanilang mga pamilya sa barkada. Pangalawa, PERA. Kung wala kang pakialam sa pera, pasok ka. Sa amin, walang utang-utang. Walang nakawan. Walang inggitan. Kung nangangailangan ang isa, maghahati-hati kami para mabigyan siya. Pero sa tamang gamit naman. Yun ang napagkasanayan namin. Walang damutan pagdating sa pera. Pangatlo, J-FACT, o ang tinatawag naming “JOLOGS FACTOR”. Bawal ang maarte. Bawal ang sosyalista. Bawal ang social climbers. Lahat pantay-pantay. Walang ulo, walang paa. Sabay-sabay. Patas ang tinginan. Pwedeng maging “kikay”, dahil apat sa amin ay sobrang kikay. Pag titingnan mo ang handbag nilang napakaliit, magtataka ka kung paano napagkasya ang cellphone, face powder, cologne, lotion, lip gloss, mascara, foundation, spare napkin (o tampon. Galing ‘Tate ang isang babae namin, si Alex… pero hindi ko na siya ikukuwento), hand towel, hand sanitizer, facial tissue, wet tissue, nail clipper, tweezer, lipstick, ID, ponytail, panyo at minsan, spare underwear (kung sakaling may impromptu sleepover). Ang “mahiwagang handbag” kung tawagin. At siya… ang babaeng nawala sa akin ng tuluyan… simple lang siya kung manamit. Hindi kikay, hindi rin burara. Malinis siya sa katawan. Hindi siya mahilig sa pabango… mayroon siyang likas na bangong nalalanghap tuwing niyayakap ko siya. Ang buhok niya’y likas na malambot at mabango. Ang kanyang balat at natural na makinis at maaliwalas. Hindi siya mahilig sa makeup. Kaya ko siya nagustuhan dahil simple lang siya…
Hindi kami magkakakaklase. Hindi rin pare-pareho ang mga kurso namin. May Engineering, may Law, may Medicine, may Accountancy, may Nursing. Siguro dahil lang sa tadhana ay nagkasama-sama kami. Dahil na rin siguro sa tadhana ay dalawampu kaming pupunta sa Pagudpod ngayong gabi. Tatlong sasakyan ang dala namin. Isang L-300 na sasakyan ni Joel, graduating sa Accountancy… cum laude, isang Corolla na kotse ng boyfriend ni Alex, at isang Revo, na sasakyan ng tatay ni Ulo. Ako ang magmamaneho, pero papalitan din ako ni Ulo kapag napagod ako. Sa akin ipinagkatiwala ng tatay niya ang sasakyan, student license lang kasi ang hawak ni Ulo… medyo garapal din ito sa kalsada kaya mas kampante ang loob ng tatay niya kung ako ang magmamaneho. Bukod sa non-pro ang lisensya ko, hindi pa ako nadidisgrasya kahit minsan. Dahil siguro sa maingat ako magmaneho… o natatakot lang ako madisgrasya.
SPLAK!
“Gising kumag!”, sigaw ni Ulo, nang saksakan niya ng isang piraso ng yelo ang loob ng jersey ko, “trenta minutos nalang aalis na tayo, marami pa tayong susunduin! Tama na yang muni-muni mo!”, patawang sambit ni Ulo.
Inilabas ko ang mga bag namin pati ang pagkain. Iniayos naman ito ni Ulo sa carrier sa bubong ng Revo. “Kung sana… sana kung… kasama sana siya sa lakad namin ngayon…”, malungkot kong naisip.
Isang taon na rin ang nakalipas. Wala na siya.
Ang babaeng lagi kong kasama… ang kamay na lagi kong hawak… isa na lamang malamig na alaala. Ang dating masasaya at maaliwalas na mga araw na aming pinagsamahan… lahat nawala… kasabay niyang nawala. Kasama niyang tinangay ng hangin ang mga masasayang alaala, ang mga pantig ng dibdib habang kami’y magkasama… ang bawat matatamis na halik na aming pinagsaluhan… kasama niyang nawala. Kasama niyang naglaho. Kasama niyang pumanaw.
Ilang buwan ko ipinagluksa ang kanyang pagkawala. Naroon ako’t umiiyak habang naglalakad… habang nakahiga… habang ibinubuklat ang mga pahina ng aming nakaraan na pawang mga maiikling recuerdos de beso na dumadampi sa aking masakit na kaluluwa.
Wala na siya.
“Pare, ang niluluto mo!”
Bigla kong nahulog ang siyanseng hawak ko nang sigawan ako ng aking kasamang si Paulo. “Ulo” kung tawagin ng barkada. May pagkalaki kasi ang ulo nito. Hindi kasabihan, totoong may pagkalaki ang hugis ng ulo niya. Nandito siya sa bahay para tulungan akong maghanda ng dadalhing pagkain para sa biyahe. Magkikita-kita kami ng barkada sa Main Gate ng SLU sa loob ng dalawang oras. Pupunta kaming Pagudpod ng dalawang araw. Intramurals kasi bukas, walang pasok. Nagkataong nagkayayaan kami ng barkada kaya’t eto ako. Dahil sa ako ang marunong magluto, ako ang naatasang maghanda ng pangmeryenda namin sa biyahe. Alas-otso na ng gabi. Magna-night trip kami, katatapos lang kasi ng mga klase namin.
“Sorry ‘tol… medyo na-tostado lang naman e. Masarap parin kung lalagy—“
“Sari-sari kasi iniisip mo e…” singit niya. “Kung ako sa iyo, huwag mo siyang isipin. Pinahihirapan mo lang ang sarili mo.”
Masakit. Pero totoo. Alam kong totoo ang sinabi ni Ulo. Pinahihirapan ko lang ang sarili ko sa patuloy kong pagluluksa. Alam ko rin na medyo nagsasawa na ang barkada sa mga litanya ko. Pero dahil mga kaibigan ko sila, pinauunlakan naman nila ako at hindi nila ako pinababayaan sa tuwing nangangailangan ako ng sasandalan.
“Oo na, oo na. Baka bawiin mo pa yung sasakyan e…”
Beinte kaming magkakabarkada. Oo, dalawampu. Labindalawang babae, walong lalaki. Nagkasama-sama kami dahil sa videoke. Naroong palagi kaming nagkikita-kita sa Quantum sa SM pagkatapos ng mga exam, naglalabas ng sama ng loob. Mangilan-ngilang mga pagtatagpo namin, napagkasunduan na rin naming maging isang malaking barkada. Hindi kami basta-basta. Hindi lahat maaaring maging kasama sa barkada. May mga “initiation” kami. Hindi, hindi kami frat. Sadyang may mga bagay lang na nakakapagpatibay sa pagkakaibigan namin. Kung wala ito sa isang taong nais maging kasapi, magiging kaibigan namin siya. Kakampi. Kasama. Pero hindi kabarkada. Ano ang mga bagay na ito? Una, HIYA. Wala kaming hiyaan. Kaya naming magbihis nang sabay-sabay, lalaki man o babae, sa iisang kuwarto. Kaya naming matulog nang magkakatabi sa iisang kama. Wala kaming pakialam kung may magkatabing babae o lalaki. Ang hindi lang namin pinagtatabi ay ang mga magnobyo. May apat na magnobyo sa barkada. Nag-umpisa sa crush crush, napunta sa asaran at sutilan, hanggang sa mabigla nalang kami, magnobyo na sila. Hindi namin sila ipinagtatabing matulog. At lalong hindi namin sila pinababayaang mapag-isa sa isang kuwarto. Mahirap na baka may mangyaring hindi maganda. Masisira ang tiwala ng kanilang mga pamilya sa barkada. Pangalawa, PERA. Kung wala kang pakialam sa pera, pasok ka. Sa amin, walang utang-utang. Walang nakawan. Walang inggitan. Kung nangangailangan ang isa, maghahati-hati kami para mabigyan siya. Pero sa tamang gamit naman. Yun ang napagkasanayan namin. Walang damutan pagdating sa pera. Pangatlo, J-FACT, o ang tinatawag naming “JOLOGS FACTOR”. Bawal ang maarte. Bawal ang sosyalista. Bawal ang social climbers. Lahat pantay-pantay. Walang ulo, walang paa. Sabay-sabay. Patas ang tinginan. Pwedeng maging “kikay”, dahil apat sa amin ay sobrang kikay. Pag titingnan mo ang handbag nilang napakaliit, magtataka ka kung paano napagkasya ang cellphone, face powder, cologne, lotion, lip gloss, mascara, foundation, spare napkin (o tampon. Galing ‘Tate ang isang babae namin, si Alex… pero hindi ko na siya ikukuwento), hand towel, hand sanitizer, facial tissue, wet tissue, nail clipper, tweezer, lipstick, ID, ponytail, panyo at minsan, spare underwear (kung sakaling may impromptu sleepover). Ang “mahiwagang handbag” kung tawagin. At siya… ang babaeng nawala sa akin ng tuluyan… simple lang siya kung manamit. Hindi kikay, hindi rin burara. Malinis siya sa katawan. Hindi siya mahilig sa pabango… mayroon siyang likas na bangong nalalanghap tuwing niyayakap ko siya. Ang buhok niya’y likas na malambot at mabango. Ang kanyang balat at natural na makinis at maaliwalas. Hindi siya mahilig sa makeup. Kaya ko siya nagustuhan dahil simple lang siya…
Hindi kami magkakakaklase. Hindi rin pare-pareho ang mga kurso namin. May Engineering, may Law, may Medicine, may Accountancy, may Nursing. Siguro dahil lang sa tadhana ay nagkasama-sama kami. Dahil na rin siguro sa tadhana ay dalawampu kaming pupunta sa Pagudpod ngayong gabi. Tatlong sasakyan ang dala namin. Isang L-300 na sasakyan ni Joel, graduating sa Accountancy… cum laude, isang Corolla na kotse ng boyfriend ni Alex, at isang Revo, na sasakyan ng tatay ni Ulo. Ako ang magmamaneho, pero papalitan din ako ni Ulo kapag napagod ako. Sa akin ipinagkatiwala ng tatay niya ang sasakyan, student license lang kasi ang hawak ni Ulo… medyo garapal din ito sa kalsada kaya mas kampante ang loob ng tatay niya kung ako ang magmamaneho. Bukod sa non-pro ang lisensya ko, hindi pa ako nadidisgrasya kahit minsan. Dahil siguro sa maingat ako magmaneho… o natatakot lang ako madisgrasya.
