Halos isang oras na akong nakaupo sa loob ng sasakyan.
Isang oras.
Isang oras mula nang paulanan ko ng suntok ang kawawang dingding.
Napatingin ako sa aking kanang kamay. Natuyo na ang dugong kanina lamang ay walang katapusan ang pag-agos. Binuksan ko ito at isinara. Inulit-ulit ko ito ng ilang beses.
“Masakit…”, naisip ko.
Isinaksak ko sa ignition ang susi at ipinihit ito. Marahang nabigyan ng buhay ang makina ng sasakyan. Naramdaman ko ang ugong ng buhay nito. Naramdaman kong unti-unting umiinit ang loob nito na kanina lamang ay napaliguan ng hamog dahil sa lamig ng gabi.
“Oo, kailangang paring mabuhay…”
Ikinambyo ko ang sasakyan sa primera gamit ang akong kanang kamay.
“Kahit masakit, kailangang paring mabuhay…”
Saan ako pupunta?
Hindi ko alam. Nagpasabi lang ako kay Ulo na mawawala ako ng buong araw. Kailangan kong mapag-isa. Kailangan kong mag-isip. Kailangan kong mailabas ang kung anumang sakit na unti-unting kumakain sa akin ng buhay.
“Master, I have mail for you…”
Nag-ring ang cellphone ko. Text message.
“San k ppnta…?”
Si Aja.
Pinabayaan ko lang ang mensaheng iyon. Patuloy ako sa pagmamaneho hanggang sa makalabas ako sa main highway. Pinindot ko ang switch ng CD player at nagpatugtog na lamang para kahit papaano ay mailipat ang aking isipan sa ibang bagay.
Ilang bayan na ang nadaanan ko. Ni hindi ko maalala ang ibang lugar na nadaraanan ko nang papunta kami sa resort. Malamang dahil gabi noon. Nag-iiba ang hitsura ng paligid kapag umaga. Unti-unti na ring umiinit. Pinatay ko ang air-con ng sasakyan at binuksan ang bintana.
Sariwang hangin.
Napawi ang nararamdaman kong init nang umagos sa loob ng sasakyan ang preskong hangin na nagmumula sa mga bukiring nakapaligid sa kalsada. Napakalinis ng kapaligiran. Walang basura. Walang mga nakakalat na balat ng pagkain o mga iniwang bote ng alak. Walang mga nagkukumpulang mga jeep at taxi. Walang usok, walang nagsisigawan at nagmumurahan.
Tahimik ang bayang ito.
Tahimik.
Kailangan ko na rin manahimik. Masyado nang magulo at maingay ang isip ko. Kailangan ko nang mamayapa.
“Master, I have mail for you…”
Text message. Si Aja nanaman. Tumatawag pa ito. Pinatay ko ang cellphone at itinago ito sa loob ng glove compartment.
“Ano kaya ang ginagawa nila ngayon…?”, naisip ko. Oo, naiisip ko sila. Pero ayaw ko pang bumalik. Hindi ako babalik hangga’t hindi ako kalmado at mapayapa. Kung kinakailangan, uuwi na ako ng Baguio at doon sila hihintayin.
“Brod, XCS. Limandaan lang…pakiresibo ha.”
Habang kinakargahan ng gasolina ang sasakyan, bumaba muna ako at dumiretso sa tindahan. Mabuti na lamang na may mga tindahan ang mga gas station. May mga pampalamig ng lalamunan, pampalamig ng tiyan… at pampalamig ng ulo. Bumili ako ng tatlong boteng inumin at ilang pirasong makakain. Hindi pa ako nag-aalmusal at ayaw kong mahilo habang nagmamaneho. Bumalik ako sa sasakyan, nagbayad at tumuloy sa aking biyahe.
Kung tutuusin, hindi ako bumibiyahe.
Dahil ang pagbi-biyahe, may pinupuntahan. May patutunguhan.
At dahil wala akong pupuntahan o patutunguhan, hindi ako bumibiyahe.
Tumatakas ako.
Halos tatlong oras na ako nagmamaneho. Hindi ko parin maigalaw ng husto ang aking kanang kamay kaya’t hirap na hirap ako sa pagkambyo. Napag-isipan kong humanap ng isang lugar kung saan ako maaaring magpahinga at magisip. Dumiretso lamang ako sa highway habang minamasdan ang paligid. Patuloy lamang ako sa pagpapatakbo hanggang sa marating ko ang isang pamilyar na bayan.
San Esteban.
Ang bayan ng San Esteban.
Naalala ko ang lugar na ito. Hindi ko maisip kung kailan, ngunit sigurado akong nakarating na ako dito. Kasama ko ang aking ina at kapatid noong panahong iyon. Isang araw na lakwatsa.
Tama.
May pinuntahan kaming dalampasigan. Isang napakalinis at mapayapang dalampasigan.
Naalala ko na.
Naalala ko na ang daan papunta doon. Pinag-isipan kong mabuti ang lahat ng aking nadaraanan. Inalala ko ang lahat ng bahay pati mga tindahan. Pagkalipas ng halos tatlumpung minuto, narating ko ang patutunguhan ko.
Ang dalampasigan.
Hindi ito pribadong dalampasigan. Hindi rin ito resort. Isang dalampasigan lamang sa tabi ng kalsadang palayo sa siyudad. Bumaba ako ng sasakyan at tumungo sa tubig. Umupo ako sa lilim ng isang punong mangga at pumikit.
“Bakit masakit?”
Naalala ko si Aja at si Bryan. Naalala ko kung paano nakasandal si Aja sa katawan ni Bryan. Naalala ko ang kanilang posisyon, pati ang kanilang magkahawak na mga kamay.
Naramdaman kong unti-unting tumulo ang isang luha.
Isang luhang natira mula sa aking pagdadalamhati sa araw na iyon.
Isang luhang kabilang sa ilang nauna.
Mga luhang hindi ko sinadyang pakawalan.
Mga luhang hindi nahulog para kay Aja.
Hindi ako umiyak dahil sa nakita ko.
Hindi ako nasaktan dahil sa magkasama si Aja at si Bryan.
Hindi rin ako nasaktan dahil sa panaginip.
Hindi.
Nasaktan ako dahil naalala ko SIYA. Umiyak ako dahil naalala ko na wala na siya sa aking piling at hindi ko alam kung mapapasaakin pa siyang muli. Pinakawalan ko ang mga luha ko hindi dahil kay Aja, ngunit dahil sa KANYA. Dahil sa babaeng hindi ko nakayanang pakawalan at kalimutan. Dahil sa KANYA, na kahit sa pagkalipas ng ilang buwan, hanggang sa umabot sa ilang taon, hindi ko pa rin magawang kalimutan SIYA.
Patuloy na tumulo ang luhang kanina ko pa itinatago. Patuloy itong umagos hanggang sa umabot ang aking paimpit na ungol sa isang hagulgol.
Oo, masakit. Ngunit ang pag-iyak ay isang paraan upang mabawasan ang sakit. Isa itong paraan upang ilabas ang kung anumang sakit na nagtatago sa damdamin ng tao.
Naalala ko ang dampi ng kanyang kamay sa aking mukha habang ako’y nakapikit. Umalingawngaw sa aking isip ang tinig ng kanyang boses habang siya’y kumakanta. Unti-unti kong naramdaman ang tibok ng kanyang puso habang ako’y nakasandal sa kanyang dibdib. Nalalanghap ko ang bango ng kanyang buhok, maging ang kinis ng kanyang balat sa aking mga kamay at labi. Kumikinang parin ang kanyang mga mata sa tuwing siya ay ngumingiti at tumatawa. Naririnig ko parin ang kanyang mga halakhak sa tuwing magbibiruan sila ng kanyang mga kaibigan.
Nakikita ko parin ang kagandahan ng kanyang pagkatao.
Sumasayaw parin sa aking puso ang taong aking binitiwan ilang taon na ang lumipas.
Iniangat ko ang aking mukha sa langit habang tumutulo ang aking mga luha at ipinikit ang aking mga mata. Unti-unti kong binuksan ang aking bibig…
Unti-unti…
Unti-unting naghiwalay ang aking mga labi… at isinigaw ko ang kanyang pangalan sa langit, kasabay ang tunog ng agos ng tubig sa mga bato at sa buhangin…
Kasama ng tunog ng sarili kong iyak…
Inilabas ko nang lahat.