SPLAK!
“Gising kumag!”, sigaw ni Ulo, nang saksakan niya ng isang piraso ng yelo ang loob ng jersey ko, “trenta minutos nalang aalis na tayo, marami pa tayong susunduin! Tama na yang muni-muni mo!”, patawang sambit ni Ulo.
Inilabas ko ang mga bag namin pati ang pagkain. Iniayos naman ito ni Ulo sa carrier sa bubong ng Revo. “Kung sana… sana kung… kasama sana siya sa lakad namin ngayon…”, malungkot kong naisip.
...itutuloy
Saturday, July 09, 2005
LS Reg #009, Series of 2005
Love may be beautiful, Love may be bliss
but I only slept with you, because I was pissed
I thought that I could love no other
Until, that is, I met your brother
Roses are red, violets are blue,
sugar is sweet, and so are you.
But the roses are wilting, the violets are dead,
the sugar bowl's empty and so is your head.
Of loving beauty you float with grace
If only you could hide your face
Kind, intelligent, loving, and hot
This describes everything you are not!!!
I want to feel your sweet embrace
But don't take that paper bag off of your face
I love your smile, your face, and your eyes-
Damn, I'm good at telling lies!!!
My darling, my lover, my beautiful wife:
Marrying you screwed up the rest of my life
I see your face when I am dreaming
That's why I always wake up screaming
My love you take my breath away
What have you stepped in to smell this way
My feelings for you no words can tell
Except for maybe "go to hell"
What inspired this amorous rhyme?
Two parts vodka, one part lime .
-Author prefers anonymity, lest he be massacred by feminists worldwide.
but I only slept with you, because I was pissed
I thought that I could love no other
Until, that is, I met your brother
Roses are red, violets are blue,
sugar is sweet, and so are you.
But the roses are wilting, the violets are dead,
the sugar bowl's empty and so is your head.
Of loving beauty you float with grace
If only you could hide your face
Kind, intelligent, loving, and hot
This describes everything you are not!!!
I want to feel your sweet embrace
But don't take that paper bag off of your face
I love your smile, your face, and your eyes-
Damn, I'm good at telling lies!!!
My darling, my lover, my beautiful wife:
Marrying you screwed up the rest of my life
I see your face when I am dreaming
That's why I always wake up screaming
My love you take my breath away
What have you stepped in to smell this way
My feelings for you no words can tell
Except for maybe "go to hell"
What inspired this amorous rhyme?
Two parts vodka, one part lime .
-Author prefers anonymity, lest he be massacred by feminists worldwide.
Thursday, June 30, 2005
Wait For Me
Darling did you know that I, I dream about you,
Waiting for the look in your eyes when we meet for the first time
And Darling did you know that I, I pray about you,
Praying that you will hold on
Keep your loving eyes only for me.
Because I am waiting for, praying for you, Darling
Wait for me too, wait for me as I wait for you
Because I am waiting for, praying for you, Darling
Wait for me too, wait for me as I wait for you.
Darling did you know I dream about life together
Knowing you will be forever.
I'll be yours and you'll be mine.
And Darling when I say, "till death do us part",
I'll mean it with all of my heart,
now and always faithful to you.
Now I know you may have made mistakes,
But there's forgiveness and a second chance.
So wait for me,
Darling wait for me, wait for me, wait for me.
Wait for me, Darling wait
Because im waiting for you,
Because im waiting for you
So wait for me,
Darling wait,
Wait for me.rebecca st. james
Monday, June 27, 2005
the science of our solitude
Hope, which whispered from Pandora's box only after all the other plagues and sorrows had escaped, is the best and last of all things. Without it, there is only time. And time pushes at our backs like a centrifuge, forcing us outward and away, until it nudges us into oblivion. It's a law of motion, a fact of physics, no different from the stages of white dwarfs and red giants. Like all things in the universe, we are destined from birth to diverge. Time is simply the yardstick of our separation. If we are particles in a sea of distance, exploded from an original whole, then there is a science to our solitude. We are lonely in proportion to our years.
-the rule of four
Monday, May 02, 2005
LS Reg #008, Series of 2005
9PM.
I’ve been sitting here for 12hours.
I want to go home.
But not yet.
Not now.
Why am I here?
Why did I choose this?
Wait.
Come to think of it… I didn’t.
It was in the job description.
Oh well.
Don’t come out.
Don’t let me see you.
I only got one shot.
Please don’t come out.
I can’t miss.
I won’t miss.
So please… stay where you are.
No.
Don’t get up.
Don’t go to the window.
Don’t open that… damn it…
Please get out of my sight…
Please go somewhere I can’t see you.
Please don’t open the window.
Please.
Don’t look up.
Please don’t look at me.
Go away.
Go.
Away.
Why?
Why does it have to be like this?
Why do you have to be the enemy?
It's not fair...
Please.
I’m sorry.
I’m so sorry.
Please…
Goodbye...
I love you…
I’ve been sitting here for 12hours.
I want to go home.
But not yet.
Not now.
Why am I here?
Why did I choose this?
Wait.
Come to think of it… I didn’t.
It was in the job description.
Oh well.
Don’t come out.
Don’t let me see you.
I only got one shot.
Please don’t come out.
I can’t miss.
I won’t miss.
So please… stay where you are.
No.
Don’t get up.
Don’t go to the window.
Don’t open that… damn it…
Please get out of my sight…
Please go somewhere I can’t see you.
Please don’t open the window.
Please.
Don’t look up.
Please don’t look at me.
Go away.
Go.
Away.
Why?
Why does it have to be like this?
Why do you have to be the enemy?
It's not fair...
Please.
I’m sorry.
I’m so sorry.
Please…
Goodbye...
I love you…
Saturday, April 23, 2005
LS Reg #007, Series of 2005
“Gcng k p… üü?”
Di mo ineexpect ang text na yun. Magha-hatinggabi na. Nananahimik kang nanunuod ng TV sa sala nang biglang marinig mo ang “Master, I have mail for you…” na tone ng cellphone mo (tru-tones ‘to pre… hi-tech na cellphone).
Natigilan ka kasi unidentified yung number ng sender. “Sino kayang kumag ang mangi-inis ng ganitong oras?” naisip mo nang may halong inis at tuwa (dahil may nakaalala sa’yo). Idinial mo yung number. Narinig mo ang ringback nyang ubod ng baduy, sabay pindot ng end button. “Bumawi ka, leche ka…”, panakot mong inisip.
Nag-ring ang cellphone mo. Saglit lang. “1 Missed Call”, sabi sa screen mo. Nag-return call ka. Saglit din lang.
Bumawi siya. Sa asar mo siguro, nagpilitan kang gumastos ng piso sa text.
“Cno 2?!?”
“Ang sungit m nman… :-( “
Naalala mo yung araw kahapon. Nasa klase ka, 2nd period mo. Nakaupo ka lang at nagbabasa ng notes mo nang bigla siya dumating. Si Tin. Nakasuot siya ng damit na akala mong babagay lang sa mga mannequin na nakatayo sa mga tindahang nadadaanan mo sa SM. Nakalugay ang buhok niya, kumukumpas sa bawat galaw ng kanyang katawan. May hawak siyang pink na panyo sa kanyang marikit na kamay. Dumaan siya sa harapan mo at dumiretso sa kanyang upuan. Matapos ibaba ang kanyang mga dalang libro, tumuloy siya sa isang grupo ng mga babae at nakihalubilo sa mga ito. Narinig mo ang kanyang pagtawa. Parang isang matamis na sipol ng hanging dumadaloy sa mga dahon ng bulaklak sa hardin. Naisip mo… “Ang tunog ng pangalan ko sa mga labi niya…”, na malamang ay hinding hindi mo maririnig kahit kailan.
Natapos ang 2nd period at nakaupo ka parin habang pinagmamasdan ang kanyang likod… ang kanyang leeg… ang kanyang mga hikaw na parang mga mumunting diamanteng tumutulo sa tuwing ikaw ay umiiyak. Habang pinagmamasdan mo siya, parang napapaluha ka dahil sa mala-perpektong pagkagawa sa kanya ng Diyos. “Pinagpaguran ka siguro ng Lord…”, naisip mo.
Di mo ineexpect ang text na yun. Magha-hatinggabi na. Nananahimik kang nanunuod ng TV sa sala nang biglang marinig mo ang “Master, I have mail for you…” na tone ng cellphone mo (tru-tones ‘to pre… hi-tech na cellphone).
Natigilan ka kasi unidentified yung number ng sender. “Sino kayang kumag ang mangi-inis ng ganitong oras?” naisip mo nang may halong inis at tuwa (dahil may nakaalala sa’yo). Idinial mo yung number. Narinig mo ang ringback nyang ubod ng baduy, sabay pindot ng end button. “Bumawi ka, leche ka…”, panakot mong inisip.