Ibinigay ko nang lahat.
Inubos ko na ang lahat.
At naintindihan ko na. Natuklasan ko na.
Ang katotohanang nagpahirap sa akin ng ilang taon.
Ang katotohanang pilit kong iniwasan nang kami'y naghiwalay ng landas.
Mahal ko parin siya.
Mahal ko parin siya.
Mahal ko siya.
Ang taong nagpapatibok ng aking puso. Ang taong nagpapabilis ng aking paghinga sa pamamagitan lamang ng kanyang boses. Ang taong naglalagay ng ngiti sa aking mga labi sa tuwing siya’y darating.
Ang taong nagpapaligaya sa aking puso sa kanyang sariling paraan.
Mahal ko siya.
Napangiti ako. Isang simpleng ngiti. Isang ngiti sa ilalim ng mga luha at sakit. Isang ngiting inialay ko sa KANYA, at sa KANYA lamang. Huminga ako ng malalim at bumangon. Pinagpag ko ang aking damit at naglakad pabalik sa sasakyan.
Malapit nang lumubog ang araw. Malapit nang matapos ang araw na ito.
Payapa na ang puso ko. Tahimik na ang isip ko.
Handa na akong bumalik.
Handa na akong bumalik at harapin ang mundo.
Ngunit may kailangan muna akong gawin.
Kinuha ko ang cellphone ko, pinindot ang switch at nag-dial.
“Hello…?”
“Hi… it’s me…”
“Oh… hello…”
“I miss you…”
Tuesday, November 15, 2005
Wednesday, September 21, 2005
Bagahe - Kabanata 5
Kape.
Oo, kape ‘yun.
Instant?
Hindi… brewed…
Oo, tama… brewed coffee…
Minulat ko ang mga mata ko. Umikot sa kuwarto ang amoy ng bagong salang na kape. Umaga na. Ang unang umaga ng bakasyon. Ibinangon ko ang ulo ko at tumingin sa paligid. Tulog pa sila. Sa aking paanan, nandoon si Jess. Katabi niya si Alex. Mukhang himbing na himbing parin sa pagtulog ang dalawa. Nakatalikod si Alex habang nakayakap naman si Jess mula sa kanyang likuran.
“Sa bagay, wala naman sigurong nangyaring masama…”, naisip ko.
Naalala ko na hindi dapat magtabi ang magkasintahan sa pagtulog. Pero hindi naman na namalayan nang makatulog kami. Pagkatapos kasi ng hapunan ay nagpulung-pulong kami dito sa kuwarto at nagkuwentuhan. Isa-isa na rin kaming nakatulog.
Lumingon ako sa aking kanan. Si Ulo at si Jemma. Nakahiga lang silang dalawa pero magkahawak ang mga kamay nila.
“Teka…hindi ba’t…?”
Nagkatuluyan nga ba ang dalawang ito nang hindi ko namamalayan? Kailan pa kaya? Bago pa kami makarating dito? Ganoon na ba ako kawalang-alam sa mga nangyayari sa paligid ko?
Medyo natakot pa akong lumingon sa bandang kaliwa. Nasilip kong may nakahiga sa ibaba ng kama. Dahan-dahan akong umusod at tumingin. Si Lax at si Watts. Nagtabi rin lang pala ang dalawa. Kinusut-kusot ko ang mga mata ko habang nagiinat.
Biglang may gumalaw sa tabi ko.
Sa kanan ko.
Tao.
Bahagya akong kinabahan dahil wala naman akong naalalang may tumabi sa akin sa pagtulog. Bumangon ako at umupo sa gilid ng kama. Unti-unti kong inilapit ang aking kamay sa laylayan ng kumot upang silipin kung sino ang tao sa ilalim. Dahan dahan. Palapit nang palapit.
Humikab ang taong nasa ilalim ng kumot. Napatigil ako.
“Pambihira… sige na, kaya mo yan!”, pagtulak ko sa sarili ko.
Nahawakan ko na ang laylayan ng kumot at unti-unti ko itong itinaas. Unti-unti…
“Pare naman, kita mong natutulog pa ang tao e… magpatulog ka naman…”
Si Anton pala.
“Sorry pare… teka… hindi mo naman siguro ako ginalaw kagabi ano?”, pabiro kong tanong.
“Hindi pare, ikaw nga gumapang e. Lumabas ka na, natutulog pa ang tao e…”
Lumabas ako ng kuwarto at dumiretso sa labas. Alas-sais y media ng umaga. Nagsalin muna ako ng kape mula sa portable brewer na dala ni Ate Janette at tuluyang lumabas upang makapag lakad-lakad.
Umaagos parin ang dagat sa dalampasigan. Ang bango pala ng simoy ng hangin ng dagat sa umaga. Sariwang sariwa. Kung ganito lang sana ang hangin sa Baguio tuwing umaga, hindi siguro tatamaring gumising ang mga tao. Walang usok, walang polusyon. Walang amoy ng sigarilyo. Maganda ang umaga.
Naglakad-lakad ako sa dulo ng dalampasigan. Nakailang metro na ako ng layo nang may mapansin akong nakataob na banca.
Naalala ko ang panaginip ko. Natigilan ako.
“Hindi, panaginip lang iyon…”, pagkukumbinse ko sa sarili ko.
Unti-unti akong lumapit sa banca. Parang biglang nawala ang aking antok. Ito mismo ang banca na nasa panaginip ko. Ito ang lugar na iyon. Dito kami nakasandal. Dito ko niyakap at hinalikan si… si…
“Aja…?”
Nakita ko si Aja na nakasandal sa likuran ng banca.
“Ang aga mo naman yatang napunta dito…”, naibulong ko sa sarili ko.
Dahan dahan akong lumapit, pilit na iniiwasang makagawa ng kahit anumang tunog. Malapit na ako. Ilang hakbang nalang…
Bigla siyang gumalaw.
Umusod ang katawan niya na parang inaayos ang pagkasandal.
May kasama siya.
Si Bryan?
Nakahiga si Bryan sa binti ni Aja.
Hinihimas ni Aja ang ulunan nito at pinaglalaruan ang kanyang buhok.
Tumalikod ako at naglakad sa kabilang direksyon. Hindi ko na namalayang ibinuhos ko ang aking kape at ihinagis ang tasa sa dagat.
“Bakit ganoon…?”
Dati nang may gusto si Bryan kay Aja. Hindi nga lang siya makagawa ng anumang plano dahil sa mula umpisa, ipinaalam na sa kanya ni Aja na wala siyang pag-asa.
Pero bakit ngayon…?
Nakaramdam ako ng kirot sa aking dibdib. Masakit na kirot. Naramdaman kong kumakapal ang aking lalamunan, na para bang may granadang sumabog sa aking dibdib. Nanlabo ang aking paningin. Napapailing ang aking ulo habang patuloy akong naglalakad nang walang direksyon.
Tumulo ang unang luha.
Sumunod ang pangalawa.
At nasundan pa ng iba hanggang sa ang dating pagtulo lamang ay tuluyang naging agos ng luha.
Umiiyak ako.
Pero bakit?
Bakit?!
Patuloy akong naglakad hanggang sa makabalik ako sa shed.
Hindi ko na natiis.
Itinaas ko ang aking kamay, isinara sa isang kamao at buong lakas na binayo ng suntok ang pader.
Itinaas ko ang aking isang kamay at inulit ang pagbayo. Inulit-ulit ko ang pagbuhos ng sakit at pagdadalamhati sa kawawang pader na walang magawa kundi ang tanggapin ang bawat suntok na aking maibibigay. Yumayanig ang shed. Nararamdaman kong nahuhulog sa aking mga balikat ang mga piraso ng damo na ginawang bubungan ng shed.
Gusto kong sumigaw. Gusto kong magwala.
“Pare tama na yan!”
Lumingon ako sa aking likuran.
“Paulo… bakit ganoon, Paulo?!?”, paimpit kong sigaw ko sa kanya.
Umatras ako ng bahagya, umikot at buong lakas na ibinaon ang aking kanang binti sa pader na kanina lamang ay kulay puti, at sa ngayon ay may mga mantas na na pula gawa ng sunud-sunod na pagbayo ng aking mga kamao.
Lumapit sa akin si Ulo. Alam kong nagising siya sa aking ginawa. Napaupo ako at parang isang bata ay humagulgol habang ibinabayo ang aking mga kamao sa buhangin.
“Bro tama na… bakit ba? Ano’ng problema…?”, gulung-gulo ang isip ni Ulo habang pilit na iniintindi kung bakit ko ginawa iyon.
Sa totoo lang, hindi ko rin alam.
“Guys, okay lang kayo? I found this cup sa beach, may nakaiwan yata. Siguro si… “
Si Aja. Kasunod niya si Bryan.
“MY GOSH! What happened?!? Paulo, ano’ng nangyari sa kanya?!”
Tumingala ako kay Paulo. Luhain parin ang aking mga mata habang pilit kong ipinapabasa sa kanya ang nilalaman ng aking damdamin.
Tumango siya. Naintindihan niya.
Bumangon ako at ipinagpag ang aking damit at naglakad pabalik sa cottage.
“Wait… what happened…?”
Lumingon ako kay Aja. Ngunit nang makita ko siya, nakita ko rin si Bryan na mukhang nagising din sa mga pangyayari.
“Wala ‘to. Nadisgrasya lang.”
“Pero pano’ng… wait…!”
Tumalikod ako at patuloy na naglakad pabalik sa shed habang nakikita ko si Aja sa dulo ng aking paningin na magtakip ng kanyang kamay sa bibig nang makita ang mga pulang mantsa sa pader ng shed.
Thursday, September 01, 2005
Pamamaalam
Maglilinis ako ng aking kwarto
Na punong-puno ng galit at damit
Mga bagay na hindi ko na kailangan
Nakaraang hindi na pwedeng pagpaliban
-Kwarto, Sugarfree
Na punong-puno ng galit at damit
Mga bagay na hindi ko na kailangan
Nakaraang hindi na pwedeng pagpaliban
-Kwarto, Sugarfree
Saturday, August 27, 2005
Bagahe - Kabanata 4
Alas-onse na ng gabi. Madilim ang paligid. Malinaw ang kalawakan. Kitang-kita ng mata ang nag-gagandahang mga bituin. Ang buwan, bilog… buo… parang eksena sa isang pelikulang pang-romansa. Parang mata ng Diyos na nagsusubaybay sa Kanyang mundong pansamantalang iniwan ng liwanag. Walang ibang marinig kundi ang huni ng mga kulisap na nagtatago sa mga puno at halamang nakapaligid. May mumunting mga lamparang nakatirik sa gilid ng mga daanan ng tao. Kung titingnan ito, parang sadyang dumapo ang mga alitaptap sa paanan ng tao upang ilawan ang kanyang daraanan. Maganda ang gabi. Walang labis, walang kulang. Tamang-tama ang pagkakataon. Kahit sa dilim, kitang-kita ang mga sariwang bulaklak na tumutubo sa hardin. Sa dilim, mas kaaya-aya ang ganda ng mga ito kaysa sa araw. Ang pagdapo ng sinag ng buwan sa mga dahon at bulaklak sa paligid ay tila isang larawan sa isang nobelang hindi mababasa ninuman, isang nobelang walang salita… kundi mga larawan lamang, na sa pagbuklat ng mambabasa ng mga pahina nito, hindi niya mababasa ang kuwento… mararamdaman niya ito. Sa mga larawang nakaguhit sa bawat pahina, mararamdaman ng mambabasa ang daloy ng buhay ng nobela. Walang salita. Walang nakasulat. Pawang mga larawan lamang.
Ito na nga.
Ngayon na.
“’Ja…?”
“Hmm…?”
Mahinang sumagot si Aja. Hindi sa antok, hindi rin sa lungkot. Sadyang ang mga ganitong pagkakataon ay hindi kailangan ng matinig na boses. Sapat na ang mga bulong.
“Hmmm… bakit? What’s wrong…?”
“Wala naman…”
“’lam mo, naiinis ako pag ganyan ka. Parang may gusto kang sabihin pero ayaw mo… ang gulo mo…”, bulong ni Aja na may halong inis at lambing. Kinurot niya ang braso kong nakayakap sa kanya habang nakasandal kami sa isang nakataob na banca sa dalampasigan.
“Mas malakas ka pala mangurot kaysa sumipa. Siguro kung may tournament dapat huwag ka nalang sumipa, mangurot ka nalang. Sigurado panalo ka agad…”, biro ko sa kanya.
Kinagat niya ang braso ko. Mas malakas sa kurot. Mas madiin. Sinubukas kong tiisin ang sakit, ngunit dahil sa may kasamang ngipin ang pagkaipit sa aking braso, hindi ko rin natiis at impit akong napasigaw.
“Sorry… ‘kaw kasi eh…”, patawang sabi ni Aja.
Tiningnan ko ang parte ng braso ko na kanyang kinagat. May natuklap na maliit na piraso ng balat. Pinunasan at hinimas ito ni Aja at marahang hinalikan, kunwa’y pantanggal ng sakit.
“’wag ka na rin mag-Law… mag-Medicine ka nalang. Isipin mo, hahalikan mo lang yung sugat, gagaling agad”, patuloy kong pagbiro sa kanya.
Hindi na siya bumawi. Walang kurot, walang kagat, walang salita. Kundi ay lalo niyang hinigpitan ang pagkayakap niya sa akin. Naramdaman ko ang pagtibok ng kanyang puso. Naramdaman ko ang kanyang paghinga sa aking leeg. Naamoy ko ang bango ng kanyang buhok. Walang halong pabango. Natural ang bango ng kanyang buhok. Natural ang lambot, natural ang kinis. Hinawi ko iyon at dahan-dahan kong idinampi ang aking mga labi sa kanyang noo. Hindi ko siya nakikita, ngunit naramdaman ko ang kanyang ngiti. Umayos siya ng puwesto hanggang sa halos nakahiga na siya sa aking dibdib habang nakasandal ako sa gilid ng banca.
“After tomorrow, uuwi na tayo sa Baguio…”, bulong niya.
“Yeah. Balik sa problema. Balik sa school. Balik sa lahat…”
“Ayoko…”, malambing niyang reklamo.
Mahina kaming napatawa. Pareho kami ng naiisip -- ayaw na naming bumalik. Ayaw naming matapos ang pagkakataong ito, ang pagkakataong magkasama kami, na kaming dalawa lamang ang tao sa aming maliit na mundo. Ayaw naming matapos ang oras na ito. Niyakap ko siya ng mahigpit. Ganoon din ang ginawa niya.
“I’m not letting you go, Aja…”, bulong ko sa kanya.
“I won’t let you let me go…”
Ipinikit ko ang aking mga mata at sinapo ang gilid ng kanyang mukha. Dahan-dahan kong inilapit ang sarili kong mukha sa kanya, unti-unting naglalapit ang aming mga labi…
“Bossing, kakain na!”
Bigla akong nagulat nang naramdaman ko ang malamig na tubig na umagos sa aking katawan. Pag-mulat ko ng aking mga mata, nakita ko na lamang na basa na ako at nakatayo ang tumatawang si LJ sa aking harapan habang hawak ang isang baso na kanina lang ay may lamang malamig na tubig.
“Sira ulo ka talaga, LJ. Kung hindi ka lang babae babalibagin kita sa dagat eh”, patawa kong sigaw kay LJ habang bumabangon ako. “Hoy Leilanie Joy! Pakikuha naman yung tuwalya ko sa tent, pati na rin yung bag ko. Magbibihis ako…”
“Huwag na! Hindi ka rin lang naliligo e, magpasalamat ka binuhusan pa kita ng tubig at kahit papaano nakatikim ka ng ligo”, habol na pang-aasar ni LJ habang kinukuha ang mga gamit ko sa tent.
Naghubad ako ng jersey at nagsuot ng shirt. Medyo malamig din pala dito kapag gabi. Tiningnan ko ang relo, ala-sais y media palang.
“Panaginip…?”, natanong ko sa sarili ko. May pagkagaan parin ang pakiramdam ko kaya’t medyo wala pa ako sa ganap na pagkagising.
Tiningnan ko ang aking braso. “Oo, dito ako kinurot ni Aja… tapos dito niya ako kinagat”, pagpapaalala ko habang pinagmamasdan ang aking braso. Walang sugat… walang balat na natuklap. Kundi ay may dalawang pantal na pula sa lugar na kung saan ay dapat na mayroong sugat. Tumingin ako sa recliner na aking hinigaan. May ilang mga pulang langgam na gumagapang sa paanan nito.