Nag-ring ang cellphone mo. Saglit lang. “1 Missed Call”, sabi sa screen mo. Nag-return call ka. Saglit din lang.
Bumawi siya. Sa asar mo siguro, nagpilitan kang gumastos ng piso sa text.
“Cno 2?!?”
“Ang sungit m nman… :-( “
Naalala mo yung araw kahapon. Nasa klase ka, 2nd period mo. Nakaupo ka lang at nagbabasa ng notes mo nang bigla siya dumating. Si Tin. Nakasuot siya ng damit na akala mong babagay lang sa mga mannequin na nakatayo sa mga tindahang nadadaanan mo sa SM. Nakalugay ang buhok niya, kumukumpas sa bawat galaw ng kanyang katawan. May hawak siyang pink na panyo sa kanyang marikit na kamay. Dumaan siya sa harapan mo at dumiretso sa kanyang upuan. Matapos ibaba ang kanyang mga dalang libro, tumuloy siya sa isang grupo ng mga babae at nakihalubilo sa mga ito. Narinig mo ang kanyang pagtawa. Parang isang matamis na sipol ng hanging dumadaloy sa mga dahon ng bulaklak sa hardin. Naisip mo… “Ang tunog ng pangalan ko sa mga labi niya…”, na malamang ay hinding hindi mo maririnig kahit kailan.
Natapos ang 2nd period at nakaupo ka parin habang pinagmamasdan ang kanyang likod… ang kanyang leeg… ang kanyang mga hikaw na parang mga mumunting diamanteng tumutulo sa tuwing ikaw ay umiiyak. Habang pinagmamasdan mo siya, parang napapaluha ka dahil sa mala-perpektong pagkagawa sa kanya ng Diyos. “Pinagpaguran ka siguro ng Lord…”, naisip mo.
Nag 2nd bell na. Tumayo siya’t umalis ng classroom para puntahan ang kanyang susunod na klase. Habang nakaupo ka, nakaramdam ka ng pagkahalong lungkot at pagkasabik… lungkot dahil wala na siya sa paningin mo, at pagkasabik dahil sa pag-asang makikita mo siya ulit kinabukasan. Napahinga ka ng malalim, tumayo at tumungo sa pinto. Nang mapatingin ka sa kanyang dating kinauupuan, may napansin ka. May naiwang panyo sa upuan. Ang kanyang panyong kulay pink na maayos na nakatiklop.
Hindi ka natuwa.
Hindi ka namangha.
Lumakas ang tibok ng puso mo.
Bumilis ang paghinga.
Lumingon ka sa lahat ng direksyon para makita kung may ibang nagmamay-ari ng panyong ito. Inabangan mong bumalik si Tin para knin ang naiwang panyo. Limang minuto ang lumipas…sampung minuto…walang Tin na bumalik.
Nanginginig ang iyong mga daliri nang pulutin mo ang panyo, at parang isang di namalayang galaw, iniangat mo ito at nilanghap ang amoy ng tela… “Si Tin nga… kay Tin nga ito….”.
“Anjan k p…?”
Biglang nalipat ang isip mo sa isang katatanggap na text galing sa parahong taong bumulabog sa’yo.
“Cno k? Ano kelangn m?”
“Nangungmsta lng…klala m ko, d m lng ako npapancn…”
“I nid names, nt details.”
“Bk kc mgalt k lng pg nlaman m kng cno tlg ako…”
“Bhla k.”
Medyo napipikon ka na sa kakulitan ng taong ito. Nawalan ka na ng ganang manuod ng TV kaya pinatay mo na ito at umakyat sa kuwarto mo. Humiga ka sa kama at nag-isip kung ano ang pwedeng gawin kinabukasan. “Buti nalang at walang pasok bukas…”, naisip mo habng unti-unting napipikit ang mata mo sa antok.
“Glit k b? m sowee :-( “
“Nakhumputsa naman,…”, naisumbat mo sa inis.
“Look, ano b kelangn m? Gbi n a!”
“I hav sumthin 2 ask… mlakng bgy ung hhlingin ko sau… jz tel me kng ayw m…il undrstnd…”
“Ano un?”
“Cn u mit with me 2mrw?”
“What?”
“Dnt wori, lyk I sed, klala m ko. I jz wnt 2 ttalk wth u abt sumthin…kng ayw m, k lng…”
Sa inis mo, naisip mong sakyang ang hinihingi ng taong ito. “Iindyanin ko nalang. Bakit, sino ba kasi siya?”, pagpaplanong isip mo.
“Fyn. Wer n when?”
“Lets mit at SM nlang, il w8 4 u at koffia, k lng…?”
“Very well.”
“And 1 mor thing…”
“Ano nnman un?”
Hindi ka natuwa.
Hindi ka namangha.
Lumakas ang tibok ng puso mo.
Bumilis ang paghinga.
Lumingon ka sa lahat ng direksyon para makita kung may ibang nagmamay-ari ng panyong ito. Inabangan mong bumalik si Tin para knin ang naiwang panyo. Limang minuto ang lumipas…sampung minuto…walang Tin na bumalik.
Nanginginig ang iyong mga daliri nang pulutin mo ang panyo, at parang isang di namalayang galaw, iniangat mo ito at nilanghap ang amoy ng tela… “Si Tin nga… kay Tin nga ito….”.
“Anjan k p…?”
Biglang nalipat ang isip mo sa isang katatanggap na text galing sa parahong taong bumulabog sa’yo.
“Cno k? Ano kelangn m?”
“Nangungmsta lng…klala m ko, d m lng ako npapancn…”
“I nid names, nt details.”
“Bk kc mgalt k lng pg nlaman m kng cno tlg ako…”
“Bhla k.”
Medyo napipikon ka na sa kakulitan ng taong ito. Nawalan ka na ng ganang manuod ng TV kaya pinatay mo na ito at umakyat sa kuwarto mo. Humiga ka sa kama at nag-isip kung ano ang pwedeng gawin kinabukasan. “Buti nalang at walang pasok bukas…”, naisip mo habng unti-unting napipikit ang mata mo sa antok.
“Glit k b? m sowee :-( “
“Nakhumputsa naman,…”, naisumbat mo sa inis.
“Look, ano b kelangn m? Gbi n a!”
“I hav sumthin 2 ask… mlakng bgy ung hhlingin ko sau… jz tel me kng ayw m…il undrstnd…”
“Ano un?”
“Cn u mit with me 2mrw?”
“What?”
“Dnt wori, lyk I sed, klala m ko. I jz wnt 2 ttalk wth u abt sumthin…kng ayw m, k lng…”
Sa inis mo, naisip mong sakyang ang hinihingi ng taong ito. “Iindyanin ko nalang. Bakit, sino ba kasi siya?”, pagpaplanong isip mo.
“Fyn. Wer n when?”
“Lets mit at SM nlang, il w8 4 u at koffia, k lng…?”
“Very well.”
“And 1 mor thing…”
“Ano nnman un?”
“Pls bring my handkerchief… :-) “
LS Reg #006, Series of 2005
The Beach
Moon shines.
Stars fall.
Waves Crash.
The setting was perfect. The timing could not be better.
Yet inside my head a battle was raging. For what reason I don’t know, and for what purpose I can’t see.
Fire burns.
Music flows.
Water drizzles.
Nothing could spoil the beauty of the moment.
The moment.
The moment was exquisite. Emotion unfathomable. Beauty unquestionable.
There she walks on the sand, leaving footprints erased by the visiting surf.
There her hair flows with the wind.
What could not be better than this night?
Then again, what could be?
A deep breath, a wandering eye.
A surge of emotion burning mind and body.
She walks. She looks back.
“Pare…she’s waiting for you…”
“I know.”
I turn away.
Moon shines.
Stars fall.
Waves Crash.
The setting was perfect. The timing could not be better.
Yet inside my head a battle was raging. For what reason I don’t know, and for what purpose I can’t see.
Fire burns.
Music flows.
Water drizzles.
Nothing could spoil the beauty of the moment.
The moment.
The moment was exquisite. Emotion unfathomable. Beauty unquestionable.
There she walks on the sand, leaving footprints erased by the visiting surf.
There her hair flows with the wind.
What could not be better than this night?
Then again, what could be?
A deep breath, a wandering eye.
A surge of emotion burning mind and body.
She walks. She looks back.
“Pare…she’s waiting for you…”
“I know.”
I turn away.
Tuesday, March 29, 2005
Hottah! Hottah! Summer na!
Saturday, March 26, 2005
The Choice
Max Lucado
“Why do I want to do bad?” my daughter asked me, unknowingly posing a question asked by many seekers of truth. “Why do I do the thing I hate? What is this ape that gibbers within?” or, perhaps a more basic question is being asked. “If sin separates me from God, why doesn’t God separate me from sin? Why doesn’t He remove me from the option to sin?”
To answer that, let’s go to the beginning.
Let’s go to the Garden and see the seed that both blessed and cursed. Lets see why God gave man…the choice.
Behind it all was the choice. A deliberate decision. An informed move. He didn’t have to do it. But He chose to. He knew the price. He saw the implications. He was aware of the consequences.
We don’t know when he decided to do it. We can’t know. Not just because we weren’t there. Because time was not there. When did not exixst. Nor did tomorrow or yesterday or next time. For there was no time.
We don’t know when He thought about making the choice. But we do know that He made it. He didn’t have to. He chose to.
He chose to create.
“In the beginning God created…”
With one decision, history began. Existence became measurable.