“So kinurot ako at kinagat ng langgam…”, patawa kong inisip.
Nagsisibalikan na ang iba naming kabarkada, ang iba kapapaligo lamang at ang iba naman ay kaaahon sa dagat. Hindi ko sinasadyang mapalingon kay Aja habang naglalakad siya pabalik sa shed mula sa dagat. Naka-bra top siya at naka-shorts. Medyo may pagkaitim na rin sa kanyang balikat. Mukhang hindi talaga siya umahon sa dagat mula nang makatulog ako. Napagmasdan ko ang kanyang noo… na kanina lamang sa panaginip ko ay hinalikan ko, ang kanyang buhok… na napagisipan ko kung yun nga ba talaga ang amoy at pakiramdam tulad ng sa aking panaginip. Pinagmasdan ko ang kanyang dibdib, kung saan ko naramdaman ang pagtibok ng kanyang puso. Tinitigan ko ang kanyang bibig, kung saan ko naramdaman ang init ng kanyang paghinga… at kung saan ko sana siya hahalikan…
“Ligawan mo na kasi…”
Nagulat ako sa nagsabi noon. Lumingon ako at nakita ko si Ate Janette. Nakangiti siya sa akin habang nakade-quatro sa recliner.
“Nag-iisip ka pa diyan e alam naman nating iyan din ang gagawin mo”
Si Ate Janette. Isang taon lang ang tanda niya sa akin, pero mula sa undergraduate ko ay nakasanayan ko rin na tawagin siyang Ate. Nag-aaral siya ng Doctor of Education sa Unibersidad ng Pilipinas, Manila. Mabuti na lamang na nakapag-laan siya ng apat na araw upang makasama sa barkada.
“Ate naman, bata pa ‘ko ano. Di ko pa iniisip yan…”, pabiro kong ganti.
“Sabi mo eh. Pero sige, kunwari naman naniniwala ako sa iyo”, pakindat niyang sagot.
Dumating si Aja sa shed at patuloy lamang ito naglakad. Dumaan siya sa aking harapan na di man lang ako tiningnan. Sa dulo ng aking paningin ay nakikita kong nakangiti si Ate Janette. Siya ang “matchmaker” ng grupo. Palibhasa ay mataas ang napag-aralan sa Psychology at Education, siya ang naging “Guru” ng barkada. Oo, siya ang nagpakilala kay Jess kay Alex. Siya rin ang nagpasimuno ng tambalan ni Ulo at Jemma.
Sinundan ko ng tingin si Aja. Habang nagpupunas siya ng buhok, biglang nagtagpo ang mga paningin namin. Ngumiti siya. Isa nanamang matamis na ngiti. Lumapit siya sa akin at kinuha ang aking braso.
“Ano’ng nangyari dito? Masakit ba?”
“Kinurot at kinagat ng langgam. Medyo mahapdi, pero okey lang”, pangiti kong sagot.
“Kinurot? Baliw… sobra ka kasi kung magmuni-muni… “
“Ako? Hindi ah, sarap nga ng tulog ko e. Malay ko ba na may batalyon pala ng langgam sa ilalim ng recliner ko…”
“Oo na, sige na. Diyan ka lang, kukuha ako ng antibiotic cream. Baka magka-infection pa iyan…”, nakangiting bilin ni Aja.
“Opo Inay…”, pabiro ko din sa kanya.
Habang naglalakad siya papunta sa tent upang kumuha ng gamot, lumingon siya sa akin at nagtanong…
“After tomorrow, uuwi na tayo sa Baguio, right?”
Ito na nga.
Ngayon na.
“’Ja…?”
“Hmm…?”
Mahinang sumagot si Aja. Hindi sa antok, hindi rin sa lungkot. Sadyang ang mga ganitong pagkakataon ay hindi kailangan ng matinig na boses. Sapat na ang mga bulong.
“Hmmm… bakit? What’s wrong…?”
“Wala naman…”
“’lam mo, naiinis ako pag ganyan ka. Parang may gusto kang sabihin pero ayaw mo… ang gulo mo…”, bulong ni Aja na may halong inis at lambing. Kinurot niya ang braso kong nakayakap sa kanya habang nakasandal kami sa isang nakataob na banca sa dalampasigan.
“Mas malakas ka pala mangurot kaysa sumipa. Siguro kung may tournament dapat huwag ka nalang sumipa, mangurot ka nalang. Sigurado panalo ka agad…”, biro ko sa kanya.
Kinagat niya ang braso ko. Mas malakas sa kurot. Mas madiin. Sinubukas kong tiisin ang sakit, ngunit dahil sa may kasamang ngipin ang pagkaipit sa aking braso, hindi ko rin natiis at impit akong napasigaw.
“Sorry… ‘kaw kasi eh…”, patawang sabi ni Aja.
Tiningnan ko ang parte ng braso ko na kanyang kinagat. May natuklap na maliit na piraso ng balat. Pinunasan at hinimas ito ni Aja at marahang hinalikan, kunwa’y pantanggal ng sakit.
“’wag ka na rin mag-Law… mag-Medicine ka nalang. Isipin mo, hahalikan mo lang yung sugat, gagaling agad”, patuloy kong pagbiro sa kanya.
Hindi na siya bumawi. Walang kurot, walang kagat, walang salita. Kundi ay lalo niyang hinigpitan ang pagkayakap niya sa akin. Naramdaman ko ang pagtibok ng kanyang puso. Naramdaman ko ang kanyang paghinga sa aking leeg. Naamoy ko ang bango ng kanyang buhok. Walang halong pabango. Natural ang bango ng kanyang buhok. Natural ang lambot, natural ang kinis. Hinawi ko iyon at dahan-dahan kong idinampi ang aking mga labi sa kanyang noo. Hindi ko siya nakikita, ngunit naramdaman ko ang kanyang ngiti. Umayos siya ng puwesto hanggang sa halos nakahiga na siya sa aking dibdib habang nakasandal ako sa gilid ng banca.
“After tomorrow, uuwi na tayo sa Baguio…”, bulong niya.
“Yeah. Balik sa problema. Balik sa school. Balik sa lahat…”
“Ayoko…”, malambing niyang reklamo.
Mahina kaming napatawa. Pareho kami ng naiisip -- ayaw na naming bumalik. Ayaw naming matapos ang pagkakataong ito, ang pagkakataong magkasama kami, na kaming dalawa lamang ang tao sa aming maliit na mundo. Ayaw naming matapos ang oras na ito. Niyakap ko siya ng mahigpit. Ganoon din ang ginawa niya.
“I’m not letting you go, Aja…”, bulong ko sa kanya.
“I won’t let you let me go…”
Ipinikit ko ang aking mga mata at sinapo ang gilid ng kanyang mukha. Dahan-dahan kong inilapit ang sarili kong mukha sa kanya, unti-unting naglalapit ang aming mga labi…
“Bossing, kakain na!”
Bigla akong nagulat nang naramdaman ko ang malamig na tubig na umagos sa aking katawan. Pag-mulat ko ng aking mga mata, nakita ko na lamang na basa na ako at nakatayo ang tumatawang si LJ sa aking harapan habang hawak ang isang baso na kanina lang ay may lamang malamig na tubig.
“Sira ulo ka talaga, LJ. Kung hindi ka lang babae babalibagin kita sa dagat eh”, patawa kong sigaw kay LJ habang bumabangon ako. “Hoy Leilanie Joy! Pakikuha naman yung tuwalya ko sa tent, pati na rin yung bag ko. Magbibihis ako…”
“Huwag na! Hindi ka rin lang naliligo e, magpasalamat ka binuhusan pa kita ng tubig at kahit papaano nakatikim ka ng ligo”, habol na pang-aasar ni LJ habang kinukuha ang mga gamit ko sa tent.
Naghubad ako ng jersey at nagsuot ng shirt. Medyo malamig din pala dito kapag gabi. Tiningnan ko ang relo, ala-sais y media palang.
“Panaginip…?”, natanong ko sa sarili ko. May pagkagaan parin ang pakiramdam ko kaya’t medyo wala pa ako sa ganap na pagkagising.
Tiningnan ko ang aking braso. “Oo, dito ako kinurot ni Aja… tapos dito niya ako kinagat”, pagpapaalala ko habang pinagmamasdan ang aking braso. Walang sugat… walang balat na natuklap. Kundi ay may dalawang pantal na pula sa lugar na kung saan ay dapat na mayroong sugat. Tumingin ako sa recliner na aking hinigaan. May ilang mga pulang langgam na gumagapang sa paanan nito.