Out of nothing came light.
Out of light came day.
Then came sky…and earth.
And on this earth? A mighty hand went to work.
Canyons were carved. Oceans were dug. Mountains erupted out of flatlands. Stars were flung. A universe sparkled.
Our sun became just one of millions. Our galaxy became just one of thousands. Planets invisibly tethered to suns roared through space at breakneck speeds. Stars blazed with heat that could melt our planet in seconds.
The hand behind it was mighty. He is mighty.
And with this might, He created. As naturally as a bird sings and a fish swims, He created. Just as an artist can’t not paint and a runner can’t not run, He couldn’t not create. He was the Creator. Through and through, He was the Creator. A tireless dreamer and designer.
From the pallet of the Ageless Artist came inimitable splendors. Before there was a person to see it, His creation was pregnant with wonder. Flowers didn’t just grow, they blossomed. Chicks weren’t just born; they hatched. Salmons didn’t just swim; they leaped.
Mundaneness found no home in His universe.
He must have loved it. Creators relish creating. I’m sure His commands were delightful! “Hippo, you won’t walk…you’ll waddle!” “Hyena, a bark is too plain. Let me show you how to laugh!” “Look, raccoon, I’ve made you a mask!” “Come here, giraffe, let’s stretch that neck a bit.” And on and on He went. Giving the clouds their puff. Giving the oceans their blue. Giving the trees their sway. Giving the frogs their leap and croak. The mighty wed with the creative, and creation was born.
He was mighty. He was creative.
And He was love. Even greater than His might and deeper than His creativity was one all-consuming characteristic:
Love.
Water must be wet. A fire must be hot. You can’t take the wet out of water and still have water. You can’t take the heat out of fire and still have fire.
In the same way you can’t take the love out of this One who lived before time and still have Him exist. For He was…and is…Love.
Probe deep within Him. Explore every corner. Search every angle. Love is all you find. Go to the beginning of every decision He has made and you’ll find it. Go to the end of every story He has told and you’ll see it.
Love.
No bitterness. No evil. No cruelty. Just love. Flawless love. Passionate love. Vast and pure love. He is love.
As a result, an elephant has a trunk with which to drink. A kitten has a mother from which to nurse. A bird has a nest in which to sleep. The same God who was mighty enough to carve out the canyon is tender enough to put hair on the legs of the Matterhorn Fly to keep it warm. The same force that provides symmetry to the planets guides the baby kangaroo to its mother’s pouch before the mother knows it is born.
And because of who He was, He did what He did.
He created a paradise. A sinless sanctuary. A haven before fear. A home before there was a human dweller. No time. No death. No hurt. A gift built by God for His ultimate creation. And when He was through, He knew “it was very good.”
But it wasn’t enough. His greatest work hadn’t been completed. One final masterpiece was needed before He would stop.
Look to the canyons to see the Creator’s splendor. Touch the flowers and see His delicacy. Listen to the thunder and hear His power. But gaze on this—the zenith—and witness all three…and more.
Imagine with me what may have taken place on that day.
He placed one scoop of clay upon another until a form lay lifeless on the ground.
All of the Garden’s inhabitants paused to witness the event. Hawks hovered. Giraffes stretched. Trees bowed. Butterflies paused on petals and watched.
“You will love me, nature,” God said. “I made you that way. You will obey me, universe. For you were designed to do so. You will reflect my glory, skies, for that is how you were created. But this one will be like me. This one will be able to choose.”
Creation stood in silence and gazed upon the lifeless form.
An angel spoke, “But what if he…”
“What if he chooses not to love?” the Creator finished. “Come, I will show you.”
Unbound by today, God and the angel walked into the realm of tomorrow.
‘There, see the fruit of the seed of choice, both the sweet and the bitter.”
The angel gasped at what he saw. Spontaneous love. Voluntary devotion. Chosen tenderness. Never had he seen anything like these. He felt the love of the Adams. He heard the joy of Eve and her daughters. He saw the food and the burdens shared. He absorbed the kindness and marveled at the warmth.
“Heaven has never seen such beauty, my Lord. Truly, this is your greatest creation.”
“Ah, but you’ve only seen the sweet. Now witness the bitter.”
A stench enveloped the pair. The angel turned in horror and proclaimed, “What is it?”
The Creator spoke only one word: “Selfishness.”
The angel stood speechless as they passed through centuries of repugnance. Never had he seen such filth. Rotten hearts. Ruptured promises. Forgotten loyalties. Children of the creation wandering blindly in lonely labyrinths.
“This is the result of choice?” the angel asked.
“Yes.”
“They will forget you?”
“Yes.”
“They will reject you?”
“Yes.”
“They will never come back?”
“Some will. Most won’t.”
“What will it take to make them listen?”
The Creator walked on in time, further and further into the future, until He stood by a tree. A tree that would be fashioned into a cradle. Even then He could smell the hay that would surround Him.
With another step into the future, He paused before another tree. It stood alone, a stubborn ruler of a bald hill.
The trunk was thick, and the wood was strong. Soon it would be cut. Soon it would be trimmed. Soon it would be mounted on the stony brow of another hill. And soon He would be hung on it.
He felt the wood rub against a back He did not yet wear.
“Will you go down there?” the angel asked.
“I will.”
“Is there no other way?”
“There is not.”
“Wouldn’t it be easier to not plant the seed? Wouldn’t it be easier to not give the choice?”
“It would,” the Creator spoke slowly. “But to remove the choice is to remove the love.”
He looked around the hill and foresaw a scene. Three figures hung on three crosses. Arms spread. Heads fallen forward. They moaned with the wind.
Men clad in soldiers’ garb sat on the ground near the trio. They played games in the dirt and laughed.
Men clad in religion stood off to one side. They smiled. Arrogant, cocky. They had protected God, they thought, by killing this false one.
Women clad in sorrow huddled at the foot of the hill. Speechless. Faces tear streaked. Eyes downward. One put her arm around another and tried to lead her away. She wouldn’t leave. “I will stay,” she said softly. “I will stay.”
All heaven stood to fight. All nature rose to rescue. All eternity poised to protect. But the Creator gave no command.
“It must be done…,” He said, and withdrew.
But as He stepped back in time, He heard the cry that He would one day scream: ”My God, My God, why have you forsaken Me?” he wrenched at tomorrow’s agony.
The angel spoke again. “It would be less painful…”
The Creator interrupted softly. “But it wouldn’t be love.”
They stepped into the Garden again. The Maker looked earnestly at the clay creation. A monsoon of love swelled up within Him. God’s form bent over the sculptured face and breathed. Dust stirred on the lips of the new one. The chest rose, cracking the red mud. The cheeks fleshened. A finger moved. And an eye opened.
But more incredible than the moving of the flesh was the stirring of the spirit. Those who could see the unseen gasped.
Perhaps it was the wind who said it first. Perhaps what the star saw that moment is what has made it blink ever since. Maybe it was left to an angel to whisper it:
“It looks like…it appears so much like…it is Him!”
The angel wasn’t speaking of the face, the features, or the body. He was looking inside—at the soul.
“It’s eternal!” gasped another.
Within the man, God had placed a divine seed. A seed of His self. The God of might had created earth’s mightiest. The Creator had created, not a creature, but another creator. And the One who had chosen to love had created one who could love in return.
Now it’s our choice.
“Why do I want to do bad?” my daughter asked me, unknowingly posing a question asked by many seekers of truth. “Why do I do the thing I hate? What is this ape that gibbers within?” or, perhaps a more basic question is being asked. “If sin separates me from God, why doesn’t God separate me from sin? Why doesn’t He remove me from the option to sin?”
To answer that, let’s go to the beginning.
Let’s go to the Garden and see the seed that both blessed and cursed. Lets see why God gave man…the choice.
Behind it all was the choice. A deliberate decision. An informed move. He didn’t have to do it. But He chose to. He knew the price. He saw the implications. He was aware of the consequences.
We don’t know when he decided to do it. We can’t know. Not just because we weren’t there. Because time was not there. When did not exixst. Nor did tomorrow or yesterday or next time. For there was no time.
We don’t know when He thought about making the choice. But we do know that He made it. He didn’t have to. He chose to.
He chose to create.
“In the beginning God created…”
With one decision, history began. Existence became measurable.
Out of nothing came light.
Out of light came day.
Then came sky…and earth.
And on this earth? A mighty hand went to work.
Canyons were carved. Oceans were dug. Mountains erupted out of flatlands. Stars were flung. A universe sparkled.
Our sun became just one of millions. Our galaxy became just one of thousands. Planets invisibly tethered to suns roared through space at breakneck speeds. Stars blazed with heat that could melt our planet in seconds.
The hand behind it was mighty. He is mighty.
And with this might, He created. As naturally as a bird sings and a fish swims, He created. Just as an artist can’t not paint and a runner can’t not run, He couldn’t not create. He was the Creator. Through and through, He was the Creator. A tireless dreamer and designer.
From the pallet of the Ageless Artist came inimitable splendors. Before there was a person to see it, His creation was pregnant with wonder. Flowers didn’t just grow, they blossomed. Chicks weren’t just born; they hatched. Salmons didn’t just swim; they leaped.
Mundaneness found no home in His universe.
He must have loved it. Creators relish creating. I’m sure His commands were delightful! “Hippo, you won’t walk…you’ll waddle!” “Hyena, a bark is too plain. Let me show you how to laugh!” “Look, raccoon, I’ve made you a mask!” “Come here, giraffe, let’s stretch that neck a bit.” And on and on He went. Giving the clouds their puff. Giving the oceans their blue. Giving the trees their sway. Giving the frogs their leap and croak. The mighty wed with the creative, and creation was born.
He was mighty. He was creative.
And He was love. Even greater than His might and deeper than His creativity was one all-consuming characteristic:
Love.
Water must be wet. A fire must be hot. You can’t take the wet out of water and still have water. You can’t take the heat out of fire and still have fire.
In the same way you can’t take the love out of this One who lived before time and still have Him exist. For He was…and is…Love.
Probe deep within Him. Explore every corner. Search every angle. Love is all you find. Go to the beginning of every decision He has made and you’ll find it. Go to the end of every story He has told and you’ll see it.
Love.
No bitterness. No evil. No cruelty. Just love. Flawless love. Passionate love. Vast and pure love. He is love.
As a result, an elephant has a trunk with which to drink. A kitten has a mother from which to nurse. A bird has a nest in which to sleep. The same God who was mighty enough to carve out the canyon is tender enough to put hair on the legs of the Matterhorn Fly to keep it warm. The same force that provides symmetry to the planets guides the baby kangaroo to its mother’s pouch before the mother knows it is born.
And because of who He was, He did what He did.
He created a paradise. A sinless sanctuary. A haven before fear. A home before there was a human dweller. No time. No death. No hurt. A gift built by God for His ultimate creation. And when He was through, He knew “it was very good.”
But it wasn’t enough. His greatest work hadn’t been completed. One final masterpiece was needed before He would stop.
Look to the canyons to see the Creator’s splendor. Touch the flowers and see His delicacy. Listen to the thunder and hear His power. But gaze on this—the zenith—and witness all three…and more.
Imagine with me what may have taken place on that day.
He placed one scoop of clay upon another until a form lay lifeless on the ground.
All of the Garden’s inhabitants paused to witness the event. Hawks hovered. Giraffes stretched. Trees bowed. Butterflies paused on petals and watched.
“You will love me, nature,” God said. “I made you that way. You will obey me, universe. For you were designed to do so. You will reflect my glory, skies, for that is how you were created. But this one will be like me. This one will be able to choose.”
Creation stood in silence and gazed upon the lifeless form.
An angel spoke, “But what if he…”
“What if he chooses not to love?” the Creator finished. “Come, I will show you.”
Unbound by today, God and the angel walked into the realm of tomorrow.
‘There, see the fruit of the seed of choice, both the sweet and the bitter.”
The angel gasped at what he saw. Spontaneous love. Voluntary devotion. Chosen tenderness. Never had he seen anything like these. He felt the love of the Adams. He heard the joy of Eve and her daughters. He saw the food and the burdens shared. He absorbed the kindness and marveled at the warmth.
“Heaven has never seen such beauty, my Lord. Truly, this is your greatest creation.”
“Ah, but you’ve only seen the sweet. Now witness the bitter.”
A stench enveloped the pair. The angel turned in horror and proclaimed, “What is it?”
The Creator spoke only one word: “Selfishness.”
The angel stood speechless as they passed through centuries of repugnance. Never had he seen such filth. Rotten hearts. Ruptured promises. Forgotten loyalties. Children of the creation wandering blindly in lonely labyrinths.
“This is the result of choice?” the angel asked.
“Yes.”
“They will forget you?”
“Yes.”
“They will reject you?”
“Yes.”
“They will never come back?”
“Some will. Most won’t.”
“What will it take to make them listen?”
The Creator walked on in time, further and further into the future, until He stood by a tree. A tree that would be fashioned into a cradle. Even then He could smell the hay that would surround Him.
With another step into the future, He paused before another tree. It stood alone, a stubborn ruler of a bald hill.
The trunk was thick, and the wood was strong. Soon it would be cut. Soon it would be trimmed. Soon it would be mounted on the stony brow of another hill. And soon He would be hung on it.
He felt the wood rub against a back He did not yet wear.
“Will you go down there?” the angel asked.
“I will.”
“Is there no other way?”
“There is not.”
“Wouldn’t it be easier to not plant the seed? Wouldn’t it be easier to not give the choice?”
“It would,” the Creator spoke slowly. “But to remove the choice is to remove the love.”
He looked around the hill and foresaw a scene. Three figures hung on three crosses. Arms spread. Heads fallen forward. They moaned with the wind.
Men clad in soldiers’ garb sat on the ground near the trio. They played games in the dirt and laughed.
Men clad in religion stood off to one side. They smiled. Arrogant, cocky. They had protected God, they thought, by killing this false one.
Women clad in sorrow huddled at the foot of the hill. Speechless. Faces tear streaked. Eyes downward. One put her arm around another and tried to lead her away. She wouldn’t leave. “I will stay,” she said softly. “I will stay.”
All heaven stood to fight. All nature rose to rescue. All eternity poised to protect. But the Creator gave no command.
“It must be done…,” He said, and withdrew.
But as He stepped back in time, He heard the cry that He would one day scream: ”My God, My God, why have you forsaken Me?” he wrenched at tomorrow’s agony.
The angel spoke again. “It would be less painful…”
The Creator interrupted softly. “But it wouldn’t be love.”
They stepped into the Garden again. The Maker looked earnestly at the clay creation. A monsoon of love swelled up within Him. God’s form bent over the sculptured face and breathed. Dust stirred on the lips of the new one. The chest rose, cracking the red mud. The cheeks fleshened. A finger moved. And an eye opened.
But more incredible than the moving of the flesh was the stirring of the spirit. Those who could see the unseen gasped.
Perhaps it was the wind who said it first. Perhaps what the star saw that moment is what has made it blink ever since. Maybe it was left to an angel to whisper it:
“It looks like…it appears so much like…it is Him!”
The angel wasn’t speaking of the face, the features, or the body. He was looking inside—at the soul.
“It’s eternal!” gasped another.
Within the man, God had placed a divine seed. A seed of His self. The God of might had created earth’s mightiest. The Creator had created, not a creature, but another creator. And the One who had chosen to love had created one who could love in return.
Now it’s our choice.
Tuesday, March 01, 2005
LS Reg #005
Series of 2005
Fire erupts from deep crevices on the ground as burning embers fall down from the already darkened sky. Slight aftershocks sweep across the buildings as shockwaves emit from every corner.
The spark of steel clashing against steel. A blacksmith’s masterpiece churning up chaos and beauty at the same time. Steel against steel. Steel against flesh.
“Hiten Mitsurugi, Amakekiro Ryuno Hirameki!”
Sparks fly. Steel against flesh.
And on the floor, a petite young woman lies with blood dripping from a wound. She wears a torn kimono with her wooden sword lying broken in her hands. She silently cries as her defender draws his sword in a Battou-Jitsu fashion, known to be an equal in speed with the ancient Japanese Shikuchi. She cries with fear, that her defender might not lose his life, much more, his credo.
Change of scenario.
She springs forward, thrusting her wooden sword into the blind side of her attacker, while a red-haired man lies against the wall, bleeding and spent. His cross-shaped scar once again drawing blood as he clutches his bleeding side as if to hold on for dear life.
The sound of wind being broken with each accurately placed swing of her weapon. The Kamiya-Kasshin trademark of speed and accuracy, well-placed with each succeeding thrust.
With every leap she makes, she glances back with tearful eyes at the man she protects with her very life. She willingly places herself in danger of death to ensure the safety of this man… this beaten, weakened man.
She stands between this man and the attacker. She faces her fallen love and touches his lips with her own, this touch sealed by a drop of her tears. Then she takes her stance and closes her eyes, as the shadow of her attacker devours the remaining light that shines.
Fire erupts from deep crevices on the ground as burning embers fall down from the already darkened sky. Slight aftershocks sweep across the buildings as shockwaves emit from every corner.
The spark of steel clashing against steel. A blacksmith’s masterpiece churning up chaos and beauty at the same time. Steel against steel. Steel against flesh.
“Hiten Mitsurugi, Amakekiro Ryuno Hirameki!”
Sparks fly. Steel against flesh.
And on the floor, a petite young woman lies with blood dripping from a wound. She wears a torn kimono with her wooden sword lying broken in her hands. She silently cries as her defender draws his sword in a Battou-Jitsu fashion, known to be an equal in speed with the ancient Japanese Shikuchi. She cries with fear, that her defender might not lose his life, much more, his credo.
Change of scenario.
She springs forward, thrusting her wooden sword into the blind side of her attacker, while a red-haired man lies against the wall, bleeding and spent. His cross-shaped scar once again drawing blood as he clutches his bleeding side as if to hold on for dear life.
The sound of wind being broken with each accurately placed swing of her weapon. The Kamiya-Kasshin trademark of speed and accuracy, well-placed with each succeeding thrust.
With every leap she makes, she glances back with tearful eyes at the man she protects with her very life. She willingly places herself in danger of death to ensure the safety of this man… this beaten, weakened man.
She stands between this man and the attacker. She faces her fallen love and touches his lips with her own, this touch sealed by a drop of her tears. Then she takes her stance and closes her eyes, as the shadow of her attacker devours the remaining light that shines.
Monday, February 21, 2005
LS Reg #004
LS Reg #004
Series of 2005
Carmen! Carmen! Aalis na, isa nalang… Carmen! Carmen!
Gusto ko sanang isigaw, “Kulit mo a! ‘Sabing hindi ako si Carmen e!” Sarap sanang pang-inis yun, pero nung panahong yun di kasi ako naghahanap ng away. Gusto ko lang makarating ng Carmen sa lalong madaling oras.