“So kinurot ako at kinagat ng langgam…”, patawa kong inisip.
Nagsisibalikan na ang iba naming kabarkada, ang iba kapapaligo lamang at ang iba naman ay kaaahon sa dagat. Hindi ko sinasadyang mapalingon kay Aja habang naglalakad siya pabalik sa shed mula sa dagat. Naka-bra top siya at naka-shorts. Medyo may pagkaitim na rin sa kanyang balikat. Mukhang hindi talaga siya umahon sa dagat mula nang makatulog ako. Napagmasdan ko ang kanyang noo… na kanina lamang sa panaginip ko ay hinalikan ko, ang kanyang buhok… na napagisipan ko kung yun nga ba talaga ang amoy at pakiramdam tulad ng sa aking panaginip. Pinagmasdan ko ang kanyang dibdib, kung saan ko naramdaman ang pagtibok ng kanyang puso. Tinitigan ko ang kanyang bibig, kung saan ko naramdaman ang init ng kanyang paghinga… at kung saan ko sana siya hahalikan…
“Ligawan mo na kasi…”
Nagulat ako sa nagsabi noon. Lumingon ako at nakita ko si Ate Janette. Nakangiti siya sa akin habang nakade-quatro sa recliner.
“Nag-iisip ka pa diyan e alam naman nating iyan din ang gagawin mo”
Si Ate Janette. Isang taon lang ang tanda niya sa akin, pero mula sa undergraduate ko ay nakasanayan ko rin na tawagin siyang Ate. Nag-aaral siya ng Doctor of Education sa Unibersidad ng Pilipinas, Manila. Mabuti na lamang na nakapag-laan siya ng apat na araw upang makasama sa barkada.
“Ate naman, bata pa ‘ko ano. Di ko pa iniisip yan…”, pabiro kong ganti.
“Sabi mo eh. Pero sige, kunwari naman naniniwala ako sa iyo”, pakindat niyang sagot.
Dumating si Aja sa shed at patuloy lamang ito naglakad. Dumaan siya sa aking harapan na di man lang ako tiningnan. Sa dulo ng aking paningin ay nakikita kong nakangiti si Ate Janette. Siya ang “matchmaker” ng grupo. Palibhasa ay mataas ang napag-aralan sa Psychology at Education, siya ang naging “Guru” ng barkada. Oo, siya ang nagpakilala kay Jess kay Alex. Siya rin ang nagpasimuno ng tambalan ni Ulo at Jemma.
Sinundan ko ng tingin si Aja. Habang nagpupunas siya ng buhok, biglang nagtagpo ang mga paningin namin. Ngumiti siya. Isa nanamang matamis na ngiti. Lumapit siya sa akin at kinuha ang aking braso.
“Ano’ng nangyari dito? Masakit ba?”
“Kinurot at kinagat ng langgam. Medyo mahapdi, pero okey lang”, pangiti kong sagot.
“Kinurot? Baliw… sobra ka kasi kung magmuni-muni… “
“Ako? Hindi ah, sarap nga ng tulog ko e. Malay ko ba na may batalyon pala ng langgam sa ilalim ng recliner ko…”
“Oo na, sige na. Diyan ka lang, kukuha ako ng antibiotic cream. Baka magka-infection pa iyan…”, nakangiting bilin ni Aja.
“Opo Inay…”, pabiro ko din sa kanya.
Habang naglalakad siya papunta sa tent upang kumuha ng gamot, lumingon siya sa akin at nagtanong…
“After tomorrow, uuwi na tayo sa Baguio, right?”
Monday, August 22, 2005
Thursday, August 18, 2005
Tuesday, August 16, 2005
the eye
guys! got a surprise for you. go here... :-) enjoy!
http://six.flash-gear.com/eye/eye.php?c=e&id=17183&k=39892318
http://six.flash-gear.com/eye/eye.php?c=e&id=17183&k=39892318
Monday, August 15, 2005
LS Reg #010, Series of 2005
Letter from God on Divine and Human Love
"Everyone loves to give himself completely to someone; to have a deep soul relationship with another; to be loved thoroughly and exclusively; But God to a Christian says:"
NO! Not until you are satisfied with living by Me alone. I love you and until you discover that only Me is your satisfaction to be found, you will both be capable of perfect human relationship that I have Planned for you. You will never be united with another until you have united with Me... exclusively of anyone or anything else, exclusive of any desire and longing. I want you to stop your frantic planning and to stop wishing, and to allow Me to give you the most thrilling Plan exciting - one you can't imagine.
There are things you may not understand now. But I will allow things to happen because I want you to have the BEST. Please allow me to bring it to you. DON’T struggle with ME because I am pursuing to bless you. Just keep watching Me, expecting the greatest thing-keep experiencing the satisfaction knowing what I am. Keep learning and listening to the things I tell. YOU MUST WAIT! Do not be ANXIOUS, don't WORRY, and don’t look around in ENVY at things you want. Don't keep looking OFF and AWAY from Me, or you'll miss what I want to show you.
Then when you are ready, I’ll surprise you with a love far more wonderful than you have dreamt. You see, UNTIL you're ready and UNTIL the one I have for you is ready (I am working on you both even this very minute to make both of you ready at the same time) and UNTIL you are both satisfied EXCLUSIVELY WITH ME and the life I have prepared for you, you won't be able to experience the love that exemplifies your relationship with Me, and enjoy materially and concretely the everlasting union of beauty and perfection of the love that I offer with MYSELF. Human love is a faint shadow of my love for you. You know that I love you and that IAM GOD ALMIGHTY.Believe and be satisfied!
"Everyone loves to give himself completely to someone; to have a deep soul relationship with another; to be loved thoroughly and exclusively; But God to a Christian says:"
NO! Not until you are satisfied with living by Me alone. I love you and until you discover that only Me is your satisfaction to be found, you will both be capable of perfect human relationship that I have Planned for you. You will never be united with another until you have united with Me... exclusively of anyone or anything else, exclusive of any desire and longing. I want you to stop your frantic planning and to stop wishing, and to allow Me to give you the most thrilling Plan exciting - one you can't imagine.
There are things you may not understand now. But I will allow things to happen because I want you to have the BEST. Please allow me to bring it to you. DON’T struggle with ME because I am pursuing to bless you. Just keep watching Me, expecting the greatest thing-keep experiencing the satisfaction knowing what I am. Keep learning and listening to the things I tell. YOU MUST WAIT! Do not be ANXIOUS, don't WORRY, and don’t look around in ENVY at things you want. Don't keep looking OFF and AWAY from Me, or you'll miss what I want to show you.
Then when you are ready, I’ll surprise you with a love far more wonderful than you have dreamt. You see, UNTIL you're ready and UNTIL the one I have for you is ready (I am working on you both even this very minute to make both of you ready at the same time) and UNTIL you are both satisfied EXCLUSIVELY WITH ME and the life I have prepared for you, you won't be able to experience the love that exemplifies your relationship with Me, and enjoy materially and concretely the everlasting union of beauty and perfection of the love that I offer with MYSELF. Human love is a faint shadow of my love for you. You know that I love you and that IAM GOD ALMIGHTY.Believe and be satisfied!
Thursday, August 11, 2005
Fortuitous Ignorance
"When can a person be exempted from liability in case of damages?"
- "Ma'am by caso fortuito or force majeure..."
"Right. What are the forces majeure that may exempt a person from liability?"
- "Ma'am storm... flood..."
"Yes, go on..."
- "Earthquake... volcanic eruption..."
"Really. Continue..."
- "Thunder... ma'am?"
"Close..."
- "Meteor shower...?"
"Malayo ka na..."
- "Uh... alien invasion...?"
*consequences ng di nagaaral... at walang common sense.
- "Ma'am by caso fortuito or force majeure..."
"Right. What are the forces majeure that may exempt a person from liability?"
- "Ma'am storm... flood..."
"Yes, go on..."
- "Earthquake... volcanic eruption..."
"Really. Continue..."
- "Thunder... ma'am?"
"Close..."
- "Meteor shower...?"
"Malayo ka na..."
- "Uh... alien invasion...?"
*consequences ng di nagaaral... at walang common sense.