“Ayos, meron pa sa gitna…”, bulong ko sa sarili ko nang papalapit ako sa van. “Ay leche…”, nang makita ko yung uupuan ko, di ko matanto kung paano magkakasya ang puwitan ko sa katiting na upuang iyon. Isipin mo, ano ang “kalahating upo”? Yung tipong isang pisngi mo lang ang nakaupo diba? E yung lagay ko, kalahating pisngi lang ang nakaupo. Nagpasalamat nalang ako sa Diyos at wala akong pigsa sa pwet nung araw na ‘yon, kung hindi siguradong makakapatay ako ng tao ng di oras.
Paalis na ang van nang ma-realize ko’ng nakalimutan kong bumili ng Diatabs™ bago pumunta sa terminal. Delikado pa man din ako dahil sari-sari yung kinain ko bago umalis ng bahay. “Ayos lang siguro, may stopover naman…” Buong P500 ang natitirang pera sa bulsa ko, wala na rin lang akong barya para pambili man lang sana ng tubig o kendi. Nakalampas na ang van sa ulo ng dakilang leon sa Kennon nang maalala ko… “Wala palang stopover ang mga van…patay…”
Camp 5… Camp 4… Camp 3… kay bilis ng takbo ng van. Pero sa lagay kong iyon, nagmimistulang araw ang lumilipas… parang nung Grade 2 ka at atat na atat kang naghihintay ng bell para sa recess. Paano naman, sa ‘kapat na upo ko (err… yun ata yung Filipino ng ¼… ewan), nakaipit ang kanang balikat ko sa pinto at nakasabit naman sa hawakan sa bubong yung kaliwang braso ko. At habang tumatakbo ang sasakyan, nakalimutan ata naming lahat na de-aircon ang van kaya lahat kami sa loob e parang mga nakakaawang piraso ng puto bumbong tuwing pasko.
“Rosario na. Isang oras nalang…”, consolasyon ko sa sarili ko. Pero bago pa man din kami nakalampas ng Rosario, naisip ng driver na i-on ang radio. Okey lang sana e, pero ganito yung kanta… “i-shoot mo, i-shoot mo, i-shoot mo na ang ball! i-shoot mo na ang ball… ang sarap mag-basketbol!” Sa gitna ng asar, pawis at ang pagpupumilit na hindi matawa sa ideyang napagtritripan ata ako ng tadhana, nagawa ko na lamang na pumikit ang humiling na makunsenysa naman sana yung driver at mag-stopover siya… kahit limang minuto lang.
Kahit na napakainit sa loob ng van, nagawa ko pang pagmasdan yung magkatipan sa tabi ko. Pati na yung aleng nakaupo sa dulo na kababaeng tao e nakabukaka ang binti. Eto namang dalawang magsyota ang sarap ng upo. Tulog pa, ‘kamo. Nakasandal yung babae sa balikat ng lalaki. Sa sarap siguro ng posisyong iyon e nakalimutan nyang may katabi siyang lalaking ‘kapat lang ang upo at nakasabit lang sa pinto. Sa bawat pagliko ng van sa kaliwa ay unti-unting natutulak ang baywang ko. Sa bawat pagliko naman sa kanan ay nakakabawi ako ng upo. Minsan pinapakapal ko na yung mukha ko at medyo ipipilit kong iurong ang aking namamanhid na puwitan para makabawi ng upuan. Kung nasa harapan mo ako at ikaw ang nakaupo sa likod, magmimistula akong gagong sumusubok na kumalong sa katabi kong babae. Di ko man naririnig, alam kong pinagtatawanan ako ng mga pasahero sa likod. Wala naman akong magawa kundi humiling ulit na magkaroon sana sila ng pigsa sa pwet at malagay sa sitwasyon ko sa susunod na pagsakay nila ng van.
“Pozorrubio…manong para!”, palambing na bigkas ng boypren ng katabi kong babae. Di ko masukat kung anong klaseng ligaya yung naramdaman ko. Parang yung tatlong salitang yun ang pinakamarikit na mga salitang narinig ko. Nang tumigil ang van, kusa kong binuksan ang pinto at bumaba ako para hindi sila mahirapang bumaba ng van. Sa totoo lang, kailangan ko na ring tumayo para dumaloy ulit yung dugo sa puwet ko. Pagbaba nila e pumasok na rin ako, at sa pag-upo ko, nilubos-lubos ko na ang sarap ng pag-upo at ibinukaka na rin ang mga binti ko na parang nagsasabing, “Walang binatbat ang Jacuzzi dito…”
Urdaneta… Villasis… isang tulay na lang at nasa Carmen na ako. Isang malalim na hinga ang ipinamalas ko nang umakyat ang van sa panghuling tulay, kumaripas ng takbo patawid at parang eroplanong bumababa habang patungo ito sa katapusan ng tulay.
Carmen.
Di man ako taga-Carmen, parang ito na ang pinakamagandang lugar para sa akin mula nang ako’y maupo sa poot ng sanlibutang van na iyon. Halos hindi ako makahintay na makababa ng sasakyan at makahanap ng jeep o tricycle nang makarating agad sa aking destinasyon.
“Teka, nauuhaw ata ako…”, naisip ko nang aking mahagilap ang init ng hangin sa Carmen. Naghanap ako agad ng tindahan, kahit sari-sari store man lang o kung susuwertehin, kahit 7-11 sana. Wala akong madatnan, unti-unting nalugmok ang loob ko. Nang makita ko ang isang gusaling habang-buhay kong maaalala… “Treats”, nabuhayan ako ng loob. Pumasok ako sa gusaling iyon at nang aking buksan ang pinto, umagos sa buong katawan ko ang malamig na simoy ng hangin ng air-con. Umikot-ikot ako sa mga paninda, hanggang sa makarating ako sa Cold Drinks na bahagi ng tindahan. Binuksan ko ang ref, kumuha ng isang bote ng malamig na inumin at dumiretso sa tindera. Tila isang matagumpay na mandirigma, ipinatong ko ang bote sa harapan ng tindera at iniabot ang natitirang P500 na perang papel sa bulsa ko.
“Boss, sorry ho, wala kaming sukli d’yan…”
Biglang nagunaw ang mundo ko.
Series of 2005
Carmen! Carmen! Aalis na, isa nalang… Carmen! Carmen!
Gusto ko sanang isigaw, “Kulit mo a! ‘Sabing hindi ako si Carmen e!” Sarap sanang pang-inis yun, pero nung panahong yun di kasi ako naghahanap ng away. Gusto ko lang makarating ng Carmen sa lalong madaling oras.
“Ayos, meron pa sa gitna…”, bulong ko sa sarili ko nang papalapit ako sa van. “Ay leche…”, nang makita ko yung uupuan ko, di ko matanto kung paano magkakasya ang puwitan ko sa katiting na upuang iyon. Isipin mo, ano ang “kalahating upo”? Yung tipong isang pisngi mo lang ang nakaupo diba? E yung lagay ko, kalahating pisngi lang ang nakaupo. Nagpasalamat nalang ako sa Diyos at wala akong pigsa sa pwet nung araw na ‘yon, kung hindi siguradong makakapatay ako ng tao ng di oras.
Paalis na ang van nang ma-realize ko’ng nakalimutan kong bumili ng Diatabs™ bago pumunta sa terminal. Delikado pa man din ako dahil sari-sari yung kinain ko bago umalis ng bahay. “Ayos lang siguro, may stopover naman…” Buong P500 ang natitirang pera sa bulsa ko, wala na rin lang akong barya para pambili man lang sana ng tubig o kendi. Nakalampas na ang van sa ulo ng dakilang leon sa Kennon nang maalala ko… “Wala palang stopover ang mga van…patay…”
Camp 5… Camp 4… Camp 3… kay bilis ng takbo ng van. Pero sa lagay kong iyon, nagmimistulang araw ang lumilipas… parang nung Grade 2 ka at atat na atat kang naghihintay ng bell para sa recess. Paano naman, sa ‘kapat na upo ko (err… yun ata yung Filipino ng ¼… ewan), nakaipit ang kanang balikat ko sa pinto at nakasabit naman sa hawakan sa bubong yung kaliwang braso ko. At habang tumatakbo ang sasakyan, nakalimutan ata naming lahat na de-aircon ang van kaya lahat kami sa loob e parang mga nakakaawang piraso ng puto bumbong tuwing pasko.
“Rosario na. Isang oras nalang…”, consolasyon ko sa sarili ko. Pero bago pa man din kami nakalampas ng Rosario, naisip ng driver na i-on ang radio. Okey lang sana e, pero ganito yung kanta… “i-shoot mo, i-shoot mo, i-shoot mo na ang ball! i-shoot mo na ang ball… ang sarap mag-basketbol!” Sa gitna ng asar, pawis at ang pagpupumilit na hindi matawa sa ideyang napagtritripan ata ako ng tadhana, nagawa ko na lamang na pumikit ang humiling na makunsenysa naman sana yung driver at mag-stopover siya… kahit limang minuto lang.
Kahit na napakainit sa loob ng van, nagawa ko pang pagmasdan yung magkatipan sa tabi ko. Pati na yung aleng nakaupo sa dulo na kababaeng tao e nakabukaka ang binti. Eto namang dalawang magsyota ang sarap ng upo. Tulog pa, ‘kamo. Nakasandal yung babae sa balikat ng lalaki. Sa sarap siguro ng posisyong iyon e nakalimutan nyang may katabi siyang lalaking ‘kapat lang ang upo at nakasabit lang sa pinto. Sa bawat pagliko ng van sa kaliwa ay unti-unting natutulak ang baywang ko. Sa bawat pagliko naman sa kanan ay nakakabawi ako ng upo. Minsan pinapakapal ko na yung mukha ko at medyo ipipilit kong iurong ang aking namamanhid na puwitan para makabawi ng upuan. Kung nasa harapan mo ako at ikaw ang nakaupo sa likod, magmimistula akong gagong sumusubok na kumalong sa katabi kong babae. Di ko man naririnig, alam kong pinagtatawanan ako ng mga pasahero sa likod. Wala naman akong magawa kundi humiling ulit na magkaroon sana sila ng pigsa sa pwet at malagay sa sitwasyon ko sa susunod na pagsakay nila ng van.
“Pozorrubio…manong para!”, palambing na bigkas ng boypren ng katabi kong babae. Di ko masukat kung anong klaseng ligaya yung naramdaman ko. Parang yung tatlong salitang yun ang pinakamarikit na mga salitang narinig ko. Nang tumigil ang van, kusa kong binuksan ang pinto at bumaba ako para hindi sila mahirapang bumaba ng van. Sa totoo lang, kailangan ko na ring tumayo para dumaloy ulit yung dugo sa puwet ko. Pagbaba nila e pumasok na rin ako, at sa pag-upo ko, nilubos-lubos ko na ang sarap ng pag-upo at ibinukaka na rin ang mga binti ko na parang nagsasabing, “Walang binatbat ang Jacuzzi dito…”
Urdaneta… Villasis… isang tulay na lang at nasa Carmen na ako. Isang malalim na hinga ang ipinamalas ko nang umakyat ang van sa panghuling tulay, kumaripas ng takbo patawid at parang eroplanong bumababa habang patungo ito sa katapusan ng tulay.
Carmen.
Di man ako taga-Carmen, parang ito na ang pinakamagandang lugar para sa akin mula nang ako’y maupo sa poot ng sanlibutang van na iyon. Halos hindi ako makahintay na makababa ng sasakyan at makahanap ng jeep o tricycle nang makarating agad sa aking destinasyon.
“Teka, nauuhaw ata ako…”, naisip ko nang aking mahagilap ang init ng hangin sa Carmen. Naghanap ako agad ng tindahan, kahit sari-sari store man lang o kung susuwertehin, kahit 7-11 sana. Wala akong madatnan, unti-unting nalugmok ang loob ko. Nang makita ko ang isang gusaling habang-buhay kong maaalala… “Treats”, nabuhayan ako ng loob. Pumasok ako sa gusaling iyon at nang aking buksan ang pinto, umagos sa buong katawan ko ang malamig na simoy ng hangin ng air-con. Umikot-ikot ako sa mga paninda, hanggang sa makarating ako sa Cold Drinks na bahagi ng tindahan. Binuksan ko ang ref, kumuha ng isang bote ng malamig na inumin at dumiretso sa tindera. Tila isang matagumpay na mandirigma, ipinatong ko ang bote sa harapan ng tindera at iniabot ang natitirang P500 na perang papel sa bulsa ko.
“Boss, sorry ho, wala kaming sukli d’yan…”
Biglang nagunaw ang mundo ko.
Tuesday, February 15, 2005
LS Reg # 003
PROCLAMATION 143
Series of 2005
(Martial Love Proclamation)
WHEREAS, Love and its arrow invaded my emotional territory;
WHEREAS, it has penetrated the deepest chamber of my heart;
WHEREAS, as a consequence thereof, my heart has been in the state of chaos, turmoil and imminent danger;
WHEREAS, the only plain, speedy and adequate remedy available in order to save the Republic of my heart is for me to immediately express my love, thoughts and sentiments, both orally and in writing, and without mental reservation or purpose of evasion;
WHEREAS, the Constitution of the Philippines and the statutory laws guarantee that every person, regardless of age, sex or creed, shall be entitled to the right of pursuit of happiness, and happiness of pursuit;
WHEREAS, these are God-given rights and although I am under the custody of Love, I shall not be unjustly deprived of my Constitutional Right to LIFE, LIBERTY and LOVE, without due process of law.
NOW, THEREFORE, I (State your name), your humble lover and admirer, for and in consideration of the foregoing premises, and by virtue of the strange powers of Love, do hereby voluntarily, intelligently and knowingly PLEAD GUILTY…GUILTY OF LOVING YOU!!!
In furtherance thereof or in connection therewith, I would like to be bound with you reclusion perpetua, or better still, cadena perpetua.
And for as long as the present state of emotional emergency continues to exist, and not withstanding any court order to the contrary, I shall never cease and desist from filing a Petition for Writ of Mandamus in order to compel you to listen to the oral arguments of my heart.
In no case shall this Proclamation be revoked and therefore, this love I have for you shall remain valid, legitimate and binding TILL DEATH DO US PART.
All other proclamations which are inconsistent with the provisions of this proclamation shall be deemed null and void ab initio.
This Martial Love Proclamation shall take effect immediately upon your receipt hereof.
IN WITNESS WHEREOF, I have hereunto set my lips and cause my sweet and warm kiss be affixed.
Done in the City of Baguio, Republic of the Philippines, this 14th day of February, year 2005.
(Sgd)____________________
Series of 2005
(Martial Love Proclamation)
WHEREAS, Love and its arrow invaded my emotional territory;
WHEREAS, it has penetrated the deepest chamber of my heart;
WHEREAS, as a consequence thereof, my heart has been in the state of chaos, turmoil and imminent danger;
WHEREAS, the only plain, speedy and adequate remedy available in order to save the Republic of my heart is for me to immediately express my love, thoughts and sentiments, both orally and in writing, and without mental reservation or purpose of evasion;
WHEREAS, the Constitution of the Philippines and the statutory laws guarantee that every person, regardless of age, sex or creed, shall be entitled to the right of pursuit of happiness, and happiness of pursuit;
WHEREAS, these are God-given rights and although I am under the custody of Love, I shall not be unjustly deprived of my Constitutional Right to LIFE, LIBERTY and LOVE, without due process of law.
NOW, THEREFORE, I (State your name), your humble lover and admirer, for and in consideration of the foregoing premises, and by virtue of the strange powers of Love, do hereby voluntarily, intelligently and knowingly PLEAD GUILTY…GUILTY OF LOVING YOU!!!
In furtherance thereof or in connection therewith, I would like to be bound with you reclusion perpetua, or better still, cadena perpetua.
And for as long as the present state of emotional emergency continues to exist, and not withstanding any court order to the contrary, I shall never cease and desist from filing a Petition for Writ of Mandamus in order to compel you to listen to the oral arguments of my heart.
In no case shall this Proclamation be revoked and therefore, this love I have for you shall remain valid, legitimate and binding TILL DEATH DO US PART.
All other proclamations which are inconsistent with the provisions of this proclamation shall be deemed null and void ab initio.
This Martial Love Proclamation shall take effect immediately upon your receipt hereof.
IN WITNESS WHEREOF, I have hereunto set my lips and cause my sweet and warm kiss be affixed.
Done in the City of Baguio, Republic of the Philippines, this 14th day of February, year 2005.
(Sgd)____________________
ATTESTED BY:
(Sgd)____________________
(Sgd)____________________
Copyright 2005 by Atty. Just Morales
ALL RIGHTS RESERVED
This Proclamation is fully protected by copyright and no part of it except, for review purposes, may be reproduced or transmitted in any form or by any means, electronic or mechanical including photocopying, without written consent of the author.
(Sgd)____________________
(Sgd)____________________
Copyright 2005 by Atty. Just Morales
ALL RIGHTS RESERVED
This Proclamation is fully protected by copyright and no part of it except, for review purposes, may be reproduced or transmitted in any form or by any means, electronic or mechanical including photocopying, without written consent of the author.
Monday, February 07, 2005
restraint
LS REG # 002
Series of 2005
The hardest thing for a guy to do is to restrain himself.
I find it hard to restrain myself.
What is the essence of restraint? Hesitance? Desistance? Fear? There are numerous possible reasons yet we always come to the same end – regret. The same regret that eats away at the very fabric of decency that keeps you human… the very same regret that throbs within the deepest recesses of your mind and crushes your heart leaving you bloodied and broken…
And still we try not to take responsibility for our actions.
Restraint.
A great man once said, “A man who doesn’t take responsibility for his words is a frail coward… a mere child who doesn’t know the value of honor.” Yet this very man is the epitaph of his own belief. He is the coward he himself despises. He is the same child he looked upon with disgust.
Restraint. Euphoria.
Euphoria is the false plane where we stand, where we feel safe… secure… untouchable. The brother of restraint, both however fail you miserably.
A few inches lie between your lips and the smooth, supple skin of the one you love. Every breath you take includes the sweet scent of her perfume and fills your soul with life. Her hair, fresh with the fragrance of a morning drizzle, slides between your fingers, drops down to your palms and caresses your arms. Her breath, as warm as an embrace, as soft as the feeling of her hands entwined with yours…tickles every inch of your body. Every sound she makes…every move… every whisper, is like the sweetest sonata you will ever hear. Her eyes, closed and wandering… her lashes fluttering like a thousand butterfly wings as a smile slowly curves in her lips…her lips… those you long to touch with your own…those you dream about every time you close your eyes in slumber. Every contact you make with her skin sends an electric surge of sensation that consumes your mind and awakens every nerve… every muscle… every part… coming alive with the life of a thousand doves flying off into the sunrise.
What do you do?
Shall you proceed?
Or restrain yourself?
I thought so…
Welcome to the world of regret.
Series of 2005
The hardest thing for a guy to do is to restrain himself.
I find it hard to restrain myself.