Wednesday, August 10, 2005
Bagahe - Kabanata 3
KABANATA 3
“TABEEEEEEEEH!”
Isang mahaba at malakas na sigaw ang umalingawngaw sa buong resort habang tumatakbo si Lax patungo sa tubig, sabay lumusong. Itong si Lax talaga, parang ngayon lang nakakita ng dagat.
“Lax! Hoy damuho! Bumalik ka dito’t itatayo mo pa ang tent!”, sigaw ni Watts, ang girlfriend ni Lax. Unique ang couple na ‘to. Si Lax, laking Cebu, pero bihira sa dagat. Lumipat lang siya ng Baguio nang maisipan niyang seryosohin ang pagaaral. Si Watts, nagaaral sa Baguio pero lumipat ang pamilya niya sa Cebu dahil doon nalipat ang kanyang ama bilang Branch Manager ng Toyota Cebu. Nagkasalisihan pero nagkatagpo parin, ika nga. Si Lax ang marunong sa gawaing bahay. Si Watts, ultimo magwalis e hindi marunong, laking-mayaman kasi. Hanggang balikat ang haba ng buhok ni Lax. Hindi namin alam kung tinatamad lang magpagupit o kasapi ito sa isang di-kilalang tribo. Si Watts naman ay “sporty” ang gupit. Hindi rin “Lax” at “Watts” ang tunay nilang pangalan. Si Lax, “Jose Angelo Qumidan Paras”. “Jose” dapat ang palayaw, ginawa naming “Pepe”, tulad ng kay Ka Jose Rizal, hanggang sa naging “Peping”, “Peps”, “Ping”, “Panfilo”, “Lacson”, at sa wakas, “Lax”. Si Watts naman, “Camille de Padua Araniego”, “Cammy” ang palayaw, ginawa naming “Cams”, binaligtad at naging “Smac”, tapos “Smacks”, “Kiss”, “Mary Jane” – dahil sa legendary na halik nila ni Spider-Man - , “MJ”, “Watson” at sa ngayon, “Watts”.
“And’yan na po!”, patawang balik si Lax, habang naglalakad pabalik sa shed at tumutulo ang tubig mula sa kanyang mahabang buhok na tila nagmukhang damong-dagat dahil sa halo ng tubig at buhangin. Nang dumating ay ipinagpag pa nito ang sarili na parang aso para mabasa si Watts.
“Antipatiko ka hayop!”, sigaw ni Watts habang pinupunasan ang mukha. Lumapit naman si Lax at marahang hinalikan ito sa pisngi. Napangiti ng bahagya si Watts. “Huwag na huwag kang tatabi sa’kin mamayang gabi, matulog ka doon sa van!”, panakot na banta ni Watts.
Ganoon lang sila. May kulitan, minsan may murahan, may pikunan pero hindi nagaaway. Hindi pa yata sila nagaaaway kahit kailan, kahit noong magkaibigan palang sila, eh magtatatlong taon na sila sa susunod na buwan. Sila ang modelo namin. Marunong maging magkaibigan kahit magkasintahan. Hindi nawawala ang saya ng pagkakaibigan.
“Boss, Gatorade…”
Napatingala ako habang pinagiisipan ang dalawang magkasintahang naghaharutan sa harapan ko. Nakita ko ang pamilyar na matamis na ngiti na kani-kanina lang ay katabi ko sa sasakyan.
“Thanks Aja…”, sabay abot sa boteng iniabot.
“Guys… Joel, Jess, buwelta tayo. May parking space doon sa may cottage. Baka mapagalitan tayo ng guard”.
Hindi ko alam kung bakit ko ginawa iyon, kung bakit bigla kong tinawag ang dalawa. Nginitian lang ulit ako ni Aja nang tumayo ako at kinuha ang susi ng sasakyan sa aking jacket.
“Iniiwasan ko ba si Aja…?”, naisip ko sa sarili habang papunta sa nakaparadang sasakyan.
Magkakasunod kaming tumungo sa parking lot. Ipinarada namin ang mga sasakyan malapit sa entrance. Doon lang kasi kasya ang tatlong sasakyang magkakatabi. Mahirap na kapag magkakahiwalay, baka may sira-ulong mandisgrasya sa isa.
Habang nagmamaniobra ako paatras, may napansin akong nakaparadang van. Nakabukas ito at sa loob, may tatlong babaeng naka-shorts at bra top. Mukhang mga bakasyunista rin katulad namin. Si Jess naman, nakaupo parin sa loob ng sasakyan. Nakataas ang bintana para hindi siya makitang nakatitig sa mga nag-gagandahang babae sa loob ng van. Binusinahan ko si Jess. Napatingin ang mga babae at akala’y sila ang binubusinahan ko. Kumaway ang mga loka.
“Tara Jess, setup muna tayo doon…”, yaya ko. Hindi ako pinansin ni Jess kaya binusinahan ko ulit. Daglian niyang itinaas ang kanyang kanang kamay na parang nagsasabing, “Mga pare, I’m busy. Una na kayo, susunod ako…”. Mukhang nagugustuhan niya ang kanyang nakikita. Itong si Jess talaga. Hindi na nagbago. Naturingang playboy noong high school. Akala namin ay nagbago na ito nang makilala ang kasintahan. Maraming lalaki ang nagalit nang siya ang sagutin ni Alex. Marami-rami rin ang nanligaw kay Alex. Minsan, noong bagong dating siya sa Baguio, anim kaagad ang nanligaw sa kanya sa department nila. Nag-umpisang manligaw si Jess noong napasama si Alex sa barkada. Sinagot naman siya nito sa loob ng tatlong buwan. Kung tutuusin, napakasuwerte ni Jess kay Alex. Maganda na si Alex, napakagalante pa. Mabait, mapagkakatiwalaan at tapat. Kahit sila na ni Jess, mayroon paring mga nanliligaw sa kanya. Mga mas mayayaman, mas makikisig, mga mas magagandang lalaki kay Jess. Pero ni minsan hindi binigyan ng pagkakataon ni Alex ang mga ito. Tapat siya kay Jess. Si Jess naman ay parang walang alam sa tunay na halaga ni Alex.
“Magsisisi ka rin, Jess…”, pabulong kong nasumbat. Kinuha ko ang wallet at cellphone ko at lumabas. Matapos i-lock at pindutin ang alarm ng sasakyan, nagtungo na ako sa grupo.
“Bakit ganoon…?”, naisip ko. “Bakit siya nawala sa akin… inalagaan ko naman siyang mabuti. Ibinigay ko lahat ng gusto niya, lahat ng hiling niya. Sinuklian ko lahat ng lambing niya sa akin… pero bakit parin siya nawala…? It’s unfair…” Napatayo ako sa lilim ng kubo. Isinuot ko ang dalang shades dahil medyo naluluha na ang mga mata ko. Oo, masakit parin. Oo, hanggang ngayon ay nagluluksa parin ako sa pagkawala ng babaeng pinakamamahal ko. Hanggang ngayon, nasasaktan parin ako habang naaalala ko ang lahat, habang nakikita kong masaya ang ibang mga tao sa piling ng iba at samantalang ako ay hindi ko mapagaling ang sugat.
“Siguro hindi ako ang magpapagaling… “, nabulong ko na lamang sa sarili ko.
Pagdating ko sa grupo, nakaset-up na ang tent na paglalagyan ng mga gamit habang nasa beach kami. Dinala na ni Joel, Ulo at Lax ang mga bag sa cottage. Binuksan ko ang cooler para kumuha ng tubig nang my mapansin akong babaeng nakaupong mag-isa sa buhangin. Lumapit ako at umupo sa tabi niya.
“Peach, ano problema?”
Si Peachy. Katya Gutierrez. “Peachy” ang tawag namin sa kanya dahil siya ang pinakabata sa amin. Cute kasi ang pangalan, eh cute din ang batang ito.
“Kuya…”, sabay napasinghot.
“Shhh, bakit? Ano’ng problema?
Inilabas niya ang kanyang cellphone. Nag-dial ng numero at pinindot ang call. “The subscriber cannot be reached. Please try again later. The subscriber cannot be reached…”, narinig kong sabi ng recording ng cellphone niya. Tinatawagan niya si Matthew, boyfriend niyang naiwan sa Baguio. Hindi siya nakasama, kesyo may tatapusin daw na term paper. Ilang buwan na nilang pinagplanuhang sumama pero noong isang lingo lang ay biglang umatras ito.
“Kuya ayaw naman macontact si Matt. Kanina nagriring pero hindi niya sinasagot… tapos I tried again when we got here, ‘cannot be reached’ na siya… kuya ano kaya…”
Nararamdaman kong nagpapanic na si Peachy. Si Matthew, limang taong mas matanda sa kanya. Apat na buwan palang sila magkasintahan. Seryoso na sa buhay at sa relasyon si Matt. May pagka-demanding si Peachy. Gusto niya palagi niyang kasama si Matthew. Ayaw niyang nagiging malapit si Matthew sa ibang babae, lalo na kapag hindi sila magkasama. Kapag hindi nito macontact ang cellphone ng boyfriend, tatawag ito sa ina ng lalaki at sa kanya hahanapin ang kasintahan. Ma-PDA si Peachy. Bata pa kasi, mga bagong karanasan ang nararamdaman sa isang relasyon. Hindi ko rin masisisi si Matthew. Alam ko kung bakit hindi ma-contact ni Peachy ang cell ni Matthew. Umiiwas siya. Hindi na niya kaya ang pagiging demanding ni Peach. Hindi lang niya alam kung paano tatapusin ang lahat dahil kahit papaano ay mahal din niya si Peach.
“Shhh… don’t worry too much. Siguro namatay ang battery or walang signal sa kanila. Diba taga-Irisan siya? Eh mahina ang signal doon diba?”
“Baka galit siya kuya kasi sumama parin ako dito…”
Kumikirot ang puso ko. Hindi ko masabi ang katotohanan kay Peachy. Nasasaktan akong itago sa kanya ang katotohanan. “Ito ang mga bagay na dapat mong matutunang mag-isa, Peach…”, naisip ko sa sarili ko, na may halong dasal na sana ay maisip din niya ang naiisip ko. Bata pa siya. Labingwalong taon palang si Peachy. Katatapos lang niyang mag-debut. Marami pa siyang dadaanan. Marami pa siyang makikilala. Marami pa siyang mararanasan. Inakbayan ko siya at hinimas ang likod para tumahan na siya.
“We’ll be going back home in a couple days, Peach. Huwag ka mag-alala masyado. Just try to enjoy your time here. Malay mo may makikilala ka rin na bagong lala-…”
“Kuya naman!”, sambat niya. “Don’t say that! I know Matt trusts me and I trust him. I didn’t come here to look for boys…”
“Joke lang, Peach. Gusto lang naman kita pangitiin e. I’m sorry, okay? Di na mauulit, promise…”, patawa kong hingi ng tawad. Oo, gusto kong may makilala siyang bago. Ka-edad niya. Kapareho niya ng interes. Kapareho niya ng hangad sa buhay. Masyado pa siyang bata para humarap sa mga seryosong problema naming mga mas matatanda.
“C’mon, magbihis ka na. Try again later baka macontact mo na siya, alright?”
Tumayo kami mula sa pagkakaupo. Nagpahila pa siya patayo at ipinagpag ang buhanging kumapit sa kanyang damit. Maya-maya lang ay nakikipagbiruan na ito sa mga ibang kabarkada namin. “Bata ka pa, Peach. Marami ka pa matututunan… you’re still too naïve…”, huling isip ko habang naghuhubad ng jersey upang makapagpahid ng sunblock lotion. Parang kapatid ko na iyang si Peach. Dahil kay Peach natuto akong makipagkaibigan sa mga babae at maging malapit sa kanila. Sa kanya ko nakuha ang aking “feminine touch”, ika nga. Nakapagbihis na ako at hihiga sana sa recliner upang magpahinga nang makita ko si Aja sa dulo ng aking mata. Nakatingin siya sa akin. Malungkot na tingin. Parang may gustong sabihin o gawin pero hindi niya makaya. Naramdaman ko ang lungkot niya… ang paghahangad. Doon ko naramdaman ang damdamin niyang pinaghihintay niya sa akin. Doon ko naalala ang sakit, ang pakiramdam ng pagpunit ng babae sa harapan mo ng isang liham ng pag-ibig na sadya mong ginawa para sa kanya. Ibinaba ko ang shades ko at pumikit, pilit na tinatanggal ang malungot niyang imahen sa isip ko.
“TABEEEEEEEEH!”
Isang mahaba at malakas na sigaw ang umalingawngaw sa buong resort habang tumatakbo si Lax patungo sa tubig, sabay lumusong. Itong si Lax talaga, parang ngayon lang nakakita ng dagat.
“Lax! Hoy damuho! Bumalik ka dito’t itatayo mo pa ang tent!”, sigaw ni Watts, ang girlfriend ni Lax. Unique ang couple na ‘to. Si Lax, laking Cebu, pero bihira sa dagat. Lumipat lang siya ng Baguio nang maisipan niyang seryosohin ang pagaaral. Si Watts, nagaaral sa Baguio pero lumipat ang pamilya niya sa Cebu dahil doon nalipat ang kanyang ama bilang Branch Manager ng Toyota Cebu. Nagkasalisihan pero nagkatagpo parin, ika nga. Si Lax ang marunong sa gawaing bahay. Si Watts, ultimo magwalis e hindi marunong, laking-mayaman kasi. Hanggang balikat ang haba ng buhok ni Lax. Hindi namin alam kung tinatamad lang magpagupit o kasapi ito sa isang di-kilalang tribo. Si Watts naman ay “sporty” ang gupit. Hindi rin “Lax” at “Watts” ang tunay nilang pangalan. Si Lax, “Jose Angelo Qumidan Paras”. “Jose” dapat ang palayaw, ginawa naming “Pepe”, tulad ng kay Ka Jose Rizal, hanggang sa naging “Peping”, “Peps”, “Ping”, “Panfilo”, “Lacson”, at sa wakas, “Lax”. Si Watts naman, “Camille de Padua Araniego”, “Cammy” ang palayaw, ginawa naming “Cams”, binaligtad at naging “Smac”, tapos “Smacks”, “Kiss”, “Mary Jane” – dahil sa legendary na halik nila ni Spider-Man - , “MJ”, “Watson” at sa ngayon, “Watts”.
“And’yan na po!”, patawang balik si Lax, habang naglalakad pabalik sa shed at tumutulo ang tubig mula sa kanyang mahabang buhok na tila nagmukhang damong-dagat dahil sa halo ng tubig at buhangin. Nang dumating ay ipinagpag pa nito ang sarili na parang aso para mabasa si Watts.
“Antipatiko ka hayop!”, sigaw ni Watts habang pinupunasan ang mukha. Lumapit naman si Lax at marahang hinalikan ito sa pisngi. Napangiti ng bahagya si Watts. “Huwag na huwag kang tatabi sa’kin mamayang gabi, matulog ka doon sa van!”, panakot na banta ni Watts.
Ganoon lang sila. May kulitan, minsan may murahan, may pikunan pero hindi nagaaway. Hindi pa yata sila nagaaaway kahit kailan, kahit noong magkaibigan palang sila, eh magtatatlong taon na sila sa susunod na buwan. Sila ang modelo namin. Marunong maging magkaibigan kahit magkasintahan. Hindi nawawala ang saya ng pagkakaibigan.
“Boss, Gatorade…”
Napatingala ako habang pinagiisipan ang dalawang magkasintahang naghaharutan sa harapan ko. Nakita ko ang pamilyar na matamis na ngiti na kani-kanina lang ay katabi ko sa sasakyan.
“Thanks Aja…”, sabay abot sa boteng iniabot.
“Guys… Joel, Jess, buwelta tayo. May parking space doon sa may cottage. Baka mapagalitan tayo ng guard”.
Hindi ko alam kung bakit ko ginawa iyon, kung bakit bigla kong tinawag ang dalawa. Nginitian lang ulit ako ni Aja nang tumayo ako at kinuha ang susi ng sasakyan sa aking jacket.
“Iniiwasan ko ba si Aja…?”, naisip ko sa sarili habang papunta sa nakaparadang sasakyan.
Magkakasunod kaming tumungo sa parking lot. Ipinarada namin ang mga sasakyan malapit sa entrance. Doon lang kasi kasya ang tatlong sasakyang magkakatabi. Mahirap na kapag magkakahiwalay, baka may sira-ulong mandisgrasya sa isa.