What is the essence of restraint? Hesitance? Desistance? Fear? There are numerous possible reasons yet we always come to the same end – regret. The same regret that eats away at the very fabric of decency that keeps you human… the very same regret that throbs within the deepest recesses of your mind and crushes your heart leaving you bloodied and broken…
And still we try not to take responsibility for our actions.
Restraint.
A great man once said, “A man who doesn’t take responsibility for his words is a frail coward… a mere child who doesn’t know the value of honor.” Yet this very man is the epitaph of his own belief. He is the coward he himself despises. He is the same child he looked upon with disgust.
Restraint. Euphoria.
Euphoria is the false plane where we stand, where we feel safe… secure… untouchable. The brother of restraint, both however fail you miserably.
A few inches lie between your lips and the smooth, supple skin of the one you love. Every breath you take includes the sweet scent of her perfume and fills your soul with life. Her hair, fresh with the fragrance of a morning drizzle, slides between your fingers, drops down to your palms and caresses your arms. Her breath, as warm as an embrace, as soft as the feeling of her hands entwined with yours…tickles every inch of your body. Every sound she makes…every move… every whisper, is like the sweetest sonata you will ever hear. Her eyes, closed and wandering… her lashes fluttering like a thousand butterfly wings as a smile slowly curves in her lips…her lips… those you long to touch with your own…those you dream about every time you close your eyes in slumber. Every contact you make with her skin sends an electric surge of sensation that consumes your mind and awakens every nerve… every muscle… every part… coming alive with the life of a thousand doves flying off into the sunrise.
What do you do?
Shall you proceed?
Or restrain yourself?
I thought so…
Welcome to the world of regret.
Saturday, January 22, 2005
Saturday, January 15, 2005
TV
LS Reg. # 001
Series of 2004
Topic: TV
The reason why Pinoys love TV so much is that they get to live a different life in the tube. How?
Reality.
We escape reality when watching the tube. We live the ideal life in front of the TV. (I still wonder why it’s called the “Boob Tube”. We don’t get to see a lot of boobs on TV nowadays, do we?)
Go watch a soppy love story and you spend the whole day thinking about that ideal “story” and the possibilities of you living one. You start to look for the ideal, the perfect and the memorable one. You eventually get dissatisfied with what you have and you begin wishing for something more like what you saw “on TV”. (Sassy Girl… I began thinking of the possibilities of a subway station being built up here in Baguio.)
Watch those teenaged melodramas during the weekends. Now, where in the decent world would you see a 15 year-old driving a 2003 Honda Civic VTI with Brembo pads, Momo racing steerers, Alpine sound systems, chrome-coated Neuspeed rims, a set of Sparco bucket seats and full body kits to school? (That would probably cost at least P1.5M. What parent in their right mind would give their 15 year old a set of wheels like that? In Manila? In this society? ) A taxi driver wearing a Ralph Lauren jacket, a Girbaud lazy cap and Rudy Project sunglasses? Where would you see parents giving their kid a week-long vacation in Hong Kong with his friends for his birthday? (And yes, his love interest gets to come, but with a catch. The rival gets to come, too. Watched that episode? Yeah, I did.) Where would you see a girl prancing around Katipunan holding out her Sony Ericsson P900 for everyone to see? (Frankly, that’s an open invitation.) The average life looks so extravagant on TV. Also, the rural life looks too… well… cliché as well. A vacation in their “probinsyanong” buddy’s province, and they end up in a poorly cooked up concept of a rural village set up in Tam-awan Village. C’mon.
Eating sidewalk isaw? Take it from me, sidewalk isaw isn’t colored BROWN when cooked. It’s dark RED with a hint of burnt brown and a bit of light pink where the raw flesh still remains. And please, isaw vendors do NOT use white cane vinegar with bits of “finely” chopped onions and garlic and pepper floating around. Why? Flavor, my friend. White vinegar is SOUR. Red vinegar (or some call it brown vinegar, or whatever) is sour, pungent and spicy. That’s why it’s the ideal broiling seasoning. Furthermore, they don’t use the lower half of a 1Liter mineral water PET bottle to put their vinegar in. And only one seasoning? Please. That’s TV for you. No realism at all. Pero balik tayo sa topic.
Models. Yeah, young, beautiful, well-built teens on TV. Again, another fantasy for us Pinoys. “I want a girl who looks like this hot chick I saw on TV… or at least dresses like her”… “I’m looking for a guy who has the same features as this guy on TV”. You see a Pinoy-Australian mestiza wearing tiny shorts and spaghettis driving her trusty “worn out” bicycle around the subdivision… and claims to be the daughter of a plumber? She’s got nice, slim, long legs, a great body, fine features, lovely lips, long, straight hair and perfect teeth… and she’s a plumber’s daughter? Get the drift?
Look at bar scenes. Why do they always drink Carlos I, Johnnie Walker or Jose Cuervo when they drink? Why don’t they have Kulafu, Beer na Beer or the all time favorite Empoy? Even in chocolate scenes… why don’t you see the local Cloud 9, Big Bang or the equally satisfying ChocNut?
Everything has to be extravagant on TV. You won’t see a pair of worn out Islander sandals on the beach.
Yes, extravagant. Living in the present Philippines has given us the desire to live the good life. Let’s face it, TV has a brainwashing effect. It instills in us the “ideal”, dictated by those media personalities and those bureaucrats who make money out of the feeblemindedness of some Pinoys.
There is a good life out there. But not on TV.
O kaya bitter lang ako dahil sa lecheng TV na yan kasi di ako nakapag review ng maayos kahapon para sa exam ko. P500 pa ang cable every month, leche talaga oo….
Series of 2004
Topic: TV
The reason why Pinoys love TV so much is that they get to live a different life in the tube. How?
Reality.
We escape reality when watching the tube. We live the ideal life in front of the TV. (I still wonder why it’s called the “Boob Tube”. We don’t get to see a lot of boobs on TV nowadays, do we?)
Go watch a soppy love story and you spend the whole day thinking about that ideal “story” and the possibilities of you living one. You start to look for the ideal, the perfect and the memorable one. You eventually get dissatisfied with what you have and you begin wishing for something more like what you saw “on TV”. (Sassy Girl… I began thinking of the possibilities of a subway station being built up here in Baguio.)
Watch those teenaged melodramas during the weekends. Now, where in the decent world would you see a 15 year-old driving a 2003 Honda Civic VTI with Brembo pads, Momo racing steerers, Alpine sound systems, chrome-coated Neuspeed rims, a set of Sparco bucket seats and full body kits to school? (That would probably cost at least P1.5M. What parent in their right mind would give their 15 year old a set of wheels like that? In Manila? In this society? ) A taxi driver wearing a Ralph Lauren jacket, a Girbaud lazy cap and Rudy Project sunglasses? Where would you see parents giving their kid a week-long vacation in Hong Kong with his friends for his birthday? (And yes, his love interest gets to come, but with a catch. The rival gets to come, too. Watched that episode? Yeah, I did.) Where would you see a girl prancing around Katipunan holding out her Sony Ericsson P900 for everyone to see? (Frankly, that’s an open invitation.) The average life looks so extravagant on TV. Also, the rural life looks too… well… cliché as well. A vacation in their “probinsyanong” buddy’s province, and they end up in a poorly cooked up concept of a rural village set up in Tam-awan Village. C’mon.
Eating sidewalk isaw? Take it from me, sidewalk isaw isn’t colored BROWN when cooked. It’s dark RED with a hint of burnt brown and a bit of light pink where the raw flesh still remains. And please, isaw vendors do NOT use white cane vinegar with bits of “finely” chopped onions and garlic and pepper floating around. Why? Flavor, my friend. White vinegar is SOUR. Red vinegar (or some call it brown vinegar, or whatever) is sour, pungent and spicy. That’s why it’s the ideal broiling seasoning. Furthermore, they don’t use the lower half of a 1Liter mineral water PET bottle to put their vinegar in. And only one seasoning? Please. That’s TV for you. No realism at all. Pero balik tayo sa topic.
Models. Yeah, young, beautiful, well-built teens on TV. Again, another fantasy for us Pinoys. “I want a girl who looks like this hot chick I saw on TV… or at least dresses like her”… “I’m looking for a guy who has the same features as this guy on TV”. You see a Pinoy-Australian mestiza wearing tiny shorts and spaghettis driving her trusty “worn out” bicycle around the subdivision… and claims to be the daughter of a plumber? She’s got nice, slim, long legs, a great body, fine features, lovely lips, long, straight hair and perfect teeth… and she’s a plumber’s daughter? Get the drift?
Look at bar scenes. Why do they always drink Carlos I, Johnnie Walker or Jose Cuervo when they drink? Why don’t they have Kulafu, Beer na Beer or the all time favorite Empoy? Even in chocolate scenes… why don’t you see the local Cloud 9, Big Bang or the equally satisfying ChocNut?
Everything has to be extravagant on TV. You won’t see a pair of worn out Islander sandals on the beach.
Yes, extravagant. Living in the present Philippines has given us the desire to live the good life. Let’s face it, TV has a brainwashing effect. It instills in us the “ideal”, dictated by those media personalities and those bureaucrats who make money out of the feeblemindedness of some Pinoys.
There is a good life out there. But not on TV.
O kaya bitter lang ako dahil sa lecheng TV na yan kasi di ako nakapag review ng maayos kahapon para sa exam ko. P500 pa ang cable every month, leche talaga oo….
Wednesday, January 05, 2005
My Sassy Girl Review
im having fever, a runny nose, a really bad cough, chest pains and joint aches. still, i laughed, i cried. how's that?
serendipity...yer out...
serendipity...yer out...
Subscribe to:
Posts (Atom)