Habang nagmamaniobra ako paatras, may napansin akong nakaparadang van. Nakabukas ito at sa loob, may tatlong babaeng naka-shorts at bra top. Mukhang mga bakasyunista rin katulad namin. Si Jess naman, nakaupo parin sa loob ng sasakyan. Nakataas ang bintana para hindi siya makitang nakatitig sa mga nag-gagandahang babae sa loob ng van. Binusinahan ko si Jess. Napatingin ang mga babae at akala’y sila ang binubusinahan ko. Kumaway ang mga loka.
“Tara Jess, setup muna tayo doon…”, yaya ko. Hindi ako pinansin ni Jess kaya binusinahan ko ulit. Daglian niyang itinaas ang kanyang kanang kamay na parang nagsasabing, “Mga pare, I’m busy. Una na kayo, susunod ako…”. Mukhang nagugustuhan niya ang kanyang nakikita. Itong si Jess talaga. Hindi na nagbago. Naturingang playboy noong high school. Akala namin ay nagbago na ito nang makilala ang kasintahan. Maraming lalaki ang nagalit nang siya ang sagutin ni Alex. Marami-rami rin ang nanligaw kay Alex. Minsan, noong bagong dating siya sa Baguio, anim kaagad ang nanligaw sa kanya sa department nila. Nag-umpisang manligaw si Jess noong napasama si Alex sa barkada. Sinagot naman siya nito sa loob ng tatlong buwan. Kung tutuusin, napakasuwerte ni Jess kay Alex. Maganda na si Alex, napakagalante pa. Mabait, mapagkakatiwalaan at tapat. Kahit sila na ni Jess, mayroon paring mga nanliligaw sa kanya. Mga mas mayayaman, mas makikisig, mga mas magagandang lalaki kay Jess. Pero ni minsan hindi binigyan ng pagkakataon ni Alex ang mga ito. Tapat siya kay Jess. Si Jess naman ay parang walang alam sa tunay na halaga ni Alex.
“Magsisisi ka rin, Jess…”, pabulong kong nasumbat. Kinuha ko ang wallet at cellphone ko at lumabas. Matapos i-lock at pindutin ang alarm ng sasakyan, nagtungo na ako sa grupo.
“Bakit ganoon…?”, naisip ko. “Bakit siya nawala sa akin… inalagaan ko naman siyang mabuti. Ibinigay ko lahat ng gusto niya, lahat ng hiling niya. Sinuklian ko lahat ng lambing niya sa akin… pero bakit parin siya nawala…? It’s unfair…” Napatayo ako sa lilim ng kubo. Isinuot ko ang dalang shades dahil medyo naluluha na ang mga mata ko. Oo, masakit parin. Oo, hanggang ngayon ay nagluluksa parin ako sa pagkawala ng babaeng pinakamamahal ko. Hanggang ngayon, nasasaktan parin ako habang naaalala ko ang lahat, habang nakikita kong masaya ang ibang mga tao sa piling ng iba at samantalang ako ay hindi ko mapagaling ang sugat.
“Siguro hindi ako ang magpapagaling… “, nabulong ko na lamang sa sarili ko.
Pagdating ko sa grupo, nakaset-up na ang tent na paglalagyan ng mga gamit habang nasa beach kami. Dinala na ni Joel, Ulo at Lax ang mga bag sa cottage. Binuksan ko ang cooler para kumuha ng tubig nang my mapansin akong babaeng nakaupong mag-isa sa buhangin. Lumapit ako at umupo sa tabi niya.
“Peach, ano problema?”
Si Peachy. Katya Gutierrez. “Peachy” ang tawag namin sa kanya dahil siya ang pinakabata sa amin. Cute kasi ang pangalan, eh cute din ang batang ito.
“Kuya…”, sabay napasinghot.
“Shhh, bakit? Ano’ng problema?
Inilabas niya ang kanyang cellphone. Nag-dial ng numero at pinindot ang call. “The subscriber cannot be reached. Please try again later. The subscriber cannot be reached…”, narinig kong sabi ng recording ng cellphone niya. Tinatawagan niya si Matthew, boyfriend niyang naiwan sa Baguio. Hindi siya nakasama, kesyo may tatapusin daw na term paper. Ilang buwan na nilang pinagplanuhang sumama pero noong isang lingo lang ay biglang umatras ito.
“Kuya ayaw naman macontact si Matt. Kanina nagriring pero hindi niya sinasagot… tapos I tried again when we got here, ‘cannot be reached’ na siya… kuya ano kaya…”
Nararamdaman kong nagpapanic na si Peachy. Si Matthew, limang taong mas matanda sa kanya. Apat na buwan palang sila magkasintahan. Seryoso na sa buhay at sa relasyon si Matt. May pagka-demanding si Peachy. Gusto niya palagi niyang kasama si Matthew. Ayaw niyang nagiging malapit si Matthew sa ibang babae, lalo na kapag hindi sila magkasama. Kapag hindi nito macontact ang cellphone ng boyfriend, tatawag ito sa ina ng lalaki at sa kanya hahanapin ang kasintahan. Ma-PDA si Peachy. Bata pa kasi, mga bagong karanasan ang nararamdaman sa isang relasyon. Hindi ko rin masisisi si Matthew. Alam ko kung bakit hindi ma-contact ni Peachy ang cell ni Matthew. Umiiwas siya. Hindi na niya kaya ang pagiging demanding ni Peach. Hindi lang niya alam kung paano tatapusin ang lahat dahil kahit papaano ay mahal din niya si Peach.
“Shhh… don’t worry too much. Siguro namatay ang battery or walang signal sa kanila. Diba taga-Irisan siya? Eh mahina ang signal doon diba?”
“Baka galit siya kuya kasi sumama parin ako dito…”
Kumikirot ang puso ko. Hindi ko masabi ang katotohanan kay Peachy. Nasasaktan akong itago sa kanya ang katotohanan. “Ito ang mga bagay na dapat mong matutunang mag-isa, Peach…”, naisip ko sa sarili ko, na may halong dasal na sana ay maisip din niya ang naiisip ko. Bata pa siya. Labingwalong taon palang si Peachy. Katatapos lang niyang mag-debut. Marami pa siyang dadaanan. Marami pa siyang makikilala. Marami pa siyang mararanasan. Inakbayan ko siya at hinimas ang likod para tumahan na siya.
“We’ll be going back home in a couple days, Peach. Huwag ka mag-alala masyado. Just try to enjoy your time here. Malay mo may makikilala ka rin na bagong lala-…”
“Kuya naman!”, sambat niya. “Don’t say that! I know Matt trusts me and I trust him. I didn’t come here to look for boys…”
“Joke lang, Peach. Gusto lang naman kita pangitiin e. I’m sorry, okay? Di na mauulit, promise…”, patawa kong hingi ng tawad. Oo, gusto kong may makilala siyang bago. Ka-edad niya. Kapareho niya ng interes. Kapareho niya ng hangad sa buhay. Masyado pa siyang bata para humarap sa mga seryosong problema naming mga mas matatanda.
“C’mon, magbihis ka na. Try again later baka macontact mo na siya, alright?”
Tumayo kami mula sa pagkakaupo. Nagpahila pa siya patayo at ipinagpag ang buhanging kumapit sa kanyang damit. Maya-maya lang ay nakikipagbiruan na ito sa mga ibang kabarkada namin. “Bata ka pa, Peach. Marami ka pa matututunan… you’re still too naïve…”, huling isip ko habang naghuhubad ng jersey upang makapagpahid ng sunblock lotion. Parang kapatid ko na iyang si Peach. Dahil kay Peach natuto akong makipagkaibigan sa mga babae at maging malapit sa kanila. Sa kanya ko nakuha ang aking “feminine touch”, ika nga. Nakapagbihis na ako at hihiga sana sa recliner upang magpahinga nang makita ko si Aja sa dulo ng aking mata. Nakatingin siya sa akin. Malungkot na tingin. Parang may gustong sabihin o gawin pero hindi niya makaya. Naramdaman ko ang lungkot niya… ang paghahangad. Doon ko naramdaman ang damdamin niyang pinaghihintay niya sa akin. Doon ko naalala ang sakit, ang pakiramdam ng pagpunit ng babae sa harapan mo ng isang liham ng pag-ibig na sadya mong ginawa para sa kanya. Ibinaba ko ang shades ko at pumikit, pilit na tinatanggal ang malungot niyang imahen sa isip ko.
Subscribe to:
Posts (Atom)